Δύο γεγονότα που ήρθαν στην επικαιρότητα τις τελευταίες εβδομάδες μας αποκαλύπτουν, γι άλλη μια φορά, το πραγματικό πρόσωπο της διεθνούς βοήθειας : μια ανήθικη μεταφορά πλούτου από τους φτωχούς της Δύσης στην κρατικοδίαιτη και διεφθαρμένη ελίτ του Τρίτου Κόσμου , που σπρώχνει τους λαούς των φτωχών χωρών ακόμη πιο βαθιά μέσα στην ανέχεια και την εξάρτηση!
Πριν λίγες μέρες, ο "Daily Telegraph" , επικαλούμενος σχετικά τηλεγραφήματα του WikiLeaks, αποκάλυψε ένα σκάνδαλο εκατομμυρίων με «κλεμμένα κονδύλια» της Παγκόσμιας Τράπεζας και του βρετανικού Τομέα Διεθνούς Ανάπτυξης (DfID). Όπως σχολιάζει χαρακτηριστικά η βρετανική εφημερίδα : «Τα τηλεγραφήματα αποκαλύπτουν πώς δεκάδες εκατομμύρια των φορολογουμένων μπήκαν στις τσέπες διεφθαρμένων αξιωματούχων σε αφρικανικές χώρες». Τα παραδείγματα πολλά : 1,2 εκατ. στερλίνες, που διέθεσε στη Σιέρα Λεόνε ο βρετανικός Τομέας Διεθνούς Ανάπτυξης για να «ενισχυθεί η σταθερότητα και η ειρήνη» στη χώρα, «σταμάτησαν» στα χέρια της κυβερνητικής ελίτ, που αγόρασαν τηλεοράσεις πλάσμα, κυνηγετικά όπλα και άλλα πολυτελή καταναλωτικά αγαθά. Αντίστοιχη περίπτωση και σκάνδαλο κατάχρησης 16,5 εκατ. στερλίνων στην Ουγκάντα, ενώ σύμφωνα με τον «Telegraph» σχεδόν 1 εκατ., που προοριζόταν για σχολεία στην Κένυα, «κλάπηκε από αξιωματούχους του υπουργείου Παιδείας». Όμως η διεθνής βοήθεια παραμένει για τις Δυτικές χώρες μια "ιερή αγελάδα" που κανείς δεν τολμάει να την αγγίξει. Σε μια εποχή που οι κυβέρνήσεις μειώνουν τις δαπάνες τους, ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον όχι μόνο δεν περιέκοψε τα κεφάλαια για τη διεθνή βοήθεια, αλλά αντίθετα τα αύξησε!
Στην Έλλαδα, δε δώσαμε ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός πως η Αίγυπτος, η οποία συγκλονίζεται εδώ και εβδομάδες από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις , υπήρξε ο δεύτερος μεγαλύτερος παραλήπτης βοήθειας από τις ΗΠΑ για δεκαετίες . Υπολογίζεται πως κάτα μέσο όρο η χώρα λαμβάνει 1,3 δις δολάρια το χρόνο σε στρατιωτική βοήθεια και 815 εκατομμύρια σε οικονομική βοήθεια. Συνολικά , πάνω από 60 δις δολλάρια έχουν εισρεύσει από το 1975. Αν ίσχυαν όσα προπαγανδίζουν τις ευεργετικές συνέπειες της διεθνούς βοήθειας , η χώρα θα έπρεπε να έχει μετατραπεί ήδη σε πραγματικό παράδεισο επί της γης . Και όμως, αυτός ο πακτωλός των χρημάτων το μόνο που κατάφερε ήταν να ενισχύσει το καθεστώς του Μουμπάρακ και να αναβάλει τον τόσο αναγκαίο εκδημοκρατισμό. Στην οικονομία πάλι , το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα έχει παραμείνει σχεδόν στα ίδια επίπεδα τα τελευταία 30 χρόνια. Ο λόγος; Όπως παρατηρεί και ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αίγυπτο την περίοδο 1994-1998, Edward Walker : "Η βοήθεια προσφέρε έναν εύκολο δρόμο στην κυβέρνηση ώστε να αποφύγει τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις" . Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως ακόμη και η ελληνική κυβέρνηση έχει αυξήσει τη βοήθεια προς την Αίγυπτο, από 3,01 εκατομμύρια ευρώ το 2005 στα 10,26 εκατομμύρια το 2009. Συνολικά, τα τελευταία 5 χρόνια, η ελληνική διεθνής βοήθεια προς τη χώρα του Νείλου αγγίζει τα 30 εκατομμύρια δολλάρια. Δικαιολογήμενα λοιπόν , μπορούμε να φουσκώνουμε από εθνική υπερηφάνεια, αφού τα χρήματα μας έπαιξαν κι αυτά τα ρόλο τους στην ενίσχυση του τυραννικού καθεστώτος Μουμπάρακ και στη χρόνια καθυστέρηση της αιγυπτιακής οικονομίας !
Όλοι πια γνωρίζουν πως στην πραγματικότητα η διεθνής βοήθεια βυθίζει τον Τρίτο Κόσμο ακόμη πιο βαθιά μέσα στη φτώχεια και την εξάρτηση. Τα χρήματα συνήθως καταλήγουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ντόπιων ηγετών και των προστατευόμενών τους, η διαφθορά αυξάνεται ακόμη περισσότερο, και έτσι αυτές οι χώρες γίνονται λιγότερο ελκυστικές για διεθνείς επενδύσεις, ενώ καταστρέφεται η επιχειρηματικότητα των κατοίκων τους. Δεν είναι τυχαίο, πως η πιο πετυχημένη οικονομία της Υποσαχάριας Αφρικής , η Μποτσουάνα (με κατά κεφαλήν εισόδημα 8170 δολάρια όταν ο μέσος όρος για τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής είναι μόλις 1780 δολάρια) εξαρτάται λιγότερο από κάθε άλλη αφρικάνικη χώρα από τη διεθνή βοήθεια(1,6% του ΑΕΠ έναντι 13% για τις υπόλοιπες ).
Παρόλα αυτα, οι κυβερνώντες της Δύσης, επιμένουν να δίνουν δισεκατομμύρια ευρώ στους ομολόγους τους του Τρίτου Κόσμου, αφού έτσι πιστεύουν πως αυξάνουν την επιρροή τους στη γεωπολιτική σκακιέρα. Παραδόξως, καλύτερος συμμαχος των κυβερνήσεων σε αυτό το κυνικό παιχνίδι εξωτερικής πολιτικής είναι οι "ευαίσθητοι ανθρωπιστές" της Αριστεράς ! Αθεράπευτα κρατικιστές, εξακολουθούν να διακατέχονται από την ψευδαίσθηση πως η μεταφορά πορών από τη Δύση στον Τρίτο Κόσμο θα λύσει με κάποιο μαγικό τρόπο όλα τα προβλήματα των φτωχών χωρών. Τα έχουν πει άλλωστε αυτά οι μεγάλοι διανοητές του χώρου, όπως ο...Bob Geldof και o Bono, που φαίνεται να καταλαβαίνουν από οικονομικά, όσο καταλαβαίνει η Τζούλια Αλεξανδράτου από ποίηση.
Βέβαια, τα ζαχαρένια λόγια , οι glamorous συναυλίες και η fake ευαισθησία, δεν μπορουν να κρύψουν την πραγματικότητα : Oι χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής έχουν λάβει 300 δις δολάρια από το 1970 . Και όμως ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν κάτω από την πιο απόλυτη φτώχεια έχει εκτοξευτεί από το 11% στο 1970 στο 66% το 1998. Μεταξύ του 1975 και του 2005, η μέση ανάπτυξη ήταν αρνητική ( -1,6% ), ενώ έντεκα χώρες της περιοχής έχουν σήμερα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο απ΄ ότι τη δεκαετία του '70. (Τα νούμερα είναι από το εξαιρετικό βιβλίο της οικονομολόγου από τη Ζάμπια, Dambisa Moyo, "Dead Aid :Why Aid Is Not Working and How There is Another Way For Africa")
Αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τους φτωχούς του Τρίτου κόσμου, πρέπει να αγωνιστούν για την απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου και την κατάργηση των δυτικών επιδοτήσεων (όπως τη διαβόητη "Κοινή Αγροτική Πολιτική" της Ε.Ε.) . Μόνο έτσι θα ωφεληθούν οι ίδιοι οι κάτοικοι της Αφρικής και όχι οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις τους. Επιτέλους, ας ακούσουμε τη δραματική έκκληση που απηύθυνε στη Δύση μέσω του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel» το 2005, ο Κενυάτης οικονομολόγος James Shikwati: "Για όνομα του Θεού, σας παρακαλώ σταματήστε τη διεθνή βοήθεια!"
3 σχόλια:
...γι'αυτό το προσωπικό net worth του Μουμπάρακ εκτιμάται κάπου στα US$60 με 70 δισ;
...τύφλα νάχει ο Gates!
Συμφωνεί ο αρθρογράφος με την ανάλυση που κάνει η Dambisa Moyo για το σχέδιο Μάρσαλ και για τις συνέπειες που είχε στις Ευρωπαϊκές χώρες;
Αν θυμάμαι καλά, η Μόγιο γράφει πως ακόμη και αν δεχτούμε πως το Σχέδιο Μάρσαλ βοήθησε την Ευρώπη, αυτό δεν σημαίνει πως η διεθνής βοήθεια είναι κατάλληλη για όλες τις περιοχές του κόσμου. Ειδικά, επισημαίνει τις διαφορές του Σχεδίου Μάρσαλ με τη βοήθεια στην Αφρική : α)το Σχέδιο Μάρσαλ είχε ημερομηνία λήξεως β)οι ευρωπαϊκές χώρες δεν εξαρτόνταν από το Σχέδιο αφού ενα πολύ μικρό ποσοστό του ΑΕΠ τους αποτελούνταν από κεφάλαια του σχεδίου γ) οι ευρωπαϊκές χώρες είχαν ήδη τους θεσμούς που θα διευκόλυναν την ανάπτυξη. Συμφωνώ με αυτή την ανάλυση, αν και πιστεύω πως το Σχέδιο Μάρσαλ, αν και δεν είχε τις καταστροφικές συνέπειες που είχε η διεθνής βοήθεια για τον Τρίτο Κόσμο,στην πραγματικότητα δεν είναι υπεύθυνο για την μεταπολεμική ευρωπαϊκή ευημερία. (http://blemilo.blogspot.com/2010/12/blog-post_03.html)
Δημοσίευση σχολίου