Η ευρωπαϊκή ελίτ , για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, έχει επιβάλλει μια τέτοια χρήση της γλώσσας ώστε η σημασία βασικών πολιτικών όρων και εννοιών να διαστρεβλώνονται και να παραμορφώνονται σε βαθμό που χάνουν τελείως το αρχικό τους νόημα. Πολύ διαφωτιστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από την ανάλυση του δημοσιογράφου Ηλία Σιακαντάρη στο δελτίο ειδήσεων της ναυαρχιδας του "εκσυγχρονισμού" ΣΚΑΪ (ο σταθμός αυτός άλλωστε ειδικεύεται στο "εκσυγχρονιστικό" "Newspeak"). Αφορμή ήταν οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκαγκ Σόιμπλε την Τετάρτη, ο οποίος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους πριν το 2013.
Είπε ο κ. Σιακαντάρης, μεταξύ άλλων (στο 18:57) : "Και να σκεφτείς ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θεωρείται από τους πλέον ευρωπαϊστές… Και όμως ένιωσε και αυτός αναγκασμένος να απευθυνθεί στους πλέον συντηρητικούς Γερμανούς με αυτές τις δηλώσεις για την Ελλάδα, για να τους πει αυτά που θέλουν να ακούσουν. Ότι δηλαδή δε θα είναι μόνο τα επίσημα γερμανικά δάνεια στην Ελλάδα που θα αργήσουν να αποπληρωθούν , αλλά εξετάζεται να πονέσουν και ιδιώτες Γερμανοί επενδυτές, να συμμετάσχουν και αυτοί στο ελληνικό ρίσκο. Και δεν ήταν η μόνη παραφωνία. Και οι Φινλανδοί σήμερα προβάλουν ενστάσεις για τη βοήθεια προς την Πορτογαλία. Εκεί υπάρχει ένα εθνικιστικό κόμμα, που μαρκάρει στενά την κυβέρνηση. Βλέπουμε δηλαδή, ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί νιώθουν πίεση για να καθησυχάσουν τα πλέον συντηρητικά, τα πλέον εθνικιστικά κομμάτια των ψηφοφόρων τους, με το ρίσκο να τορπιλίσουν στην πορεία την ευρωπαϊκή ιδέα. Παρατηρούμε δηλαδή την ευρωπαϊκή εκδοχή του κινήματος του Τσαγιού της Αμερικής. Ο υπερσυντηρητισμός αποκτά ισχύ και αναγκάζει ακόμη και φιλοευρωπαίους πολιτικούς να υποβάλουν τα σέβη τους , με θύμα την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη."
Στη γλώσσα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, των "ευρωπαϊστών" πολιτικών , των τραπεζιτών και των φιλικών τους Μ.Μ.Ε. , η "ευρωπαϊκή ιδέα" δεν είναι τίποτε άλλο παρά η υποχρέωση των Ευρωπαίων φορολογούμενων να πληρώνουν στο διηνεκές τα μεγαλεπήβολα και αμφίβολης αποτελεσματικότητας σχέδια διάσωσης των χωρών του Νότου. "Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη" βαφτίζεται ο εξαναγκασμός φτωχών χωρών όπως η Σλοβακία να πληρώνουν για τα χρέη πολύ πλουσιότερων , όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία. Και , βέβαια , στο όνομα του "οράματος της Ενωμένης Ευρώπης", όλες αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς ποτέ να ρωτηθούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι φορολογούμενοι . Είναι γνωστή άλλωστε η αλλεργία των "Ευρωκρατών" για τις δημοκρατικές διαδικασίες , αν κρίνουμε από τον τρόπο που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όσοι πάλι τολμούν να θέσουν ερωτήματα, όσοι θέλουν να έχουν λόγο για το πού πηγαίνουν τα χρήματά τους , βαφτίζονται "εθνικιστές" και "οπαδοί των Tea Parties" (βλέπετε, το αμερικάνικο αντικρατικίστικο λαϊκό κίνημα αποτελεί ανάθεμα για τις σνομπ κρατικοδίαιτες ευρωπαϊκές ελίτ) . Οι πολίτες που σε καιρούς αβεβαιότητας και οικονομικής κρίσης, δεν θέλουν να αυξηθεί και άλλο το ήδη τεράστιο χρέος των χωρών τους και δε θέλουν να πληρώνουν και άλλους φόρους εξαιτίας των πακέτων διάσωσης , δεν είναι τίποτε άλλο παρά "υπερσυντηρητικοί" και "λαϊκιστές". Και βέβαια, σύμφωνα με το "Newspeak" της πεφωτισμένης ευρωπαϊκής ελίτ, όσοι υποστηρίζουν πως οι ιδιώτες και οι τράπεζες πρέπει να αναλάβουν το ρίσκο των δικών τους κακών επενδυτικών επιλογών είναι στενόμυαλοι "εθνικιστές" ενώ όσοι θέλουν να ρίξουν τα βάρη στον αμέτοχο φορολογούμενο, διεκδικούν τον τίτλο του "εκφραστή της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης".
Όταν η ευρωπαϊκή ιδέα έχει διαστρεβλωθεί τόσο στις μέρες μας , μήπως ήρθε η ώρα να διεκδικούμε με υπερηφάνια τον τίτλο του "υπερσυντηρητικού" και του "εθνικιστή";
[Η ευρωπαϊκή πολιτική και τα ευρωπαϊκά πακέτα βοήθειας δε θα βοήθησουν ούτε τις χώρες που τα λαμβάνουν. Διαβάστε εδώ, εδώ και εδώ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου