«Ορισμένοι πασχίζουν να χρεοκοπήσουμε, να βγούμε από το ευρώ και να επιστρέψουμε στη δραχμή. Ποιοι και γιατί; Πρόκειται για ξένα funds που έχουν θέσει στοιχήματα πολλών δισ. δολαρίων σε βάρος της Ελλάδας και του ευρώ, για Ελληνες που έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και προσδοκούν να χρεοκοπήσουμε ώστε να έχουν την ευκαιρία να αγοράσουν Ελλάδα (επιχειρήσεις, γη και μισθωτή εργασία...) έναντι πινακίου φακής, για μεγάλα κερδοσκοπικά συμφέροντα που μισθώνουν οικονομολόγους, ακαδημαϊκούς και μέσα-δήθεν-ενημέρωσης για να προωθήσουν αυτές τις απόψεις με αναλύσεις και, κυρίως, με «προβλέψεις».
Αυτό το απόσπασμα δεν είναι από τον Ριζοσπάστη, αλλά από την Καθημερινή. Εάν είναι αληθινές οι κατηγορίες παραπάνω πρόκειται για την μεγαλύτερη συνομωσία των τελευταίων δεκαετιών που περιλαμβάνει πουλημένους οικονομολόγους, ακαδημαϊκούς και μέσα-δήθεν-ενημέρωσης (sic). Στοιχεία για τα παραπάνω υπάρχουν; Ή απλώς γράφουμε και κανένα αστείο για να περνάει η ώρα σαν τον λαγό του γνωστού ανέκδοτου; Επίσης, τα ξένα funds που αναφέρονται στην αρχή τι διαφορά έχουν με τα μεγάλα κερδοσκοπικά συμφέροντα στο τέλος της παραγράφου;
Συνεχίζει ο καλός δημοσιογράφος, ξεσπαθώνοντας ενάντια στις «μοιρολογίστρες» που «αναμασούν τα περί πτώχευσης, αλλά οι προβλέψεις τους συστηματικά διαψεύδονται. Πριν από δέκα μήνες «πρόβλεπαν» ότι η Ελλάδα θα πτωχεύσει.» Αλλά βέβαια τα κατάφερε και δεν πτώχευσε. Απλώς ήρθε το ΔΝΤ να κάνει κουμάντο. Μετά συνεχίζει με πέντε λόγους οι οποίοι υποτίθεται αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει αναδιάρθρωση χρέους. Δεν θα τους αναφέρω εδώ για να γλυτώσω τους αναγνώστες του ΜΜ από αφέλειες τύπου «ναι αλλά το ιδιωτικό μας χρέος δεν είναι πολύ μεγάλο».
Για να σοβαρευτούμε, θα αναφέρω εδώ τον ένα και μοναδικό δείκτη που χρειαζόμαστε για να αξιολογήσουμε την βιωσιμότητα του χρέους και εάν επίκειται αναδιάρθρωση. Είναι το ελάχιστο ποσό επί του ΑΕΠ που χρειάζεται να πληρώνουμε κάθε χρόνο για να σταματήσει να μεγαλώνει το χρέος. Ας υποθέσουμε πολύ αισιόδοξα ότι το δημόσιο χρέους επί του ΑΕΠ θα σταματήσει σύντομα στο 150%, ότι κάποιο θαύμα θα ρίξει το μέσο επιτόκιο δανεισμού στο 8% (τώρα η αγορά ζητάει κοντά στο 12%) και ότι η μέση αύξηση του ΑΕΠ θα βρίσκεται κοντά στο 1%. Αυτό σημαίνει ότι μόνο για τα επιτόκια το δημόσιο θα χρειάζεται να πληρώνει ετήσια περισσότερο από 10% του ΑΕΠ. Δεδομένου ότι τα έσοδα του δημοσίου είναι κοντά στο 40% του ΑΕΠ, το δημόσιο θα πρέπει να έχει μόνιμα πρωτογενές πλεόνασμα τουλάχιστον 25% (το 2009 είχε πρωτογενές έλλειμμα 10%) για να αποφύγει την αναδιάρθρωση.
Μια ριζοσπαστική φιλελεύθερη κυβέρνηση υπό τον δρ. Χασαπογιάννη ίσως να μπορούσε να το επιτυχεί αυτό. Οποιοδήποτε όμως από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα θα αποτύχει.
Βέβαια, η παραπάνω ανάλυση δεν σημαίνει απαραίτητα αναδιάρθρωση του χρέους. Υπάρχει και η εναλλακτική της αιώνιας κηδεμονίας από το ΔΝΤ και την ΕΕ (με το χρέος να μεγαλώνει) ή η προοπτική της επίσημης ιταλοποίησης της ΕΕ όπου ο Βορράς θα επιδοτεί μόνιμα τον υπανάπτυκτο Νότο (μέσω για παράδειγμα πανευρωπαϊκών ομολόγων). Προσωπικά δεν νομίζω ότι οι Γερμανοί θα θελήσουν να παίξουν τον ρόλο του κορόιδου (μάλλον άλλα είναι τα κορόιδα ). Στην περίπτωση όμως που έχουμε αυτή την επιλογή, θα πρέπει υπεύθυνα να συζητήσουμε και να απαντήσουμε τα εξής ερωτήματα:
- Οι επενδυτές (κυρίως ιδιωτικές τράπεζες) που μαζεύανε ένα ζουμερό yield τόσα χρόνια, δεν πρέπει τώρα να πληρώσουν για τις κακές επενδυτικές τους αποφάσεις;
- Συνειδητοποιούμε ότι επιβραβεύωντας αυτή την επενδυτική συμπεριφορά και αφαιρόντας κάθε ρίσκο από τον δανειστή, αυξάνουμε την πιθανότητα επανάληψης της στο μέλλον;
- Σαν έθνος προτιμούμε την κηδεμονία και την Καλαβριοποίηση μας από το να παρούμε τις ευθύνες μας και να βγούμε στις αγορές με μια αναδιάρθρωση;
Πιστεύω ότι πίσω από την λυσσαλέα άρνηση για αναδιάρθρωση, δεν βρίσκεται κάποια προτεσταντική ηθική που επιτάσσει την πληρώμη όλου του χρέους μας. Ούτε είναι η (χαμένη προ πολλού) εθνική αξιοπρέπεια για την επίτευξη του στόχου που αναλάβαμε.
Πίσω από την άρνηση για αναδιάρθρωση βρίσκεται η ευθυνοφοβία μας, η άρνηση μας να δώσουμε εμείς πρέπουσα λύση στο πρόβλημά μας βγαίνοντας ξανά στις αγορές με σοβαρές μεταρρυθμίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου