Του Στέλιου Καλτσούνη
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο που – όπως εξηγήσαμε σε προηγούμενο άρθρο – η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας έχει μειωθεί κατά 25%. Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι: Είναι κακό αυτό; Τί είναι τέλος πάντων η ανταγωνιστικότητα; Και αν είναι κακή η μείωσή της, πως μπορεί να αντιμετωπιστεί; Με μια κουβέντα, ανταγωνιστικότητα σημαίνει πόσα ζητάει η Α παραγωγός για το Χ προϊόν και πόσα ο Β για το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ προϊόν π.χ. ένα σακί τσιμέντο ή ένα κιλό ντομάτες. Εάν ο Α ζητά 25% περισσότερα χρήματα τότε έχει μειωμένη ανταγωνιστικότητα και προφανώς δεν θα πουλήσει κανένα προϊόν άρα θα μείνει άνεργος. Αλλά ποιός είναι τόσο ηλίθιος ώστε να θέλει μείνει άνεργος; Κανένας. Συμφωνούμε λοιπόν οτι η μειωμένη ανταγωνιστικότητα δεν συμφέρει κανέναν άλλον εκτός από τους ανταγωνιστές μας. Άρα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Φυσικά αν όλα τα προϊόντα ήταν ίδια τότε κανείς δεν θα αγόραζε από την Ελλάδα και όλοι θα ήμασταν άνεργοι. (δηλαδή τι όλοι, μόνο αυτοί που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα) Στον πραγματικό κόσμο ωστόσο λίγα είναι τα προϊόντα που είναι ακριβώς ίδια. Συνήθως έχουν διαφορετική τιμή διότι έχουν διαφορετική ποιότητα. Έτσι, όταν τα κρατικά δάνεια ρίχνουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κάποιες επιχειρήσεις για να καταφέρουν να παραμείνουν ανταγωνιστικές βελτιώνουν την ποιότητα ή κάνοντας οικονομίες ρίχνουν τις τιμές. Η μείωση της ανταγωνιστικότητας δεν τις επηρεάζει αφού ανεβαίνουν μεν οι τιμές (λόγω ενίσχυσης του ευρώ ΚΑΙ πληθωρισμού)(!!!) αλλά αυτές θωρακίζονται με βελτίωση της ποιότητας και οικονομίες. Οι εργαζόμενοι αυτής της επιχείρησης δεν θα μείνουν άνεργοι. Δυστυχώς όμως αυτές οι επιχειρήσεις είναι ένα μικρό μόνο ποσοστό. Η πλειοψηφία της οικονομίας αρκείται να απολαμβάνει την χωρίς κόπο αύξηση της ζήτησης (με τα κρατικά δάνεια) που βέβαια οδηγεί σε αύξηση του τζίρου και των κερδών τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο για αδράνεια απο το ανεβαίνουν τα κέρδη σου χωρίς να κάνεις το παραμικρό. Αυτές οι επιχειρήσεις είναι έκθετες, και αν δεν μειώσουν το κόστος θα κλείσουν. Οι τρόποι να μειώσεις το κόστος είναι δύο: Αν έχεις δικό σου νόμισμα το υποτιμάς οπότε αυτόματα μειώνονται κατά το ίδιο ποσοστό το κόστος όλων των παραγωγικών συντελεστών (πλην των εισαγόμενων), αν έχεις σκληρό νόμισμα πρέπει να μειώσεις τις ονομαστικές τιμές των παραγωγικών συντελεστών. Και εδώ αρχίζει το παραμύθι.
Ποιοί είναι παραγωγικοί συντελεστές μιας επιχείρησης και πώς μπορεί να μειωθεί το κόστος τους; Ας πάρουμε ένα μικρό παράδειγμα. Μια μικρή επιχείρηση που παράγει γλυκά. Ασφαλώς δύο εύκολα διακρινόμενα κόστη είναι το ενοίκιο των εγκαταστάσεων και οι μισθοί. Μπορούν να μειωθούν τα ονομαστικά κόστη; Όχι. Το κράτος τα "προστατεύει". Εδώ η πραγματική οικονομία, οι εμπλεκόμενοι άνθρωποι, μπορούν να αντιδράσουν με δύο τρόπους: Ο ιδιοκτήτης να μην δεχθεί μείωση του ενοικίου και η επιχείρηση να κλείσει και το "μαγαζί" να μείνει άδειο. Ή, εθελοντικά, να δεχθεί μείωση του ενοικίου και να συνεχίσει να εισπράττειει. Με τους εργαζόμενους τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα. Ακόμη και αν δεχθούν μείωση των μισθών για να μην κλείσει η επιχείρηση ο επιχειρηματίας κινδυνεύει με φυλάκιση αφού η μείωση αυτή απαγορεύεται. Έτσι, για να μειώσει το κόστος θα προτιμήσει να κάνει απολύσεις και να ζητήσει από τους εργαζόμενους υπερωρίες (απλήρωτες). Αν δεν δεχθούν και πάλι η επιχείρηση κλείνει.
Αλλά αυτές είναι δυο "καλές" περιπτώσεις, όπου έστω και εθελοντικά ή ψιλοπαράνομα τα κόστη μιας επιχείρησης είναι εφικτό να μειωθούν. Τί γίνεται με τα άλλα κόστη, και ποιοί τελικά πιάνονται κορόιδα; Για να έχουμε μια εποπτική εικόνα ας κάνουμε ένα πίνακα.
Νομίζω οτι απλή ανάγνωση του πίνακα αναδυκνύει τα μεγάλα κορόιδα της υπόθεσης "εσωτερική υποτίμηση".Πολλοί μεν ιδιοκτήτες και τράπεζες μειώνουν "εθελοντικά" (υπο τον κίνδυνο του "λουκέτου") τις αξιώσεις τους. Αλλά το κράτος (ΔΕΚΟ, φόροι, εισφορές) όχι μόνο δεν τις μειώνει αλλά τις αυξάνει! Ποιός λοπόν μένει να μειώσει τις αποδοχές του, όχι πλέον κατα 25% αλλά πολύ περισσότερο (γιατί πρέπει να καλύψει και την μείωση που θα έπρεπε να κάνει το κράτος);
Ε Δημητράκη;
Συμπεράσματα:
• Η εσωτερική υποτίμηση είναι ένα τρίκ για να φορτωθούν το κόστος τα συνήθη κορόιδα και να μείνει ο κρατικός παρασιτισμός στο απυρόβλητο.
• Το σκληρό νόμισμα συμφέρει μόνο όσους εργάζονται για το κράτος και μέσω της απειλής χρήσης βίας μπορούν και αρνούνται την καταβολή του "μερτικού" τους στη μείωση του κόστους
• Εάν επιμείνουμε στην "εσωτερική υποτίμηση" αυτό θα προκαλέσει τεράστια απώλεια εισοδήματος και ανεργία στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου