Την δεκαετία του 80 η ελληνική κοινωνία άρχισε να διδάσκεται το “απαγορεύεται το απαγορεύεται.” Μετά από συνεχείς επαναλήψεις άρχισε να το πιστεύει.
Ο μύθος που καλλιεργείται τελευταία είναι ότι το “κίνημα της ανυπακοής” είναι δημιούργημα την πρόσφατης και βαθιάς οικονομικής κρίσης. Η αλήθεια όμως είναι ότι το “κίνημα της ανυπακοής” είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Άρχισε να αναπτύσσεται από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Η δεκαετία του 80 ήταν η εποχή της επιμόρφωσης, περισσότερο θεωρία παρά πράξη. Στην δεκαετία του 90 τα πανεπιστήμια θα γίνουν ο κύριος πυρήνας και εφαλτήριο της βίας. Με τα γεγονότα στο Seattle των ΗΠΑ το 99, η βια θα γίνει της μόδας για την λεγόμενη μεταμοντέρνα αριστερά.
Στην Ελλάδα μετά από το 2004 που θα αρχίσει να καταρρέει δημοκοπικά το ΠΑΣΟΚ θα αρχίσει να ανεβαίνει ο Συριζα, το ΚΚΕ θα προσπαθήσει, επιτυχημένα, να διατηρήσει την τρίτη του θέση στο πολιτικό σκηνικό υιοθετώντας την νέα επαναστατικότητα και παρανομία στην πολιτική του δράση. Ο ανταγωνισμός στην αριστερά για το ποιος είναι ο πιο 'αντικαθεστωτικός' θα φέρει ένα πληθωρισμό ρητορικής και δράσεων.
Βέβαια όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί αν η πολιτεία την ίδια περίοδο δεν είχε παραιτηθεί της υποχρέωσης να επιβάλλει τον νόμο και την τάξη. Όταν η κάθε αριστερή ομάδα προσπαθούσε να κερδίσει εύσημα επαναστατικότητας, ταυτόχρονα το νομικό και ηθικό κόστος της παραβατικότητας άρχισε να πέφτει μιας και οι αρχές πάντα βρίσκουν κάποιους λόγους οι οποίοι καθιστούν την εφαρμογή του νόμου ‘προβληματική’.
Το αποκορύφωμα αυτού του φαινομένου ήταν τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008.
Όσο η πολιτεία αποφεύγει το αυτονόητο σε θέματα νόμου και τάξης θα πρέπει να περιμένουμε αύξηση της τζάμπα επαναστατικότητας σε πολλές μορφές και ολοένα από περισσότερες κοινωνικές ομάδες. Καλή μας τύχη.
