Με αφορμή το τελευταίο άρθρο του κ.Σημίτη στην Καθημερινή και την επίθεση που δέχθηκαν ορισμένοι συντάκτες του Μπλε Μήλου, διότι υποστήριξαν τα αυτονόητα για κάποιον που εμπνέεται από τις αρχές του φιλελευθερισμού, θα ήθελα να προσθέσω ορισμένες σκέψεις στον σχετικό προβληματισμό.Σπεύδω να δηλώσω σε σχέση με το άρθρο, ότι συζητήθηκε όχι διότι μας είπε κάτι καινούργιο, ή διότι μας έδειξε μια άλλη διέξοδο,αλλά γιατί η επανάληψη πραγμάτων που ήδη έχουν συζητηθεί και αναλυθεί, φέρουν την υπογραφή ενός πρώην πρωθυπουργού.Κατά τα άλλα ήταν τα ίδια γνωστά σενάρια, που έχουν αναλυθεί εξαντλητικά.Δεν παίζει ως γνωστόν ρόλο τι γράφεται, αλλά ποιος το γράφει.Στην παγίδα έπεσαν και πολλοί φιλελεύθεροι, οι οποίοι ανακάλυψαν την Αμερική στο άρθρο του κ.Σημίτη.Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής:Τι κάνει ορισμένους φιλελευθέρους να υποκύπτουν στην "γοητεία" Σημίτη;Το ερώτημα με απασχολούσε και τότε, (επί πρωθυπουργίας Σημίτη) και τώρα. Εφάρμοσε μήπως φιλελεύθερες αρχές στην οικονομία μειώνοντας το κράτος,την κρατική παρέμβαση, τις υπερβολικές ρυθμίσεις; Έδωσε κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις, αύξησε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας; Η απάντηση είναι όχι.Εκείνο που έκανε ήταν η συνήθης κεϋνσιανή πολιτική της χρηματοδότησης δημοσίων έργων με τα χρήματα της ΕΕ και με δανεισμό.Όπου στοιχειωδώς προσπάθησε να νοικοκυρέψει τα δημόσια οικονομικά, ήλθε σε σύγκρουση με τον πυρήνα του κόμματός του και ανέστειλε κάθε προσπάθεια.Λένε πολλοί ότι μείωσε το κράτος κάνοντας ιδιωτικοποήσεις.Ψέμματα. Ο κ. Σημίτης έκανε απλώς μετοχοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων αφήνοτας το management στο κράτος και στους συνδικαλιστές την συνδιοίκηση.
Το γεγονός άλλωστε ότι δεν μειώθηκε το κράτος αποδεικνύεται από τον τεράστιο αριθμό των σκανδάλων, την διαπλοκή που πήρε μυθικές διαστάσεις, το μεγάλο φαγοπότι των ολυμπιακών αγώνων, τις απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων,κλπ.Θυμάμαι ενδεικτικά, λόγω επαγγέλματος τον περίφημο μαθηματικό τύπο δια του οποίου γινόταν η ανάθεση των δημοσίων έργων.Ήταν έτσι φτιαγμένος ώστε τα έργα να ανατίθενται σε γνωστή τεχνική εταιρεία φιλικά προσκείμενη στο κυβερνών κόμμα, καταργώντας κάθε έννοια μειοδοσίας.Με τα έσοδα από τις μετοχοποιήσεις, την φορολογία, τα χρήματα των κοινοτικών πλαισίων στήριξης, με λογιστικές αλχημείες και μια στοιχειώδη διαχείρηση κατάφερε ο κ. Σημίτης να βάλει την χώρα στον πυρήνα της ευρωπαικής νομισματικής ένωσης, χωρίς να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές ή να προχωρήσει ελάχιστα.
Η οικονομία παρέμεινε βασικά η ίδια.Ξένες επενδύσεις είχαμε ελάχιστες ή καθόλου.Η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα της εργασίας παρέμειναν χαμηλές,και η αποβιομηχάνιση συνεχίστηκε.Το γεγονός ότι δεν έγιναν διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία, σε συνδυασμό με το σκληρό νόμισμα που εισήχθη διέλυσαν εντελώς τον εναπομείνατα παραγωγικό ιστό της χώρας.Το χειρότερο όμως, το οποίο εντέχνως αποσιωπάται, είναι το εξής: Ο ίδιος ο κ. Σημίτης έδωσε το σύνθημα της κραιπάλης που ακολούθησε βάζοντας ως στόχο την σύγκλιση των εισοδημάτων των Ελλήνων εργαζομένων προς τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, μετά την είσοδο της χώρας στη Ευρωζώνη.
Θυμάμαι σαν σήμερα το διάγγελμα από το πρωθυπουργικό μέγαρο, που λίγο πολύ έλεγε ότι ο επόμενος στόχος μετά την είσοδο στη ευρωζώνη είναι η πραγματική σύγκλιση των εισοδημάτων προς τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.Την ίδια στιγμή η Γερμανία με την τεράστια παραγωγή καθήλωσε τα εισοδήματα των Γερμανών εργαζομένων επί σχεδόν μια δεκαετία.Η αύξηση των εισοδημάτων βεβαίως δεν γίνεται με κυβερνητική ντιρεκτίβα, αλλά μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.Οι βασικοί αυτοί κανόνες εσκεμμένα αγνοήθηκαν και όλοι άρχισαν να συγκρίνουν τις απολαβές τους με το μισθό του αντίστοιχου Γερμανού εργαζομένου.Άκουγες εκπαιδευτικούς να ζητούν μισθούς Γερμανίας για 15 ώρες εργασίας την εβδομάδα,ημιαργόσχολους δημοσίους υπαλλήλους να συγκρίνουν τις απολαβές τους με αντίστοιχες προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών κοκ.
Την ίδια πολιτική ακολούθησε και η κυβέρνηση της ΝΔ που διαδέχθηκε το Πασοκ στην εξουσία, με αποτέλεσμα το μισθολογικό κόστος του δημοσίου σχεδόν να διπλασιασθεί.Εξ αυτού του λόγου υπήρξε τεράστια πίεση για αυξήσεις και στον ιδιωτικό τομέα.Η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της χώρας κατέρρευσαν και η χρηματοδότηση των αυξήσεων γινόταν με δανεισμό για όσο καιρό μας δάνειζαν.Μετά το χάος.
Μια τέτοια πολιτική ενίσχυσης των εισοδημάτων με δανεικά, που εγκαινιάσθηκε στη δεύτερη τετραετία Σημίτη, όταν μάλιστα δεν ελέγχεις το νόμισμα, δανειζόμενος ουσιαστικά σε συνάλλαγμα με παράλυτη ή ανύπαρκτη παραγωγή, δεν συνιστά σε καμμία περίπτωση φιλελεύθερη πολιτική. Δεν συνιστά καν πολιτική.Είναι η πολιτική του Καραγκιόζη.
Τότε γιατί τόσοι φιλελεύθεροι έλκονται από την προσωπικότητα Σημίτη; Η γνώμη μου είναι ότι όταν δεν υπάρχει ιδιοτέλεια, οι λόγοι είναι κυρίως ψυχολογικοί. Βλέπουν στον Σημίτη ένα πολιτισμένο πολιτικό λόγο,μια διαχειριστική ρητορεία και μια στόφα ευρωπαίου πολιτικού, που δεν είναι συνηθισμένα πράγματα στη βλαχοδημοκρατία μας.Εχω την εντύπωση ότι πλανώνται πλάνην οικτρά.Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η συνήθης ελληνική παθογένεια.
Το γεγονός άλλωστε ότι δεν μειώθηκε το κράτος αποδεικνύεται από τον τεράστιο αριθμό των σκανδάλων, την διαπλοκή που πήρε μυθικές διαστάσεις, το μεγάλο φαγοπότι των ολυμπιακών αγώνων, τις απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων,κλπ.Θυμάμαι ενδεικτικά, λόγω επαγγέλματος τον περίφημο μαθηματικό τύπο δια του οποίου γινόταν η ανάθεση των δημοσίων έργων.Ήταν έτσι φτιαγμένος ώστε τα έργα να ανατίθενται σε γνωστή τεχνική εταιρεία φιλικά προσκείμενη στο κυβερνών κόμμα, καταργώντας κάθε έννοια μειοδοσίας.Με τα έσοδα από τις μετοχοποιήσεις, την φορολογία, τα χρήματα των κοινοτικών πλαισίων στήριξης, με λογιστικές αλχημείες και μια στοιχειώδη διαχείρηση κατάφερε ο κ. Σημίτης να βάλει την χώρα στον πυρήνα της ευρωπαικής νομισματικής ένωσης, χωρίς να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές ή να προχωρήσει ελάχιστα.
Η οικονομία παρέμεινε βασικά η ίδια.Ξένες επενδύσεις είχαμε ελάχιστες ή καθόλου.Η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα της εργασίας παρέμειναν χαμηλές,και η αποβιομηχάνιση συνεχίστηκε.Το γεγονός ότι δεν έγιναν διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία, σε συνδυασμό με το σκληρό νόμισμα που εισήχθη διέλυσαν εντελώς τον εναπομείνατα παραγωγικό ιστό της χώρας.Το χειρότερο όμως, το οποίο εντέχνως αποσιωπάται, είναι το εξής: Ο ίδιος ο κ. Σημίτης έδωσε το σύνθημα της κραιπάλης που ακολούθησε βάζοντας ως στόχο την σύγκλιση των εισοδημάτων των Ελλήνων εργαζομένων προς τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, μετά την είσοδο της χώρας στη Ευρωζώνη.
Θυμάμαι σαν σήμερα το διάγγελμα από το πρωθυπουργικό μέγαρο, που λίγο πολύ έλεγε ότι ο επόμενος στόχος μετά την είσοδο στη ευρωζώνη είναι η πραγματική σύγκλιση των εισοδημάτων προς τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.Την ίδια στιγμή η Γερμανία με την τεράστια παραγωγή καθήλωσε τα εισοδήματα των Γερμανών εργαζομένων επί σχεδόν μια δεκαετία.Η αύξηση των εισοδημάτων βεβαίως δεν γίνεται με κυβερνητική ντιρεκτίβα, αλλά μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.Οι βασικοί αυτοί κανόνες εσκεμμένα αγνοήθηκαν και όλοι άρχισαν να συγκρίνουν τις απολαβές τους με το μισθό του αντίστοιχου Γερμανού εργαζομένου.Άκουγες εκπαιδευτικούς να ζητούν μισθούς Γερμανίας για 15 ώρες εργασίας την εβδομάδα,ημιαργόσχολους δημοσίους υπαλλήλους να συγκρίνουν τις απολαβές τους με αντίστοιχες προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών κοκ.
Την ίδια πολιτική ακολούθησε και η κυβέρνηση της ΝΔ που διαδέχθηκε το Πασοκ στην εξουσία, με αποτέλεσμα το μισθολογικό κόστος του δημοσίου σχεδόν να διπλασιασθεί.Εξ αυτού του λόγου υπήρξε τεράστια πίεση για αυξήσεις και στον ιδιωτικό τομέα.Η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της χώρας κατέρρευσαν και η χρηματοδότηση των αυξήσεων γινόταν με δανεισμό για όσο καιρό μας δάνειζαν.Μετά το χάος.
Μια τέτοια πολιτική ενίσχυσης των εισοδημάτων με δανεικά, που εγκαινιάσθηκε στη δεύτερη τετραετία Σημίτη, όταν μάλιστα δεν ελέγχεις το νόμισμα, δανειζόμενος ουσιαστικά σε συνάλλαγμα με παράλυτη ή ανύπαρκτη παραγωγή, δεν συνιστά σε καμμία περίπτωση φιλελεύθερη πολιτική. Δεν συνιστά καν πολιτική.Είναι η πολιτική του Καραγκιόζη.
Τότε γιατί τόσοι φιλελεύθεροι έλκονται από την προσωπικότητα Σημίτη; Η γνώμη μου είναι ότι όταν δεν υπάρχει ιδιοτέλεια, οι λόγοι είναι κυρίως ψυχολογικοί. Βλέπουν στον Σημίτη ένα πολιτισμένο πολιτικό λόγο,μια διαχειριστική ρητορεία και μια στόφα ευρωπαίου πολιτικού, που δεν είναι συνηθισμένα πράγματα στη βλαχοδημοκρατία μας.Εχω την εντύπωση ότι πλανώνται πλάνην οικτρά.Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η συνήθης ελληνική παθογένεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου