"Τί να την κάνω την επιδότηση;"

Ένας 77χρόνος αγρότης από την Κρήτη αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως το μέλλον της Ελλάδας δεν βρίσκεται ούτε στις επιδότησεις και τα πακέτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά ούτε και στον μουχλιασμένο κρατισμό της εγχώριας Αριστεράς.

Τον Ηλία Χρονάκη όλοι τον έλεγαν τρελό όταν αποφάσισε να βγάλει τις ελιές από το χωράφι του στον Τσούτσουρο του Νομού Ηρακλείου. Μπορεί το κόστος του να μαζέψει τις ελιές να ήταν μεγαλύτερο από τα έσοδα της πώλησης του λαδιού, όμως θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει στη ζημιογόνα παραγωγή και να ζήσει από τις επιδοτήσεις, όπως κάνουν άλλωστε και οι περισσότεροι Έλληνες αγρότες. Εκείνος όμως αποφάσισε να πάρει το ρίσκο και να αρχίσει κάτι καινούργιο. Σήμερα διατηρεί την μεγαλύτερη φάρμα αλόης της Ευρώπης, με περίπου 300.000 φυτά και ήδη κάνει εξαγωγές, ενώ στα σχέδιά του είναι και η κατασκευή μονάδας δευτερογενούς επεξεργασίας του προϊόντος. Και όλα αυτά βασιζόμενoς μόνο στις δικές του δυνάμεις ,χωρίς να πάρει "ούτε μια δραχμή, ούτε ένα σεντ", όπως λέει με υπερηφάνεια, από εθνικές ή κοινοτικές επιδοτήσεις. Μάλιστα, ο ίδιος πιστεύει πως οι επιδοτήσεις ήταν αυτές που κατέστρεψαν την ελληνική αγροτική παράγωγή. "Η πρώτη ερώτηση που κάνουν είναι αν υπάρχει επιδοτηση. Δηλαδή πώς μπορούμε να καταστρέψουμε την Ελλάδα περισσότερο. Γιατί εγώ πιστεύω πως οι επιδοτήσεις κάναν τον Έλληνα τεμπέλη", λέει και συνεχίζει : "Όλοι θελουν την επιδότηση για να πάρουν κανένα Νισσάν, κανένα Τογιότα. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι επιδοτήσεις έχουν καταστρέψει την Ελλάδα." Όσο για τα σχέδια του για το μέλλον ; Eφόσον είναι γερός, θα συνεχίσει την παραγωγή όσο κρατάν τα χέρια του. "Μέχρι τα 100", όπως λέει γελώντας. (Πηγή: "Τηλεόραση από τους Πολίτες")

Σήμερα στην Ελλάδα παλεύουν δύο οραματα για το μέλλον της χώρας, τα οποία υποτίθεται πως είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους αλλά που στην πραγματικότητα είναι τόσο ίδια. Από τη μια μεριά , το όραμα των ευρωπαϊστών-εκσυγχρονιστών που θέλουν μια Ελλάδα μόνιμα εξαρτημένη από τις Βρυξέλλες και τα ευρωπαϊκά πακέτα βοήθειας. Ένα όραμα που θα οδηγήσει αναπόφευκτα , έστω και αν δεν είναι αυτός ο σκοπός όλων των υποστηρικτών του, σε μια χώρα που μονίμως θα σέρνεται, χωρίς επιχειρηματικότητα, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς παραγωγή. Μια χώρα παρασιτική, που θα επιβιώνει "από την καλοσύνη των ξένων". Μια Καλαβρία της Ευρώπης . Από από την άλλη, υπάρχει το όραμα της αντισυστημικής Αριστεράς που επιθυμεί να εφαρμόσει στην Ελλάδα τις τριτοκοσμικές κρατικίστικες λύσεις της. Ένα όραμα που θα μετατρέψει τη χώρα μας στην καλύτερη περίπτωση σε Βενεζουέλα και στη χειρότερη σε Βόρεια Κορέα .

Όμως, ο κύριος Χρονάκης αποδεικνύει πως μια άλλη Ελλάδα είναι εφικτή. Μια Ελλάδα που θα στέκεται μόνη της στα πόδια της χωρίς να ζητάει βοήθεια και επιδοτήσεις από πουθενά. Μια Ελλάδα της σκληρής δουλειάς, του ρίσκου και της δημιουργίας. Μια Ελλάδα, που όπως ο κύριος Χρονάκης, θα ρωτάει περιφρονητικά "Τί να την κάνω την επιδότηση;"