Kαι ξαφνικά εκεί που ο Αντώνης Σαμαρας βρίσκοταν απομονωμένος και διαρκώς λοιδωρούμενος από τις εγχώριες και ευρωπαϊκές ελιτ, βρήκε εναν ανέλπιστο σύμμαχο στην άλλη πλευρα του Ατλαντικού και συγκεκριμένα στην έγκυρη και οικονομικά φιλελεύθερη "Wall Street Journal", όπου και παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη . Και είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο συγγραφέας του συνοδευτικού άρθρου ισχυρίζεται πως αφού έψαξε σαν τον Διογένη με το φανάρι για να βρει έναν φιλελεύθερο στη σύγχρονη Ελλάδα, τον ανακάλυψε επιτέλους στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά! Έτσι, ο προέδρος της ΝΔ παρουσιάζεται σαν ένας μοναχικός αλλά ανυποχώρητος οπαδός των "οικονομικών της προσφοράς" που δεν διστάζει να πάει κόντρα στο κρατικίστικο κατεστημένο της Ελλάδας και της Ευρώπης. Και κάπου εδώ όλοι αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε : Βρε μπας και ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο Έλληνας Reagan και τόσο καιρό δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι;
Μπορώ να φανταστώ την αμηχανία των εγχώριων φιλελεύθερων με αυτό το άρθρο, όταν τόσο καιρό πάσχιζαν να μας αποδείξουν πως ο Αντώνης Σαμαράς είναι μια αρσενική ...Παπαρήγα με παντελόνια ! Bλέπετε , στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, οι "εκσυγχρονιστικές" ελιτ παρουσιάζουν τον πρόεδρο της ΝΔ σαν την ενσάρκωση του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, μόνο και μόνο επειδή -πολύ σωστά- δεν συναίνεσε στην πιο ανελέητη φορομπηχτική επιδρομή που έχει γνωρίσει η χώρα μας . Μαζί τους και η μόνιμη ουρά της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, οι Έλληνες φιλελεύθεροι. Βέβαια , το φαινόμενο να υπάρχουν φιλελεύθεροι που επικρίνουν με τέτοια δριμύτητα έναν πολιτικό που δεν συναινεί στην αύξηση των φόρων διεκδικεί δάφνες παγκόσμιας πρωτοτυπίας. Αλλά όταν οι εγχώριοι φίλοι της ελεύθερης αγοράς, βλέπουν το Μνημόνιο σαν το απαύγασμα του φιλελευθερισμού και τον Όλι Ρεν σαν τον νέο Χάγιεκ , δεν είναι να απορείς με κάτι τέτοιο.
Όχι πως δεν υπάρχουν πολλά για τα οποία μπορείς να ασκήσεις σκληρή κριτική στον Αντώνη Σαμαρά από φιλελεύθερη σκοπιά . Η πρόταση του για αναδιαπραγματευση του Μνημονίου ειναι πράγματι λαϊκιστική, αφού γνωρίζει καλά πως η γραφειοκρατία της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί πραγματική μείωση της φορολογίας . Επίσης, η υποστήριξη του στη συνέχιση των πακέτων στήριξης και σε λύσεις τύπου ευρωομόλογου, αποδεικνύουν πως δεν αμφισβητεί ουσιαστικά τον παπανδρεϊκό "σοσιαλισμό της επαιτείας" . Όμως αυτή η κριτική βρίσκεται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από όλα αυτά για τα οποία τον εγκαλούν οι "εκσυγχρονιστές"-σοσιαλφιλελεύθεροι επικριτές του , που νομίζουν πως τα δάνεια και η "θεία χάρη" της ευρωγραφειοκρατίας θα φέρουν τη λύση σε όλα μας τα προβλήματα.
Επίσης, ο Σαμαράς έχει ταχθεί υπερ της μείωσης των δημοσίων δαπανών και των ιδιωτικοποιήσεων(μάλιστα ψήφισε τα σχετικά άρθρα του Μεσοπρόθεσμου) και αυτό συγκαταλέγεται στα υπέρ του. Όμως, και εδώ είναι άτολμος, αντιφατικός, ασαφής και καθόλου συγκεκριμένος. Αλλά για μια στιγμή! Αυτό δεν κάνουν όλα τα φιλελεύθερα/συντηρητικά κόμματα , ακόμη και τα πιο ριζοσπαστικά, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης , όσο βρίσκονται στην αντιπολίτευση; Πάντα τονίζουν την ευχαριστη πλευρά της πολιτικής τους (μείωσης της φορολογίας) και υποβαθμίζουν την δυσάρεστη (περικοπή των δαπανών) . Δεν είναι ο Σαμαράς λοιπον η εξαίρεση στον κανόνα. Θα ήθελα πολύ να ήταν ο πρώτος που θα έσπαγε αυτή την κακή παράδοση, αλλά έχω μάθει να μην περιμένω πολλά πράγματα από τους πολιτικούς.
Ο Σαμαράς λοιπόν σε κάποιες προτάσεις του έχει δίκιο , σε κάποιες είναι άτολμος και σε κάποιες άλλες είναι τελείως λάθος (και προσωπικά, έχω πολλές αμφιβολίες για το αν θα τιμήσει τις υποσχέσεις του για μείωση φόρων, όσο αποδέχεται τη λογική των πακετών βοήθειας και της εξάρτησης από τις Βρυξέλλες) . Αλλά ας σοβαρευτούμε λίγο . Ο Σαμαράς δεν είναι ούτε το "τέρας της Αποκαλύψεως", ούτε ρέπλικα του Τσίπρα, ούτε υπεύθυνος για το σημερινό χάλι της Ελλάδας. Πόσο μάλλον όταν αυτή η κριτική έρχεται συνήθως από άτομα που ακόμη και σήμερα χειροκροτούν με ενθουσιασμό και το πιο ελάχιστο δείγμα φιλελευθερισμού στην πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αλλά εξαντλούν όλη την αυστηρότητά τους όταν πρόκειται να κρίνουν τον πρόεδρο της ΝΔ .
Και πράγματι, η WSJ έχει δίκιο. Όσο και αν φανώ ιερόσυλος σε κάποιους φιλελεύθερους φίλους που διεκδικούν το μονοπώλιο του φιλελευθερισμού, οι προτάσεις Σαμαρά, τηρουμένων των αναλογιών, θυμίζουν Reagan, θυμίζουν "οικονομικά της προσφοράς". Αλλά , ας έχουμε υπόψη μας πως ο Reagan μείωσε μεν κάποιους φόρους, αλλά δεν άγγιξε ουσιαστικά τις κρατικές δαπάνες, ούτε αμφισβήτησε το μεταπολεμικό "Μεγάλο Κράτος". Και ο Σαμαράς με τη σειρά του φαίνεται να ακολουθεί αυτή τη λογική . Σίγουρα αυτό το μίγμα πολιτικής είναι καλύτερο από το φορομπηχτικό ντελίριο της κυβέρνησης Παπανδρέου και της Τρόικας. Μάλιστα, θα ήταν ότι πρέπει για τις ανέμελες δεκαετίας του '80 και του '90. Στην εποχή μας όμως με την κρίση χρέους να αποτελεί θανάσιμη απειλή για τις οικονομίες όλου του κόσμου , φοβάμαι πως τέτοιες λύσεις δεν αρκούν πια. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα με τον Αντώνη Σαμαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου