Στην χθεσινή του ομιλία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν , όσο και αν δεν το πιστεύετε , ξεκάθαρος. Σκιαγράφησε με σαφήνεια το όραμα του για την Ελλάδα του μέλλοντος και περιέγραψε τους πυλώνες του νέου...ελληνικού θαύματος.
Φυσικά, πρωταρχική θέση θα έχουν τα φτηνά δάνεια τα οποία με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, χαρακτήρισε "πρόγραμμα μαμουθ που παρόμοιο του ποτέ στην ιστορία του πλανήτη μας δεν έχει υπάρξει". Τα δάνεια πλαισιώνουν τα αναπόφευκτα ΕΣΠΑ καθώς και νέα μεγαλα αναπτυξιακά προγράμματα χρηματοδοτούμενα από την ΕΕ και τις ευρωπαϊκές Τράπεζες , ειδικά προγράμματα για προστασία και στηριξη ανέργων και φτωχότερων στρωμάτων και ειδικό χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα της ΕΕ για μεταφορά τεχνογνωσιας σε τομείς όπως η δημόσια διοίκηση , υγεία , παιδεία. Και αν το νέο μοντέλο σας θυμίζει απελπιστικά το παλιό, δεν έχετε άδικο. Ο "σοσιαλισμός της επαιτείας" του Γιώργου Παπανδρέου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μετεξέλιξη και το ανώτερο στάδιο της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας, γι αυτό και θα έχει την ίδια τύχη με αυτή. Αλλά το πιο λυπηρό είναι πως δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να αμφισβητεί αυτές τις βασικές επιλογές.
Τους τελευταίους μήνες είναι πολύ της μόδας να ασκούμε όλοι μας σκληρή κριτική στον Γιώργο Παπανδρέου. Κάτω από άλλες συνθήκες, κάτι τέτοιο θα το έβρισκα απόλυτα υγιές γιατί πράγματι ο πρωθυπουργός είναι όχι μόνο ανεπαρκέστατος αλλά και επικίνδυνος για τον τόπο. Όμως αυτή η κριτική δεν έχει καμιά ιδιαίτερη αξία αφού στην πραγματικότητα, σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα καθώς και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού ασπάζονται τις βασικές πολιτικές επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου. Όσο και αν δεν το συνειδητοποιούμε, τον τελευταίο χρόνο ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κερδίσει απόλυτα τη μάχη των ιδέων μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Στις αρχές του 2010, το ανίκανο και διεφθαρμένο κρατικίστικο σύστημα της Μεταπολίτευσης βρίσκοταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης . Τα αγαπημένα παιδιά του συστήματος, δηλαδή οι πολιτικοί, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και οι συνδικαλιστές του Δημοσίου ένιωθαν πως τα προνόμια τους βρίσκονταν σε θανάσιμο κίνδυνο. Και όμως ο Παπανδρέου κατάφερε να δώσει το φιλί της ζωής στην ετοιμοθάνατη ελληνική κλεπτοκρατία. Και φυσικά, το φιλί της ζωής δεν ήταν άλλο από τα τεράστια πακέτα στήριξης που κατάφερε να εξασφαλίσει από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ . Σύντομα, θα ακολουθήσει ο Μονιμός Μηχανισμός Στήριξης και τα ευρωομολόγα που θα εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση για αρκετά ακόμη χρόνια. Το μεγάλο όμως επίτευγμα του Γιώργου Παπανδρέου είναι πως κατάφερε να μετατρέψει αυτόν τον ιδιόμορφο "σοσιαλισμό της επαιτείας" στη νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους. Είναι ψέμα πως δεν υπάρχει συναίνεση μεταξύ των κομμάτων, όπως κλαψουρίζουν διάφοροι. Ο "σοσιαλισμός της επαιτείας" του Έλληνα πρωθυπουργού, η ιδέα πως από εδώ και μπρος θα ζούμε ολοκληρωτικά εις βάρος του ατυχή Ευρωπαίου φορολογούμενου έχει κερδίσει την ομόθυμη υποστήριξη όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, με την εξαίρεση του ΚΚΕ, που είναι πιο προωθημένο και επιθυμεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βόρεια Κορέα των Βαλκανίων . Η Νέα Δημοκρατία, παρά τις υποκριτικές κραυγές της για μείωση της φορολογίας, υποστηρίζει με πάθος την αναγκαιότητα των πακέτων στήριξης. Το ίδιο και ο ΛΑΟΣ . Η "ανανεωτική" Αριστερά, αντί για τα φτηνά δάνεια του Μνημονίου θα προτιμούσε ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ, δηλαδή τελείως δωρεάν βοήθεια, αλλά και αυτή παραμένει στη γραμμή σκέψης του πρωθυπουργού . Όσο για τους Έλληνες φιλελεύθερους, αν και γνωρίζουν τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν τέτοια εγχειρήματα, παρ'όλα αυτά είναι οι πιο φανατικοί θιασώτες της ..."κοινοτικής αλληλεγγύης".
Φυσικά, όπως έχουμε γράψει επανειλημμένως σε αυτό το μπλογκ και όπως έχει δειξει η ίδια η πραγματικότητα το τελευταίο χρόνο , λύσεις τύπου Μνημονίου εμποδίζουν τις μεταρρυθμίσεις, αφού επιδοτούν το υπάρχον κρατικίστικο σύστημα. Εν τέλει, τέτοιες λύσεις μας μετατρέπουν σε Καλαβρία της Ευρώπης, μια χώρα-junkie, παρασιτική και απόλυτα εξαρτημένη από τις δόσεις των δανείων. Μια χώρα που θα σέρνεται, υπο μόνιμη κηδεμονία και με νεκρή επιχειρηματικότητα. Έτσι βέβαια η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να δει ανάπτυξη , αλλά αυτό καθόλου δεν ενδιαφέρει το πολιτικό μας σύστημα. Αυτό που έχει σημασία γι αυτούς είναι πως βρέθηκε ο τρόπος ώστε οι κρατικοδίαιτες ελιτ της Μεταπολίτευσης να παραμείνουν αλώβητες. Και η χώρα ας βουλιάξει...
Ας συγκρατήσουν λοιπόν την οργή τους οι όψιμοι επικριτές του Γιώργου Παπανδρέου και ας του αποδώσουν τις τιμές που του αξίζουν. Ο πρωθυπουργός, τιμώντας τον τίτλο του global thinker που του έδωσε αμερικάνικο περιοδικό πριν λίγους μήνες, εμπνεύστηκε, οραματίστηκε και άρχισε να εφαρμόζει το νέο (;) αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας για τα επόμενα χρόνια. Ακόμη και αν χάσει την εξουσία μικρή σημασία θα έχει, αφού όποιος και αν τον διαδεχτεί θα συνεχίσει το θεάρεστο έργο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου