Συνήθως, οι επαναστάσεις όταν τελειώσουν με τα πρόσωπα και τους θεσμούς του προηγούμενου καθεστώτος αποκτούν ένα νέο στόχο: τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν κατά την γέννηση του ξεσηκωμού.
To καθεστώς Μουμπάρακ ήταν διεφθαρμένο και αυταρχικό. Επίσης διεφθαρμένα και αυταρχικά καθεστώτα ήταν το τσαρικό στην Ρωσία και αυτό του Σάχη στο Ιράν. Το ότι επακολούθησε όμως έκανε και τα δυο αυτά καθεστώτα να μοιάζουν με βόλτα στο πάρκο.
Φυσικά το θέμα εδώ δεν είναι η άμεση ή έμμεση υποστήριξη στο καθεστώς Μουμπάρακ. Απλά μια παρότρυνση για μετριασμένες ελπίδες για όλα όσα συμβαίνουν και όλα όσα θα συμβούν στην Αίγυπτο.
Όλοι γνωρίζουμε την αθλιότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος αλλά ποιος από εμάς θα στοιχημάτιζε ότι μια εξέγερση θα έφερνε κάτι καλύτερο;
Στην σημερινή διεθνοποιημένη πραγματικότητα οι Αιγύπτιοι διαδηλωτές γνωρίζουν το κυρίως κοινό τους, αυτό της δύσης, και είναι φυσικό να μεταφράζουν τις επιθυμίες και την αγανάκτηση τους σε μια γλώσσα και λέξεις που εμείς καταλαβαίνουμε, ελευθερία-δημοκρατία.
Όχι πως αυτά δεν είναι δικαιώματα που πολλοί Αιγύπτιοι θα ήθελαν να απολαμβάνουν, αλλά ίσως οι πιο βασικές ανάγκες και αιτήματα στην Αίγυπτο τώρα είναι βιοποριστικού τύπου - τιμές τροφίμων, άλλων αγαθών και εργασία.
Κανείς αυτή την στιγμή δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί η κατάσταση. Ας ελπίζουμε ότι αυτή η εξέγερση θα βρει τον δρόμο της και θα αντιμετωπίσει τις αιτίες που την γέννησαν.
Όλα ξεκίνησαν όταν οι αρχές στην Τυνησία ταλαιπωρούσαν ένα πλανόδιο πωλητή επειδή δεν είχε άδεια. Ο πλανόδιος πωλητής αυτοπυρπολήθηκε, η φωτιά γρήγορα επεκτάθηκε στα αυταρχικά καθεστώτα της γύρω περιοχής.
1 σχόλιο:
Καμία κοινωνική επανάσταση δεν έφερε ποτέ καλό. Μόνο η επανάσταση που αφορά το ίδιο το άτομο ως προσωπικότητα μπορεί αλλά και άλλαξε τον κόσμο...
Δημοσίευση σχολίου