Ακόμη και σήμερα,είκοσι χρόνια μετά την πτώση των καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού", η ιδεολογική ασυλία που απολαμβάνει ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός στη χώρα μας, δεν έχει το ανάλογο του σε άλλη χώρα της Δύσης. Πριν ενάμιση χρόνο, η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, θυμίζοντας τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, αμφισβήτησε τα εγκλήματα του Στάλιν με το παροιμιώδες : «Είμαστε εμείς μέσα στην ΕΣΣΔ το '30 και το '35 για να ξέρουμε τί έγινε;» . Λίγους μήνες πιο πριν, ο πρόεδρος του "ανανεωτικού" «Συνασπισμού» Αλέξης Τσίπρας εξέφραζε το θαυμασμό του για τη … διαχρονική σκέψη του Μάο και δήλωνε , με χαρακτηριστική άνεση , πως ο σκοπός , η πρόθεση του Μεγάλου Τιμονιέρη ήταν καλή! Στο Ευρωκοινοβούλιο ούτε ένας Έλληνας ευρωβουλευτής δεν βρέθηκε να υποστηρίξει το ψήφισμα που καταδίκαζε τα εγκλήματα του κομμουνισμού ενώ ο κορυφαίος μουσικοσυνθέτης και τιμητής των πάντων Μίκης Θεοδωράκης επέκρινε την "ψύχωση" που επικρατεί εναντίον του Στάλιν και δήλωσε πως ο "Πατερούλης" δεν σκότωνε αθώους παρά μόνο τους εχθρούς του. Μέσα σε αυτό το ζοφερό και αποπνιχτικό ιδεολογικό κλίμα, είναι παρήγορο πως τα τελευταία χρόνια, μεταφράζονται και στα ελληνικά κάποια βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε την πραγματική φύση του κομμουνισμού. Mετά τη "Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού" ( Βιβλιοπωλείον της Εστίας) , τον "Μάο" της Γιουνγκ Τσάγκ και του Τζον Χαλλιντεϋ (Βιβλιοπωλείον της Εστίας) και το "Γκούλαγκ" της Αν Απλμπάουμ (Εκδόσεις "Ιωλκός"), αυτό το μήνα κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη, το βραβευμένο "Εγκαταλειμμένοι- Από τη Μεγάλη Ύφεση στα Γκούλαγκ:Eλπίδα και Προδοσία στη Ρωσία του Στάλιν" του ελληνικής καταγωγής συγγραφέα και κινηματογραφιστή Τιμ Τζουλιάδη.
Ο Τζουλιάδης αφηγείται μια ιστορία που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε .Τον καιρό της Μεγάλης Ύφεσης, στις αρχές της δεκαετίας του '30, χιλιάδες Αμερικάνοι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τις ΗΠΑ με προορισμό τη Σοβιετική Ένωση. Κάποιοι από αυτούς ήταν ιδεολόγοι κομμουνιστές. Οι περισσότεροι,όμως, πήραν αυτήν την απόφαση , λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας που μάστιζε εκείνη την εποχή τις Η.Π.Α..Έφυγαν με την ελπίδα πως στη νέα τους πατρίδα θα βρουν δουλειές και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, όπως υπόσχοταν άλλωστε η προπαγάνδα της ΕΣΣΔ . Αλλά, η πραγματικότητα που τους περίμενε αποδείχτηκε πολύ διαφορετική. Ο κομμουνιστικός παράδεισος μετατράπηκε σύντομα σε κόλαση. Γρήγορα διαπίστωσαν πως ήταν εγκλωβισμένοι ,αφού οι σοβιετικές αρχές κρατούσαν τα διαβατήρια τους και δεν τους τα επέστρεφαν. Κατά τη διάρκεια του σταλινικού Μεγάλου Τρόμου, οι περισσότεροι από αυτούς τους Αμερικάνους, που πίστεψαν πως στη Σοβιετική Ένωση τους περίμενε ένα καλύτερο μέλλον, εκτέλεστηκαν, φυλακίστηκαν ή κατέληξαν στα γκούλαγκ. Ελάχιστοι γλύτωσαν.
Στο δυνατό και καλογραμμένο βιβλίο του, ο Τζουλιάδης παρακολουθεί τις συγκινητικές ιστορίες αυτών των ανθρώπων.Ταυτόχρονα φωτίζει το πολιτικό κλίμα της εποχής και δείχνει τις ευθύνες διανοούμενων, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, πολιτικών και των λοιπών "προοδευτικών" συνοδοιπόρων του Στάλιν στη Δύση. Διαβάζοντας το βιβλίο, δεν μπορείς να μην εξοργιστείς με την αδιαφορία των αμερικανών διπλωματών στη Μόσχα στις επανειλημμένες εκκλήσεις των εγκλωβισμένων συμπατριωτών τους για βοήθεια. Γι αυτή τη συμπεριφορά δεν ευθύνονταν μόνο οι ψυχροί υπολογισμοί εξωτερικής πολιτικής της αμερικάνικης κυβέρνησης. Στα χρόνια της δεκαετίας του '30 (που μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως "κόκκινη δεκαετία"), το ιδεολογικό κλίμα στις ΗΠΑ του "New Deal" ήταν ιδιαίτερα φιλικό προς το κομμουνιστικό πείραμα της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Joseph Davies, προοδευτικός δικηγορός, τυπικό δείγμα "αριστερού των σαλονιών", διορίστηκε πρέσβης στην ΕΣΣΔ από τον πρόεδρο Ρούσβελτ, με σαφείς εντολές να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Στάλιν. Την ίδια ώρα που εκατομμύρια πολίτες συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν και ενώ οι πυροβολισμοί και οι κραυγές ακούγονταν τη νύχτα μέχρι και στην κρεβατοκάμαρα του πρέσβη, ο Davies με την πάμπλουτη σύζυγό του , προτιμούσε να περνάει το χρόνο του κάνοντας βόλτες στη Μόσχα με την πανάκριβη λιμουζίνα του, απολαμβάνοντας κρουαζιέρες στη Βαλτική με τη θαλαμηγό του και διοργανώνοντας εντυπωσιακά και πανάκριβα πάρτυ στη μεγαλοπρεπή έπαυλή του. Παγερά αδιάφορος στις εκκλήσεις των απελπισμένων συμπατριωτών του για βοήθεια, ο Davies χαρακτήριζε τον Στάλιν ενα "εξαίρετο, ευθύ (και) σπουδαίο άντρα". Μάλιστα, ο αμερικάνος πρέσβης παρακολούθησε και τις διαβόητες Δίκες της Μόσχας, για τις οποίες κατέληξε πως "οι ομολογίες έφεραν τη σφραγίδα της αξιοπιστίας".
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η αμερικάνικη κυβέρνηση συνέχισε την ίδια πολιτική και παρείχε στους συμμάχους, πια, Σοβιετικούς πλοία για πολεμικούς σκοπούς. Το τραγικό ήταν πως αυτά τα πλοία τελικά χρησιμοποιήθηκαν από τη ρωσική κυβέρνηση για να μεταφέρουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες (μεταξύ αυτών και τους Αμερικάνους της ιστορίας μας) σαν σκλάβους σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στον Αρκτικό Κύκλο, όπου σχεδόν όλοι έχασαν τη ζωή τους, λόγω της ασιτίας, της εξαντλητικής δουλειάς, των βασανιστηρίων και των πολικών θερμοκρασιών. Πρόκειται για τα ίδια στρατόπεδα που ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, και εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος, Henry A. Wallace , επισκέπτηκε στη μέση του πολέμου. Ο Wallace έμεινε ενθουσιασμένος, θυμίζοντας, όπως επισημαίνει ο Τζουλιάδης, κάποιον που "επισκέπτεται το Άουσβιτς μόνο για να συγχαρεί τα Ες-Ες για τη δουλειά τους".
Με το ιδεολογικό κλίμα στην Ελλάδα να θυμίζει αυτό των ΗΠΑ της δεκαετίας του '30 και με πλήθος προθύμων απολογητών του Στάλιν στην πολιτική και πνευματική ελίτ της χώρας μας , η μετάφραση των "Εγκαταλειμμένων" στα ελληνικά, είναι ένα ακόμη μικρό βήμα στο δύσκολο αγώνα για την αποκάλυψη της πραγματικής φύσης αυτού του απάνθρωπου συστήματος, που στοίχισε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Αξίζει να το διαβάσετε!
16 σχόλια:
[Στο Ευρωκοινοβούλιο ούτε ένας Έλληνας ευρωβουλευτής δεν βρέθηκε να υποστηρίξει το ψήφισμα που καταδίκαζε τα εγκλήματα του κομμουνισμού]
The Totalitarian EU
Democracies don't ban offensive speech, not even the denial of the Holocaust or Stalin's crimes.
DECEMBER 24, 2010
By JACOB MCHANGAMA and AARON RHODES
The European Commission this week wisely rejected a proposal to criminalize the denial of Stalin's atrocities. This is a good occasion to re-examine the logic of banning any form of revisionism, including Holocaust denial.
In a letter to Justice Commissioner Viviane Reding, the foreign ministers of Bulgaria, the Czech Republic, Hungary, Latvia, Lithuania and Romania wrote that "the denial of every international crime should be treated according to the same standards to prevent favorable conditions for the rehabilitation and rebirth of totalitarian ideologies." But the commission demurred, saying that when it comes to denying past totalitarian crimes, "one size does not fit all."
The proposal by the six former communist countries comes in the wake of a recent European Union decision obliging member states to criminalize the hateful condoning, trivialization and denial of certain internationally recognized crimes, among them the Holocaust. But the ban does not cover the crimes committed under communism, whose victims outnumber even those of Nazism. If the logic behind such laws is to prevent the resurgence of totalitarian regimes and to protect the dignity of the victims, it seems quite arbitrary if not perverse to omit communism.
This double standard—which puts the commission in the position of deeming one set of mass murders deniable, while another is not—shows how ill-advised is the entire concept of banning the denial of well-documented horrors.
Freedom of expression, which must include the freedom to be wrong and to offend, is a basic democratic principle. If the proposal had been adopted, the European Union would have become more like the very totalitarian system whose resurgence the foreign ministers so fear.
Peddling the lies of denying the Holocaust or Soviet crimes is morally reprehensible. But unless the lies result in a specific harmful act, democracies must tolerate them.
The writing of history is not the role of governments. It is the job of historians and other members of civil society, who, empowered by academic freedom, access to information and vigorous free discussion, can establish the truth.
All serious historians and the vast majority of people in Europe acknowledge that millions of Jews were annihilated in the Holocaust. They understand this not because of laws establishing it as a historical fact, but because numerous historians have scientifically documented the horrors of the gas chambers beyond any meaningful doubt. Criminalizing those who persist in denying historical facts does nothing further to convince the public of the truth.
Ανώνυμος λόγω πλέον λόγω απενεργοποίησης του λογαριασμού μου google για άγνωστη αιτία...
Γιώργος Μπούρχας
[Στο Ευρωκοινοβούλιο ούτε ένας Έλληνας ευρωβουλευτής δεν βρέθηκε να υποστηρίξει το ψήφισμα που καταδίκαζε τα εγκλήματα του κομμουνισμού]
The Totalitarian EU
Democracies don't ban offensive speech, not even the denial of the Holocaust or Stalin's crimes.
By JACOB MCHANGAMA and AARON RHODES
The European Commission this week wisely rejected a proposal to criminalize the denial of Stalin's atrocities. This is a good occasion to re-examine the logic of banning any form of revisionism, including Holocaust denial.
In a letter to Justice Commissioner Viviane Reding, the foreign ministers of Bulgaria, the Czech Republic, Hungary, Latvia, Lithuania and Romania wrote that "the denial of every international crime should be treated according to the same standards to prevent favorable conditions for the rehabilitation and rebirth of totalitarian ideologies." But the commission demurred, saying that when it comes to denying past totalitarian crimes, "one size does not fit all."
The proposal by the six former communist countries comes in the wake of a recent European Union decision obliging member states to criminalize the hateful condoning, trivialization and denial of certain internationally recognized crimes, among them the Holocaust. But the ban does not cover the crimes committed under communism, whose victims outnumber even those of Nazism. If the logic behind such laws is to prevent the resurgence of totalitarian regimes and to protect the dignity of the victims, it seems quite arbitrary if not perverse to omit communism.
This double standard—which puts the commission in the position of deeming one set of mass murders deniable, while another is not—shows how ill-advised is the entire concept of banning the denial of well-documented horrors. Freedom of expression, which must include the freedom to be wrong and to offend, is a basic democratic principle. If the proposal had been adopted, the European Union would have become more like the very totalitarian system whose resurgence the foreign ministers so fear. Peddling the lies of denying the Holocaust or Soviet crimes is morally reprehensible. But unless the lies result in a specific harmful act, democracies must tolerate them.
The writing of history is not the role of governments. It is the job of historians and other members of civil society, who, empowered by academic freedom, access to information and vigorous free discussion, can establish the truth.
All serious historians and the vast majority of people in Europe acknowledge that millions of Jews were annihilated in the Holocaust. They understand this not because of laws establishing it as a historical fact, but because numerous historians have scientifically documented the horrors of the gas chambers beyond any meaningful doubt. Criminalizing those who persist in denying historical facts does nothing further to convince the public of the truth.
(continue)
[Στο Ευρωκοινοβούλιο ούτε ένας Έλληνας ευρωβουλευτής δεν βρέθηκε να υποστηρίξει το ψήφισμα που καταδίκαζε τα εγκλήματα του κομμουνισμού]
The Totalitarian EU
Democracies don't ban offensive speech, not even the denial of the Holocaust or Stalin's crimes.
By JACOB MCHANGAMA and AARON RHODES
The European Commission this week wisely rejected a proposal to criminalize the denial of Stalin's atrocities. This is a good occasion to re-examine the logic of banning any form of revisionism, including Holocaust denial.
In a letter to Justice Commissioner Viviane Reding, the foreign ministers of Bulgaria, the Czech Republic, Hungary, Latvia, Lithuania and Romania wrote that "the denial of every international crime should be treated according to the same standards to prevent favorable conditions for the rehabilitation and rebirth of totalitarian ideologies." But the commission demurred, saying that when it comes to denying past totalitarian crimes, "one size does not fit all."
The proposal by the six former communist countries comes in the wake of a recent European Union decision obliging member states to criminalize the hateful condoning, trivialization and denial of certain internationally recognized crimes, among them the Holocaust. But the ban does not cover the crimes committed under communism, whose victims outnumber even those of Nazism. If the logic behind such laws is to prevent the resurgence of totalitarian regimes and to protect the dignity of the victims, it seems quite arbitrary if not perverse to omit communism.
This double standard—which puts the commission in the position of deeming one set of mass murders deniable, while another is not—shows how ill-advised is the entire concept of banning the denial of well-documented horrors. Freedom of expression, which must include the freedom to be wrong and to offend, is a basic democratic principle. If the proposal had been adopted, the European Union would have become more like the very totalitarian system whose resurgence the foreign ministers so fear. Peddling the lies of denying the Holocaust or Soviet crimes is morally reprehensible. But unless the lies result in a specific harmful act, democracies must tolerate them.
The writing of history is not the role of governments. It is the job of historians and other members of civil society, who, empowered by academic freedom, access to information and vigorous free discussion, can establish the truth.
All serious historians and the vast majority of people in Europe acknowledge that millions of Jews were annihilated in the Holocaust. They understand this not because of laws establishing it as a historical fact, but because numerous historians have scientifically documented the horrors of the gas chambers beyond any meaningful doubt. Criminalizing those who persist in denying historical facts does nothing further to convince the public of the truth.
(continue)
Μια κοινωνική επανάσταση και ένας Στάλιν σας χρειάζετε για να συνέλθετε μετά από αυτά που γράφετε, λέω εγώ...
Πολυ ενδιαφέρον φαίνεται το βιβλίο. Έχω ξανακούσει για την τραγωδία των Αμερικάνων που άκουσαν τις σειρήνες της ουτοπίας (και το πλήρωσαν), αλλά δε γνώριζα τέτοιες λεπτομέρειες
[Στο Ευρωκοινοβούλιο ούτε ένας Έλληνας ευρωβουλευτής δεν βρέθηκε να υποστηρίξει το ψήφισμα που καταδίκαζε τα εγκλήματα του κομμουνισμού]
The Totalitarian EU
Democracies don't ban offensive speech, not even the denial of the Holocaust or Stalin's crimes.
By JACOB MCHANGAMA and AARON RHODES
The European Commission this week wisely rejected a proposal to criminalize the denial of Stalin's atrocities. This is a good occasion to re-examine the logic of banning any form of revisionism, including Holocaust denial.
In a letter to Justice Commissioner Viviane Reding, the foreign ministers of Bulgaria, the Czech Republic, Hungary, Latvia, Lithuania and Romania wrote that "the denial of every international crime should be treated according to the same standards to prevent favorable conditions for the rehabilitation and rebirth of totalitarian ideologies." But the commission demurred, saying that when it comes to denying past totalitarian crimes, "one size does not fit all."
The proposal by the six former communist countries comes in the wake of a recent European Union decision obliging member states to criminalize the hateful condoning, trivialization and denial of certain internationally recognized crimes, among them the Holocaust. But the ban does not cover the crimes committed under communism, whose victims outnumber even those of Nazism. If the logic behind such laws is to prevent the resurgence of totalitarian regimes and to protect the dignity of the victims, it seems quite arbitrary if not perverse to omit communism.
This double standard—which puts the commission in the position of deeming one set of mass murders deniable, while another is not—shows how ill-advised is the entire concept of banning the denial of well-documented horrors. Freedom of expression, which must include the freedom to be wrong and to offend, is a basic democratic principle. If the proposal had been adopted, the European Union would have become more like the very totalitarian system whose resurgence the foreign ministers so fear. Peddling the lies of denying the Holocaust or Soviet crimes is morally reprehensible. But unless the lies result in a specific harmful act, democracies must tolerate them.
The writing of history is not the role of governments. It is the job of historians and other members of civil society, who, empowered by academic freedom, access to information and vigorous free discussion, can establish the truth.
All serious historians and the vast majority of people in Europe acknowledge that millions of Jews were annihilated in the Holocaust. They understand this not because of laws establishing it as a historical fact, but because numerous historians have scientifically documented the horrors of the gas chambers beyond any meaningful doubt. Criminalizing those who persist in denying historical facts does nothing further to convince the public of the truth.
(continue)
On the contrary, prosecuting Holocaust denial and similar revisionism makes martyrs out of liars, since they cannot legally defend themselves with the "evidence" that they use to support their claims. Banning Holocaust denial only drives the phenomenon underground and endows it with a perverse form of intellectual legitimacy.
Moreover, many revisionists do not deny the Holocaust outright or use anti-Semitic language but resort to trivialization. Criminalizing even such "soft-denial" leads to draconian restrictions on free speech. German courts, for example, have convicted a teacher for sending a private letter to a historian that denied Hitler's part in the Holocaust but not the crimes of the Holocaust itself. The European Court of Human Rights upheld the German ruling. The carefully worded letter probably disguised much more sinister views. But convicting people on the basis of their assumed motives is a step toward totalitarianism.
No doubt a North Korean historian challenging the myths surrounding the "Great Leader" or an Iranian historian documenting the betrayal of the Islamic Revolution would face serious consequences in these countries. By adopting inherently vague laws governing the discussion of international crimes, Western democracies lend legitimacy to the totalitarian practices of dictatorships.
There might have been compelling reasons for banning Holocaust denial in Germany and Austria in the immediate aftermath of World War II. But while the Nazi ideology still has its followers, today Germany and Austria, as well the other European countries that ban Holocaust denial, are consolidated democracies with respect for the rights of individuals and minorities. The intellectual rebuttal of Holocaust deniers will do more to prevent anti-Semitism than gagging and jailing them.
Mr. Mchangama is director of legal affairs at the Danish think tank CEPOS and lectures international human rights law at the University of Copenhagen. Mr. Rhodes is an international human rights advocate and visiting lecturer at Helmut Schmidt University, Hamburg.
Είμαι κάθετα αντίθετος στην ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος ή της άρνησης των κομμουνιστικών εγκλημάτων. Απλά, η άρνηση των Ελλήνων ευρωβουλευτών να ψηφίσουν το συγκεκριμένο ψήφισμα, δεν οφείλοταν στο ότι σεβάστηκαν την ελευθερία του (εξάλλου, οι ευρωβουλευτές δεν δικαιολόγησαν έτσι την επιλογή τους, όπως φαίνεται και εδώ http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=34097), αλλά στο ότι απλά δεν θεωρούν τον κομμουνισμό εφάμιλλο του ναζιστικού ολοκληρωτισμού
Είμαι κάθετα αντίθετος στην ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος ή της άρνησης των κομμουνιστικών εγκλημάτων. Απλά, η άρνηση των Ελλήνων ευρωβουλευτών να ψηφίσουν το συγκεκριμένο ψήφισμα, δεν οφείλοταν στο ότι σεβάστηκαν την ελευθερία του λόγου(εξάλλου, οι ευρωβουλευτές δεν δικαιολόγησαν έτσι την επιλογή τους, όπως φαίνεται και εδώ http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=34097), αλλά στο ότι απλά δεν θεωρούν τον κομμουνισμό εφάμιλλο του ναζιστικού ολοκληρωτισμού
Τηλέμαχος Χορμοβίτης είπε...
[… αλλά στο ότι απλά δεν θεωρούν τον κομμουνισμό εφάμιλλο του ναζιστικού ολοκληρωτισμού]
Κατά τον F. A. Hayek – και ορθά – τα δύο αυτά κολεκτιβιστικά συστήματα ΔΕΝ θεωρούνται εφάμιλλα.
βλ. F. A. Hayek's “The Road to Serfdom”
The Socialist Roots of Nazism
[The doctrines of National Socialism are the culmination of along evolution of thought, a process in which thinkers who have had great influence far beyond the confines of Germany have taken part.
………
Once one accepts the premises from which it starts, there is no escape from its logic. It is simply collectivism freed from all traces of an individualist tradition which might hamper its realization.
………
The doctrines which had guided the ruling elements in Germany for the past generation were opposed not to the socialism in Marxism but to the liberal elements contained in it, its internationalism and its democracy.]
Πολύ καλό βιβλίο, από τα άγνωστα εγκλήματα των σοβιετικών (λες και εδώ βέβαια γνωρίζουμε και για τα υπόλοιπα).
"ο κορυφαίος μουσικοσυνθέτης και τιμητής των πάντων Μίκης Θεοδωράκης επέκρινε την "ψύχωση" που επικρατεί εναντίον του Στάλιν και δήλωσε πως ο "Πατερούλης" δεν σκότωνε αθώους παρά μόνο τους εχθρούς του"
αυτή είναι ακριβώς η ατάκα που χρησιμοποιεί σε κάποια φάση ο "νονός" Μ.Κορλεόνε (Πατσίνο) απευθυνόμενος στον κονσιλιέρι του (Ντιβάλ) στο Νονό 2:
I don't feel I have to wipe everybody out, Tom; just my enemies. That's all.
Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου.Σοκαρίστηκα διαβάζοντας συνεχώς για ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ νεκρούς σκοτωμένους με βάναυσο τρόπο,συνειδητοποίησα τη δυναμη της προπαγάνδας από καλοβολεμενους σοσιαλιστες-Μπερναρντ Σο-που έσπρωξαν τους ανθρώπους αυτούς στο θάνατό τους και κατάλαβα ακομα περισσότερο την αξία της κριτικης ανεξάρτητης σκέψης που θα μπορούσε να τους σώσει.Επίσης εξοργίζομαι που στη χώρα μας υπάρχουν ανθρωποι που ενω εθελοτυφλούν και πιστευουν στο σταλινισμό -ΚΚΕ-απο την αλλη εκμεταλλευονται το καπιταλιστικο συστημα κάνοντας επιχειρήσεις, αντιγραφοντας πλήρως το δάσκαλό τους στη συνεργασία του με τους αμερικανούς καπιταλιστές.
To KKE και ο ΣΥΡΙΖΑ ειναι αποτελεσμα της βιαιης καθαιρεσης του Ζαχαριαδη το 56 απο την σοσιαλοφασιστικη φραξια Χρουτσκωφ και της δολοφονιας και διωξεων ολων των Ζαχαριαδικων και Σταλινικων και διαγραφη της πλειοψηφιας των μελων του ΚΚΕ στην ΕΣΣΔ, και της εγκαθιδρυσης της πρακτοριστικης φραξιας Κολλιγιαννη-Φλωρακη και σια. Οποτε η οποιαδηποτε αναφορα στον Σταλιν και στον Ζαχαριαδη απο το σημερινο ΚΚΕ ειναι εκτος ιστορικης πραγματικοτητας. Πριν κανουμε κρισεις για την ιστορια καλο ειναι να την γνωριζουμε οσον αφορα τα βασικα της γεγονοτα τουλαχιστον.
Χαρακτηριζεται ενα κομμα Σταλινικο που εχει προελθει απο τον βιαιο αποσταλινισμο του και δεν καταλαβαινεται τιποτα για τα γεγονοτα του τοτε και του σημερα
Ο Μαο χαρακτηριζε την ΕΣΣΔ μετα το 56, δηλαδη την ΕΣΣΔ που τοποθετησε στην ηγεσια του ΚΚΕ τους ιδεολογικους προγονους του Τσιπρα και της Παπαρηγα ως ναζιστικη χωρα. Οποτε η δηλωση του Τσιπρα περιεχει μια τεραστια αντιφαση μεσα της που την κανει εξωπραγματικη. Η διαστροφη της πραγματικοτητας σε αυτη την χωρα δεν εχει οριο. Απο την Ελλαδα του μετεμφυλιακου κρατους οπου οι δοσιλογοι ταγματασφαλιτες την εβλεπαν ''εθνικοφρονες'' μεχρι την Ελλαδα του σημερα που οι αντιμαοικοι, αντισταλινικοι και αντιμαρξιστες συριζοκνιτες την εχουν δει Μαρξιστες, Σταλινικοι και Μαοικοι ο σουρεαλισμος που ζουμε ειναι απιστευτος.
Και οχι τιποτε αλλο αλλα και οι σχετικα πιο ορθολογιστες φιλελευθεροι συντηρουν αυτη την διαστροφη της πραγματικοτητας ως αποτελεσμα της αγνοιας τους. Και φυσικα αναλυση της πραγματικοτητας δεν μπορει να γινει σωστα οταν δεν την γνωριζεις...
Θὰ μποροῦσε τὸ βιβλίο αὐτὸ νὰ ἔχῃ ὡς ὑπότιτλον:
«Ὁ Πλάτων στὴν Σικελίαν»...
Δημοσίευση σχολίου