Ας πούμε πως αποφάσιζα να κάνω μια έρευνα για το αν η Μότορ Όιλ μολύνει τον Σαρωνικό. Η έρευνα τελειώνει, δημοσιεύεται και στην πρώτη σελίδα σας ενημερώνω ,με μπόλικο θράσος, πως πραγματοποιήθηκε "με τη συνεργασία της Μότορ Όιλ". Άραγε , πόσο αξιόπιστο και αντικειμενικό θα με θεωρούσατε; Χθες λοιπόν, η "Καθημερινή" έκανε κάτι παρόμοιο. Μαζί με το κυριακάτικο φύλλο της, διένειμε και ένα ειδικό τεύχος με τον τρυφερό και αγαπησιάρικο τίτλο "Ελλάδα-Ευρωπαϊκή Ένωση , 30 χρόνια μαζί". Στο εξώφυλλο, εκεί όπου η ελληνική σημαία αγκαλιάζει περιπαθώς τη σημαία της Ε.Ε., μαθαίνουμε πως η έκδοση έγινε με τη συνεργασία της ...Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα. Και , όπως φαντάζεστε, στις σελίδες της δε θα βρείτε τις ευρωσκεπτικιστικές απόψεις του Nigel Farage, αλλά έναν ύμνο στην πάνσοφη γραφειοκρατία των Βρυξελλών!
Σε μια εντυπωσιακή επίδειξη του ευρωλαγνικού κονσένσους που χαρακτηρίζει τις ελληνικές ελίτ , οι πανεπιστημιακοί, πολιτικοί και γραφειοκράτες που συμμετέχουν στην έκδοση συμφωνούν πως η Ελλάδα θα πρέπει να νιώθει πολύ τυχερή για τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. και πως όλα τα προβλήματά της θα λυθούν με -τί άλλο;- ακόμη περισσότερη Ευρώπη. Δυστυχώς όμως για τους cheerleaders του Λεβιάθαν των Βρυξελλών, υπάρχουν και οι σκληροί και αμείλικτοι αριθμοί, που πρέπει να δημοσιεύσει ακόμη και μια προπαγανδιστική έκδοση σαν και αυτή της "Καθημερινής". Και οι αριθμοί πολύ απλά δείχνουν πως όλοι οι οικονομικοί δείκτες της Ελλάδας μετά την είσοδό της στην Ε.Ε. έχουν επιδεινωθεί δραματικά . Βεβαια, και εδώ οι συγγραφείς της έκδοσης έχουν έτοιμη την απάντηση : γι'όλα φταίνε οι ελληνικές κυβερνήσεις που δεν αξιοποίησαν τις ευκαιρίες και τον πακτωλό χρημάτων που μας πρόσφερε απλόχερα η καλοκάγαθη γραφειοκρατία της Ε.Ε. . Πίσω όμως από την ομοφωνία των "εκσυγχρονιστών", βρίσκεται η βαθιά κρατικίστικη λογική πως με μεταφορά πόρων από τη μια κυβέρνηση στην άλλη, μπορεί μια χώρα να πετύχει τον εκσυγχρονισμό της. Δεν περνάει καν από το μυαλό τους πως το πρόβλημα δεν ήταν η μη αξιοποίηση των χρημάτων αλλά τα ίδια τα χρήματα! Όπως μας έχει διδάξει η διεθνής εμπειρία, η διεθνής βοήθεια ήταν μια τραγική αποτυχία στις χώρες της Αφρικής, αφού τις έριξε ακόμη πιο βαθιά στη φτώχεια, ισχυροποίησε τις ντόπιες κλεπτοκρατίες , αύξησε τη διαφθορά και έκανε τους Αφρικανούς οικονομολόγους και διανοούμενους να απευθύνουν δραματική έκκληση στη Δύση: "Προς θεού, σταματήστε τη διεθνή βοήθεια!" . Ακόμη και στην Ευρώπη, όπου οι χώρες είχαν τους κατάλληλους θεσμούς για να απορροφήσουν τη βοήθεια, τα αποτελέσματα ήταν στην καλύτερη περίπτωση πενιχρά, όπως μας δείχνει η εμπειρία του Σχεδίου Μάρσαλ.
Έτσι έγινε και με τη μεταφορά χρημάτων από τις τσέπες των Ευρωπαίων φορολογουμένων στις τσέπες των ελληνικών κυβερνήσεων. Ποτέ ξανά στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, η εγχώρια πολιτική τάξη δεν βρέθηκε με τόσα χρήματα στη διάθεσή της. Και όπως έχει δείξει η εμπειρία άλλων χωρών, όσο περισσότερα χρήματα δίνεις στους πολιτικούς, τόσο πιο σπάταλοι, αναποτελεσματικοί και διεφθαρμένοι γίνονται. Τα γενναιόδωρα ευρωπαϊκά πακέτα έκαναν εφικτό το κρατικίστικο μεταπολιτευτικό σύστημα που μας οδήγησε στη χρεωκοπία. Τα τεράστια ευρωπαϊκά ποσά που εισέρρευσαν στη χώρα μετά το 1981 έκαναν δυνατή την πραγματοποίηση των επικίνδυνων σοσιαλιστικών οραμάτων του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα φτηνά δάνεια που μας εξασφάλισε η συμμετοχή στο ευρώ έκαναν δυνατή τη διαιώνιση του πασοκικού συστήματος από τον Κώστα Σημίτη και το όργιο σπατάλης του Κώστα Καραμανλή. Φυσικά, ούτε λόγος για μεταρρυθμίσεις , αφού υπήρχαν τα λεφτά των Βρυξελλών. Από τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. δεν επωφελήθηκε "το δημιουργικό και εξωστρεφές κομμάτι της αστικής ταξης", όπως γράφει το αφιέρωμα της "Καθημερινής" . Ευνοήθηκε η ντόπια παρασιτοκρατία, οι πολιτικοί μας που επέκτειναν την εξουσία τους , το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο που αποκόμισε τεράστια κέρδη, οι συντεχνίες του δημόσιου τομέα που απέκτησαν προκλητικά προνόμια και οι μεγαλοαγρότες που κυκλοφορούσαν με πανάκριβα τζιπ στους κάμπους της Θεσσαλίας.
Οι αριθμοί στην έκδοση της "Καθημερινής" είναι διαφωτιστικοί και επιβεβαιώνουν την παραπάνω εκτίμηση . Από τα 1,1 τρισεκατομμύρια ευρώ που διαχειρίστηκε το ελληνικό κράτος την περίοδο 1981-2010, τα 78 δις ήταν ευρωπαϊκά κονδύλια. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε αλλα 108 δις που προέρχονται από τους πόρους της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Τις δεκαετίες του '60 και του '70, οι ρυθμοί ανάπτυξης στη χώρα μας ήταν υπερδιπλάσιοι του μέσου όρου της τότε ΕΟΚ. Μετά την είσοδο μας , μόνο σε ελάχιστες χρονιές ήταν υψηλότεροι από τους αντίστοιχους κοινοτικούς. Πριν την είσοδο , ο πληθωρισμός βρίσκοταν περίπου στο μισό του μέσου όρου της τότε ΕΟΚ. Την περιοδο μετά το 1981 ήταν υπερτριπλάσιος. Η ανεργία από το 4% το 1981 ξεπέρασε το μέσο κοινοτικό όρο το 1998. Ως τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο δανεισμός και το δημόσιο χρέος ήταν σχεδόν μηδενικά. Μάλιστα, από το 1961 εως το 1970 , όταν η ελληνική οικονομία στηρίζονταν σχεδόν αποκλειστικά στους εθνικούς πόρους, όλοι σχεδόν οι κρατικοί προϋπολογισμοί ήταν πλεονασματικοί. Αντίθετα, τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος άρχισαν ένα τρελό ράλι ανόδου μετά το 1982 και ειδικά το χρέος ξεπέρασε το κοινοτικό μέσο όρο ήδη από το 1987. Τα φτηνά δάνεια που μας εξασφάλισε το ευρώ αύξησαν ακόμη περισσότερο το χρέος και έκαναν τους κυβερνώντες μας να σταματήσουν και τις λίγες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες των προηγούμενων ετών. Τα έσοδα από αποκρατικοποίησεις την τριετία 1998-2000 (δηλ. πριν μπούμε στο ευρώ) ήταν 7,9 δις ευρώ. Την πρώτη τριετία μετά τη συμμετοχή στο κοινό νόμισμα (2001-2003) τα έσοδα έπεσαν στα 7,5 δις. Την τριετία 2004-2006 κατέρρευσαν στα 4,6 δις και στο ίδιο επίπεδο παρέμειναν και τη διετία 2007-2008 (3,3 δις). Αντίθετα, τα δάνεια που πήρε η χώρα μας την ίδια περίοδο εκτοξεύτηκαν από τα 1,57 δις ευρώ το 2001 στα 41,8 δις το 2010! Και βέβαια, μπορεί η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα μας μπορεί να κατρακύλησαν σε νέα χαμηλά, αλλά, χάρη στα φτηνά δάνεια και τους κοινοτικούς πόρους, το εισόδημα και η κατανάλωση μας αυξήθηκαν εντυπωσιακά!
Αυτά τα 30 χρόνια οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών παρείχαν γενναιόδωρα όλους τους απαραίτητους πόρους για την οικοδόμηση και διαιώνιση της μεταπολιτευτικής ελληνικής παρασιτοκρατίας που σήμερα μας οδηγεί στη χρεωκοπία. Η Ε.Ε. είναι μέρος του ελληνικού προβλήματος. Γι αυτό και δεν μπορεί να είναι μέρος της λύσης του.
Σε μια εντυπωσιακή επίδειξη του ευρωλαγνικού κονσένσους που χαρακτηρίζει τις ελληνικές ελίτ , οι πανεπιστημιακοί, πολιτικοί και γραφειοκράτες που συμμετέχουν στην έκδοση συμφωνούν πως η Ελλάδα θα πρέπει να νιώθει πολύ τυχερή για τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. και πως όλα τα προβλήματά της θα λυθούν με -τί άλλο;- ακόμη περισσότερη Ευρώπη. Δυστυχώς όμως για τους cheerleaders του Λεβιάθαν των Βρυξελλών, υπάρχουν και οι σκληροί και αμείλικτοι αριθμοί, που πρέπει να δημοσιεύσει ακόμη και μια προπαγανδιστική έκδοση σαν και αυτή της "Καθημερινής". Και οι αριθμοί πολύ απλά δείχνουν πως όλοι οι οικονομικοί δείκτες της Ελλάδας μετά την είσοδό της στην Ε.Ε. έχουν επιδεινωθεί δραματικά . Βεβαια, και εδώ οι συγγραφείς της έκδοσης έχουν έτοιμη την απάντηση : γι'όλα φταίνε οι ελληνικές κυβερνήσεις που δεν αξιοποίησαν τις ευκαιρίες και τον πακτωλό χρημάτων που μας πρόσφερε απλόχερα η καλοκάγαθη γραφειοκρατία της Ε.Ε. . Πίσω όμως από την ομοφωνία των "εκσυγχρονιστών", βρίσκεται η βαθιά κρατικίστικη λογική πως με μεταφορά πόρων από τη μια κυβέρνηση στην άλλη, μπορεί μια χώρα να πετύχει τον εκσυγχρονισμό της. Δεν περνάει καν από το μυαλό τους πως το πρόβλημα δεν ήταν η μη αξιοποίηση των χρημάτων αλλά τα ίδια τα χρήματα! Όπως μας έχει διδάξει η διεθνής εμπειρία, η διεθνής βοήθεια ήταν μια τραγική αποτυχία στις χώρες της Αφρικής, αφού τις έριξε ακόμη πιο βαθιά στη φτώχεια, ισχυροποίησε τις ντόπιες κλεπτοκρατίες , αύξησε τη διαφθορά και έκανε τους Αφρικανούς οικονομολόγους και διανοούμενους να απευθύνουν δραματική έκκληση στη Δύση: "Προς θεού, σταματήστε τη διεθνή βοήθεια!" . Ακόμη και στην Ευρώπη, όπου οι χώρες είχαν τους κατάλληλους θεσμούς για να απορροφήσουν τη βοήθεια, τα αποτελέσματα ήταν στην καλύτερη περίπτωση πενιχρά, όπως μας δείχνει η εμπειρία του Σχεδίου Μάρσαλ.
Έτσι έγινε και με τη μεταφορά χρημάτων από τις τσέπες των Ευρωπαίων φορολογουμένων στις τσέπες των ελληνικών κυβερνήσεων. Ποτέ ξανά στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, η εγχώρια πολιτική τάξη δεν βρέθηκε με τόσα χρήματα στη διάθεσή της. Και όπως έχει δείξει η εμπειρία άλλων χωρών, όσο περισσότερα χρήματα δίνεις στους πολιτικούς, τόσο πιο σπάταλοι, αναποτελεσματικοί και διεφθαρμένοι γίνονται. Τα γενναιόδωρα ευρωπαϊκά πακέτα έκαναν εφικτό το κρατικίστικο μεταπολιτευτικό σύστημα που μας οδήγησε στη χρεωκοπία. Τα τεράστια ευρωπαϊκά ποσά που εισέρρευσαν στη χώρα μετά το 1981 έκαναν δυνατή την πραγματοποίηση των επικίνδυνων σοσιαλιστικών οραμάτων του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα φτηνά δάνεια που μας εξασφάλισε η συμμετοχή στο ευρώ έκαναν δυνατή τη διαιώνιση του πασοκικού συστήματος από τον Κώστα Σημίτη και το όργιο σπατάλης του Κώστα Καραμανλή. Φυσικά, ούτε λόγος για μεταρρυθμίσεις , αφού υπήρχαν τα λεφτά των Βρυξελλών. Από τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. δεν επωφελήθηκε "το δημιουργικό και εξωστρεφές κομμάτι της αστικής ταξης", όπως γράφει το αφιέρωμα της "Καθημερινής" . Ευνοήθηκε η ντόπια παρασιτοκρατία, οι πολιτικοί μας που επέκτειναν την εξουσία τους , το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο που αποκόμισε τεράστια κέρδη, οι συντεχνίες του δημόσιου τομέα που απέκτησαν προκλητικά προνόμια και οι μεγαλοαγρότες που κυκλοφορούσαν με πανάκριβα τζιπ στους κάμπους της Θεσσαλίας.
Οι αριθμοί στην έκδοση της "Καθημερινής" είναι διαφωτιστικοί και επιβεβαιώνουν την παραπάνω εκτίμηση . Από τα 1,1 τρισεκατομμύρια ευρώ που διαχειρίστηκε το ελληνικό κράτος την περίοδο 1981-2010, τα 78 δις ήταν ευρωπαϊκά κονδύλια. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε αλλα 108 δις που προέρχονται από τους πόρους της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Τις δεκαετίες του '60 και του '70, οι ρυθμοί ανάπτυξης στη χώρα μας ήταν υπερδιπλάσιοι του μέσου όρου της τότε ΕΟΚ. Μετά την είσοδο μας , μόνο σε ελάχιστες χρονιές ήταν υψηλότεροι από τους αντίστοιχους κοινοτικούς. Πριν την είσοδο , ο πληθωρισμός βρίσκοταν περίπου στο μισό του μέσου όρου της τότε ΕΟΚ. Την περιοδο μετά το 1981 ήταν υπερτριπλάσιος. Η ανεργία από το 4% το 1981 ξεπέρασε το μέσο κοινοτικό όρο το 1998. Ως τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο δανεισμός και το δημόσιο χρέος ήταν σχεδόν μηδενικά. Μάλιστα, από το 1961 εως το 1970 , όταν η ελληνική οικονομία στηρίζονταν σχεδόν αποκλειστικά στους εθνικούς πόρους, όλοι σχεδόν οι κρατικοί προϋπολογισμοί ήταν πλεονασματικοί. Αντίθετα, τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος άρχισαν ένα τρελό ράλι ανόδου μετά το 1982 και ειδικά το χρέος ξεπέρασε το κοινοτικό μέσο όρο ήδη από το 1987. Τα φτηνά δάνεια που μας εξασφάλισε το ευρώ αύξησαν ακόμη περισσότερο το χρέος και έκαναν τους κυβερνώντες μας να σταματήσουν και τις λίγες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες των προηγούμενων ετών. Τα έσοδα από αποκρατικοποίησεις την τριετία 1998-2000 (δηλ. πριν μπούμε στο ευρώ) ήταν 7,9 δις ευρώ. Την πρώτη τριετία μετά τη συμμετοχή στο κοινό νόμισμα (2001-2003) τα έσοδα έπεσαν στα 7,5 δις. Την τριετία 2004-2006 κατέρρευσαν στα 4,6 δις και στο ίδιο επίπεδο παρέμειναν και τη διετία 2007-2008 (3,3 δις). Αντίθετα, τα δάνεια που πήρε η χώρα μας την ίδια περίοδο εκτοξεύτηκαν από τα 1,57 δις ευρώ το 2001 στα 41,8 δις το 2010! Και βέβαια, μπορεί η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα μας μπορεί να κατρακύλησαν σε νέα χαμηλά, αλλά, χάρη στα φτηνά δάνεια και τους κοινοτικούς πόρους, το εισόδημα και η κατανάλωση μας αυξήθηκαν εντυπωσιακά!
Αυτά τα 30 χρόνια οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών παρείχαν γενναιόδωρα όλους τους απαραίτητους πόρους για την οικοδόμηση και διαιώνιση της μεταπολιτευτικής ελληνικής παρασιτοκρατίας που σήμερα μας οδηγεί στη χρεωκοπία. Η Ε.Ε. είναι μέρος του ελληνικού προβλήματος. Γι αυτό και δεν μπορεί να είναι μέρος της λύσης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου