Επιτέλους, μετά από τα μαύρα χρόνια του καθεστώτος Blair-Brown, ο αγγλοσαξονικός πολιτισμός της ελευθερίας σήκωσε το ανάστημα του στον ηπειρωτικό δεσποτισμό. Στην Ευρώπη υπάρχουν δύο ταχύτητες, η όπισθεν και η εθνική.
Οι αξιώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού, David Cameron, για μια νέα συνθήκη για την Ευρώπη ήταν ιδιαίτερα μετριοπαθείς, λογικές και αναμενόμενες. Παρόλα αυτά, απορρίφθηκαν από τον Γαλλογερμανικό άξονα με μέγιστη αλαζονεία και ζήλο. Υπήρχαν κάποιες ελπίδες ότι η Γερμανία ήταν έτοιμη να διαπραγματευτεί, αλλά φαίνεται ο ότι παράγων Σαρκοζί απέτρεψε έναν λογικό συμβιβασμό.
Ο Σαρκοζί και οι ομοϊδεάτες του το μόνο που μπορούν να σκαρφιστούν για να αναπτυχθεί η οικονομία της Γαλλίας είναι να καθηλώσουν όλες τις οικονομίες που υπερέχουν της γαλλικής στον ίδιο καταστροφικό βαθμό γραφειοκρατίας, συγκεντρωτισμού και υψηλής φορολογίας με αυτό της Γαλλίας. Τόσα οικονομικά ξέρουν οι Γάλλοι, τόσα ονειρεύονται.
Στην προσπάθεια του να σώσει το City του Λονδίνου από τις καταστροφικές πολιτικές των Βρυξελλών, ο Βρετανός πρωθυπουργός έχει δώσει κάποιες ελπίδες σε όλη την χώρα για έναν επαναπατρισμό των εξουσιών, στους Βρετανούς πολίτες και τους αντιπροσώπους τους, που τώρα έχουν υφαρπάξει οι ευρωκράτες.
Δεν είναι τυχαίο που η Βρετανία είναι το σημείο αντίστασής στον ευρωκρατισμό - είναι απόλυτα φυσικό αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι είναι η γενέτειρα του μοντέρνου φιλελεύθερου πολιτισμού. Όπως δεν ήταν τυχαίο που όταν τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα η μία μετά την άλλη χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης έπεφταν στα δίχτυα του μαύρου ή κόκκινου ολοκληρωτισμού, η Βρετανία στάθηκε μόνη ως μια νήσος φιλελεύθερης δημοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο που όταν οι άλλοι είχαν Kohl και Mitterrand, η Βρετανία επέλεγε την σιδηρά κυρία της ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου