Σήμερα Πέμπτη η Πολιτεία του Τέξας πρόκειται να εκτελέσει τον Humberto Leal Garcia, τον έβδομο θανατοποινίτη μέσα στο 2011. Ήδη οι Αμερικανικές οργανώσεις που αντιτίθενται στη θανατική ποινή (ποινή στην οποία αντιτίθεμαι και εγώ) έχουν οργανώσει τις γνωστές, συνηθισμένες διαμαρτυρίες έξω από την φυλακή όπου θα λάβει χώρα η εκτέλεση. Το ασυνήθιστο όμως με την αυριανή εκτέλεση είναι πως για πρώτη φορά εδώ και μερικά χρόνια έχει τραβήξει την προσοχή- και τις διαμαρτυρίες- μιας ποικιλίας ανθρώπων όπως πρώην δικαστών, διπλωματών, της κυβέρνησης Ομπάμα και των Ηνωμένων Εθνών, όχι επειδή αφορά άλλη μία (συνηθισμένη στις ΗΠΑ) θανατική καταδίκη αλλά διότι η συγκεκριμένη υπόθεση βάζει σε κίνδυνο τη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών στην Διεθνή κοινότητα.
Ο Garcia είναι ένας Μεξικάνος πολίτης ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο από δικαστήριο του Τέξας το 1994 για το βιασμό και τη δολοφονία ενός 16χρονου κοριτσιού. Η Πολιτεία του Τέξας διόρισε δικηγόρο για λογαριασμό του Garcia, μιας και ο ίδιος αδυνατούσε να καλύψει τα έξοδα της δίκης. Ο Garcia όμως έκανε το τραγικό λάθος να μην αναφέρει ποτέ κατά τη διάρκεια της δίκης του πως είναι Μεξικανός πολίτης, πράγμα το οποίο θα του επέτρεπε, με βάση τη Συνθήκη της Γενεύης την οποία έχει υπογράψει η Oμοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ, να έρθει σε επαφή με το Μεξικανικό προξενείο. Το προξενείο με τη σειρά του θα μπορούσε να του προσφέρει δικαστική αρωγή, όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες περιπτώσεις. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν μια τέτοια δικαστική αρωγή θα είχε αλλάξει το αποτέλεσμα της δίκης. Το θέμα όμως που ανακύπτει με την υπόθεση Garcia είναι τεράστιο, καθώς είναι μία από τις σπάνιες φορές που μία Αμερικανική Πολιτεία έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση και τις Διεθνείς Συνθήκες που η τελευταία έχει υπογράψει. Με άλλα λόγια, η υπόθεση θέτει επί τάπητος ένα κεντρικό θέμα της Αμερικανικής πολιτικής, θέμα που οδήγησε τη χώρα στον αιματηρό εμφύλιο Βορείων-Νοτίων το 19ο αιώνα: ποια είναι τα όρια της δικαιοδοσίας της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης;
Είναι το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα που υπερισχύει έναντι του Πολιτειακού ή το αντίστροφο; Αυτή είναι μία συζήτηση η οποία φαινομενικά φαντάζει μάλλον άσχετη για την Ελλάδα αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τουλάχιστον για όσο καιρό είναι ακόμα) δεν έχει υπάρξει σοβαρή συζήτηση στη χώρα για το αν και κατά πόσο οι Ευρωπαϊκές συνθήκες και ντιρεκτίβες των Βρυξελλών χρήζουν επεξεργασίας σε τοπικό επίπεδο και κυρίως αν υπερισχύουν του Ελληνικού Συντάγματος. Συνήθως αρεσκόμαστε να λοιδορούμε τους Βρετανούς για τον ευρωσκεπτικισμό τους που πηγάζει από την αγγλοσαξονική καχυποψία απέναντι στο one-size-fits-all attitude της Ε.Ε. ενώ εμείς οι ίδιοι δεχόμαστε ασμένως οποιαδήποτε διαταγή μας έρχεται από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Για να επανέλθουμε στην υπόθεση Garcia, το Τέξας βασίζει την απόφασή του να προχωρήσει στην εκτέλεσή του Garcia σε μία απόφαση του Αμερικανικού Ανώτατου Δικαστηρίου του 2008 με βάση την οποία οι Πολιτείες δεν είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν τη Συνθήκη της Γενεύης και πως μόνο το Κογκρέσο- και όχι ο Πρόεδρος- μπορεί να τις υποχρεώσει να τη σεβαστούν. Με το Τέξας έτοιμο να προχωρήσει στην εκτέλεση, είναι προφανές πως το Κογκρέσο δεν έχει τον χρόνο να ενεργήσει (είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση) στη συγκεκριμένη υπόθεση. Για το λόγο αυτό, η κυβέρνηση Ομπάμα ασκεί πιέσεις στον Κυβερνήτη του Τέξας Rick Perry να αναβάλει για μερικές μέρες την εκτέλεση. Το ίδιο κάνει και ο ανώτατος αξιωματούχος του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Κυβερνήτης Perry (Ρεπουμπλικάνος) έχει αρνηθεί την αναβολή.
Η άρνηση αυτή του Perry αντικατοπτρίζει την βαθιά απέχθεια που έχει ο Αμερικανικός λαός σε αυτό που ονομάζει «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» από ένα και μοναδικό κέντρο εξουσίας. Μάλιστα, τον περασμένο χρόνο, το Tea Party έκανε μία τεράστια προσπάθεια σε πολιτειακό επίπεδο ώστε να ψηφιστούν νόμοι οι οποίοι να απαγορεύουν την εφαρμογή των Διεθνών Συνθηκών από τα Πολιτειακά Δικαστήρια. Αν και η προσπάθεια αυτή γενικά απέτυχε, παρ’ όλα αυτά πρόσφερε ένα σημείο αναφοράς για πολλούς συντηρητικούς και ελευθεριακούς (libertarian) Αμερικανούς ψηφοφόρους. Το γεγονός αυτό είναι πολύ πιθανό να έχει επηρεάσει και την απόφαση του Perry να προχωρήσει στην εκτέλεση Garcia καθώς ο ίδιος αναμένεται να διεκδικήσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για τις προεδρικές εκλογές του 2012.
Πιστεύω πως η υπόθεση Garcia προσφέρει τροφή για σκέψη για εμάς τους Έλληνες και μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε και μερικές προεκτάσεις τόσο σε ευρωπαικό όσο και σε εθνικό επιπεδο. Πρώτα, στο επίπεδο της Ευρώπης, νομίζω πως είναι καιρός να αντιληφθούμε πως ο ευρωσκεπτικισμός δεν είναι απαραίτητα συνυφασμένος με τον Αριστερό παραλογισμό. Η συζήτηση για «περισσότερη Ευρώπη» πρέπει να συνοδεύεται και από τη συζήτηση για το «τι Ευρώπη θέλουμε». Αλλά και σε εθνικό επίπεδο-και για να προβοκάρω και λίγο- μήπως είναι καιρός να ξαναγυρίσουμε στο 1832, την εποχή που άρχισε να χτίζεται το Ελληνικό, συγκεντρωτικό Κράτος (γκρεμίζοντας τις τοπικές κοινωνικές δομές), ένα Κράτος που μας έχει απογοητεύσει τόσες φορές και να ξαναδούμε το ζήτημα με βάση τις εμπειρίες και τις γνώσεις των δύο αιώνων Ανεξαρτησίας; Μήπως πρέπει να τεθεί επί τάπητος και χωρίς ταμπού το θέμα της Ομοσπονδιοποίησης της ίδιας της Ελλάδας ώστε οι τοπικές κοινωνίες να μπορούν να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους (Δικαιοσύνη, Εκπαίδευση, Αστυνόμευση για να αναφέρω μερικά) με βάση τα δεδομένα της κάθε περιοχής και όχι με βάση τις απόψεις ενός κρατικοδίαιτου γραφειοκράτη των Αθηνών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου