Τί κοινό έχουν η πυρηνική και η "πράσινη" ενέργεια;

Απάντηση : Και οι δύο εξαρτώνται απόλυτα από τις κρατικές επιδοτήσεις για να επιβιώσουν!

Έχει δίκιο ο Στέφανος Αθανασιάδης όταν επισημαίνει στο εξαιρετικό άρθρο του πως η πυρηνική ενέργεια είναι μια αρκετά ασφαλής επιλογή. Όμως το πραγματικό πρόβλημα με την πυρηνική ενέργεια δεν είναι η έλλειψη ασφάλειας αλλά το τεράστιο κόστος της, που δυστυχώς, παντού στον κόσμο, το πληρώνει ο ατυχής φορολογούμενος. "Κανείς δεν έχει χτίσει ποτέ ένα πυρηνικό εργοστάσιο σε συνθήκες απελευθερωμένης αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας" , δήλωσε πριν λίγους μήνες ο Omar Abbosh, διευθυντής φυσικών πόρων για την εταιρεία "Accenture" στη Μ. Βρετανία . Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Μέχρι τώρα, όλα τα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας έχουν χτιστεί είτε απευθείας από το κράτος (πχ στην Ινδία, την Κίνα ή τη Ρωσία) είτε από ιδιώτες , που όμως πήραν τεράστιες κρατικές επιδοτήσεις. Στην Ιαπωνία, τα ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επενδυθεί στην πυρηνική ενέργεια, δεν φτάνουν ούτε το 10% των αντίστοιχων κρατικών κεφαλαίων. Στις Η.Π.Α , η πυρηνική βιομηχανία λαμβάνει επιδοτήσεις εδώ και πενήντα χρόνια. Αυτές οι επιδοτήσεις παίρνουν τη μορφή απευθείας κρατικού χρήματος, φορολογικών απαλλαγών, θέσπιση απ΄το κράτος ορίου στην ευθύνη της εταιρείας σε περίπτωση ατυχήματος, κρατική διαχείριση των πυρηνικών αποβλήτων , εγγυημένα δάνεια και άλλα πολλά. Πολλές φορές μάλιστα, η αξία των επιδοτήσεων ξεπερνάει ακόμη και την αξία της ενέργειας που παράγεται! Οπότε, πρέπει να το πάρουμε απόφαση, αγαπητοί αναγνώστες, πως ο πιο διάσημος ιδιοκτήτης πυρηνικού εργοστασίου στον κόσμο, ο κύριος Burns από τους "Simpsons" δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ακόμη διαπλεκόμενος , κρατικοδίαιτος μεγαλοκαρχαρίας!



Πολύ συχνά, οι φίλοι της πυρηνικής ενέργειας υποστηρίζουν πως τα αυστηρά στάνταρντς ασφαλείας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις είναι αυτά που ευθύνονται για το υψηλό κόστος . Ο αναλυτής του φιλελεύθερου "Cato Institute" , Jerry Taylor έχει, όμως, διαφορετική γνώμη. "Η κατασκευή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα είναι, ούτως ή άλλως, μια τεχνολογική πρόκληση που κοστίζει πολλά, είτε υπάρχουν είτε όχι οι κρατικές ρυθμίσεις", έγραψε. Μάλιστα, η ίδια η αμερικάνικη πυρηνική βιομηχανία δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τους νόμους που διέπουν την ασφάλεια των εγκαταστάσεών τους. Και πώς να έχει άλλωστε ; Στις αρχές της δεκαετίας του '90, το πυρηνικό λόμπυ πέτυχε να αποσπάσει από την κυβέρνηση το νομοθετικό πλαίσιο, που το ίδιο είχε ζητήσει. Στην πραγματικότητα η κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου έχει κάποια πολύ μεγάλα ρίσκα. Οι επίδοξοι επενδυτές λαμβάνουν υπόψη το τεράστιο κόστος κατασκευής του, που φτάνει τα 6 με 9 δισεκατομμύρια δολλάρια, τις τεχνολογικές εξελίξεις, που μπορεί να μειώσουν το κόστος των ανταγωνιστικών μορφών ενέργειας, τις αμφιβολίες για το αν μπορούν να βγάλουν κέρδος στο περιορισμένο χρόνο ζωής που έχει το εργοστάσιο καθώς και το ότι η τύχη της επένδυσης τους εξαρτάται από τις οικονομικές προοπτικές της περιοχής που πρόκειται να εξυπηρετήσουν .Εξαιτίας όλων αυτών, μια τέτοια επένδυση δεν θεωρείται ελκυστική και βιώσιμη από ιδιώτες επενδυτές, σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς.

Και κάπου έδω έρχεται το κράτος! Είτε κατασκευάζει το ίδιο τον αντιδραστήρα, είτε σε περιπτώσεις που δραστηριοποιούνται ιδιώτες, φροντίζει να μεταφέρει το κόστος από τους επιχειρηματίες στους φορολογούμενους. Και βέβαια η διαπλοκή κράτους και πυρηνικής βιομηχανίας δεν σταματάει εδώ. Στην περίπτωση του ατυχήματος στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν οι κρατικές αρχές να έδωσαν άδεια για την κατασκευή του εργοστασίου τόσο κοντά στη θάλασσα, σε μια περιοχή σεισμογένη, που πλήττεται από τσουνάμι. Πολλά ερωτήματα δημιουργούνται επίσης από το γεγονός πως το εργοστάσιο εξακολουθούσε να λειτουργεί παρότι είχε κατασκευαστεί εδώ και 40 χρόνια. Και φυσικά, η περίπτωση της Φουκουσίμα δεν είναι η μοναδική .Πρόσφατα στο Βερμόντ των ΗΠΑ η αρμόδια ομοσπονδιακή υπηρεσία έδωσε σε πυρηνικό εργοστάσιο 40 ετών την άδεια να λειτούργησει για άλλα 20χρόνια. Τελικά, όσοι αναγνώστες πιστεύουν πως οι νομοθετικές ρυθμίσεις είναι η λύση για όλα τα προβλήματα, μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Τα ,υποτιθέμενα, αυστηρά στάνταρντς ασφαλείας που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις στην παραγωγή πυρηνικής ενέργειας, ίσως να μην είναι και τόσο αυστηρά όταν πρόκειται να εξυπηρετηθούν επιχειρηματίες, ευνοημένοι από το κράτος!

Σε ένα καθεστώς ελευθερης αγοράς (ναι, ναι σε αυτή την "κοινωνία ζούγκλας" που το μεγάλο κεφάλαιο θα κάνει ότι θέλει, όπως μας τρομοκρατεί η "προοδευτική" αριστερά), η ιαπωνική εταιρεία TEPCO, μάλλον δε θα έχτιζε το εργοστάσιο στη Φουκουσίμα, γιατί πολύ απλά δε θα είχε την γενναιόδωρη κρατική στήριξη. Και αν το έκανε, σε μια κοινωνία που το δικαίωμα στην ιδιοκτησία θα ήταν ιερό, θα φρόντιζε , πρώτα απ'όλα, να είναι σε ασφαλές σημείο, και μακριά από κατοικημένες περιοχές. Βλέπετε, η ευθύνη της δε θα ίσχυε μόνο για ένα ορισμένο ποσό (όπως συμβαίνει τώρα σε παρόμοιες περιπτώσεις) αλλά θα έπρεπε να πληρώσει πλήρεις αποζημιώσεις σε όλους τους πληγέντες, κάτι που φυσικά θα σήμαινε οικονομική καταστροφή για την εταιρεία.

Τελικά, έχει δίκιο ο Jerry Taylor όταν γράφει πως "η πυρηνική ενέργεια είναι για τη Δεξιά, ό,τι η αιολική ενέργεια για την Αριστερά" . Και οι δυο παρατάξεις, για να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες , δείχνουν θρησκευτική αφοσίωση σε τεχνολογίες, που φαίνονται θαυματουργές στη θεωρία, αλλά στην πραγματική ζωή, είναι σκέτη οικονομική καταστροφή. Είχαμε γράψει παλαιότερα πως οι κρατικές επενδύσεις σε μορφές ενέργειας όπως η ηλιακή και η αιολική, που δε θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς, θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα λύσουν. Τα χρήματα των φορολογουμένων θα ξοδευτούν άσκοπα , χωρίς να καλύπτονται οι ανάγκες των καταναλωτών , παραγωγικοί τομείς της οικονομίας θα στερηθούν πόρους , θα χαθούν περισσότερες θέσεις εργασίας από αυτές που θα δημιουργηθούν, η διαφθορά θα αυξηθεί ενώ η ενεργειακή πολιτική θα περάσει αποκλειστικά στα χέρια πολιτικών και γραφειοκρατών, που θα λειτουργούν βασιζόμενοι σε πολιτικούς και οχι σε οικονομικούς υπολογισμούς. Τα ίδια ισχύουν , πάνω κάτω, και για την πυρηνική ενέργεια. Όπως, λοιπον προτείναμε τότε την κατάργηση των επιδοτήσεων για την "πράσινη" ενέργεια, το ίδιο πρέπει να γίνει και για την πυρηνική. Ας αφεθούν να λειτουργήσουν σε συνθήκες αγοράς και ας αποφασίσουν οι καταναλωτές αν θα επιβιώσουν ή όχι.

Για πρώτη, και ίσως τελευταία, φορά στην ιστορία , θα αναγκαστώ να συμφωνήσω με μια παλαιότερη ανακοίνωση της "Greenpeace", που διαπίστωνε πως "η πυρηνική ενέργεια είναι ακριβή επειδή έπειτα από 50 χρόνια και εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολαρίων σε επιδοτήσεις, κανένας πυρηνικός σταθμός δεν είναι οικονομικά ανταγωνιστικός στην ελεύθερη αγορά". Θα ευχόμουν όμως οι φίλοι μου οι οικολόγοι να έδειχναν την ίδια ευαισθησία για τα χρήματα των φορολογουμένων και όταν ξοδεύονται άσκοπα για να προωθήσουν τις δικές τους αγαπημένες "πράσινες" μορφές ενέργειας.