Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Η “Σπίθα” του Μίκη στα αποκαΐδια της μεταπολίτευσης


Οι πολιτικές απόψεις του Μίκη Θεοδωράκη έχουν ένα κοινό στοιχείο με την μουσική του, είναι δημοφιλείς. Η διαφορά τους έγκειται στο ότι η μουσική του είναι διαχρονικά δημοφιλής, ενώ για τις πολιτικές του απόψεις, μπορείς να είσαι σίγουρος για την δημοφιλία τους μόνο κατά την περίοδο διακήρυξης τους. Δεν ξέρω πόσοι από το κοινό που τον παρακολουθούσε και πόσοι από αυτούς στους οποίους απευθύνεται τώρα ο κ. Θεοδωράκης, θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι κάποτε ήταν υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου του... Κώστα Μητσοτάκη.

Λόγο ηλικίας δεν είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω όλη ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της πορείας του πολιτικά αναμεμιγμένου Μίκη Θεοδωράκη. Από τότε όμως που μπορούσα να έχω αντίληψη των πολιτικών του πεπραγμένων, έχω παρατηρήσει ότι οι διακηρύξεις του μεγάλου μουσικοσυνθέτη έχουν το εξής χαρακτηριστικό: είναι ένα μεγάφωνο της όποιας μοδάτης ιδέας ή αντίληψης βρίσκεται στην επικαιρότητα.

Το 2009 σε μια συνέντευξη του είχε περιγράψει “τα χειρότερα χρόνια του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη”:

“η αριστερά και το ΠΑΣΟΚ, βλέποντας το θέμα πολιτικά, αλλά και συναισθηματικά, θεώρησαν τη συμμετοχή μου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ως προδοσία, κι αυτό είχε ως συνέπεια μια συμπεριφορά απέναντί μου ανελέητη. Οι περισσότεροι φίλοι μου χάθηκαν, τα έντυπα της αριστεράς με αντιμετώπιζαν με υποτίμηση, σαρκασμό και ειρωνεία. Από την άλλη μεριά οι δεξιοί, που με είχαν για αρχικομμουνιστή, δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι είμαι μαζί τους. Και βρέθηκα στο απόλυτο κενό, σ' ένα ψυχολογικό χάος, που δεν το είχα μόνο εγώ, αλλά και η οικογένειά μου. Ηταν μια πολύ τραγική εμπειρία”


Δηλαδή τα “χειρότερα του χρόνια” δεν έχουν να κάνουν με το τι έκανε ή δεν έκανε ως υπουργός, αλλά με το “απόλυτο κενό” και το “ψυχολογικό χάος” μιας κίνησης που, αντίθετα με τα προσδοκώμενα, τον έκανε πλατιά αντιδημοφιλή.

Βλέποντας όλα αυτά που έχουν γίνει από το 74 και μετά το ερώτημα που γεννάται και λόγο του κινήματος πολιτών Σπίθα του κ. Θεοδωράκη, είναι αν αυτό που χρειαζόμαστε ως έθνος τώρα είναι ακόμα πιο πολύ κολακεία εκ των άνω.

Στην ομιλία του ο κ. Θεοδωράκης:

“υποστήριξε ότι με την υπογραφή του Μνημονίου, η κυβέρνηση έχει εκχωρήσει τα κυριαρχικά μας εθνικά δικαιώματα στους δανειστές μας, λέγοντας ότι λησμονήθηκαν οι αγώνες του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία.”

“Κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι ενώ ανέλαβε την εξουσία για να οδηγήσει τη χώρα στην ανάπτυξη, την οδήγησε στην κηδεμονία των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.”


Επίσης:

“Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο κτίριο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, παρουσία του κ. Κακογιάννη, επιχειρηματιών και πλήθος κόσμου.”


Η επιλογή του κτιρίου του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη πιστεύω ήταν το καταλληλότερο βήμα για αυτή την ομιλία. Οι οργανωτές άθελα τους τόνισαν την ειρωνεία της όλης κατάστασης. Σε ρεπορτάζ για την ανέγερση του μαθαίνουμε ότι:

“Το συνολικού εμβαδού 6.810 τ.μ. κτίριο, στο οποίο θα λειτουργήσει και εστιατόριο (κλειστό και υπαίθριο) χρηματοδοτήθηκε από την προσωπική περιουσία του Μ. Κακογιάννη και στη συνέχεια εντάχθηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Πολιτισμός» που συγχρηματοδοτείται από το υπουργείο Πολιτισμού και την Ευρωπαϊκή Ενωση (συνολικώς το έργο κόστισε 9,67 εκατ. ευρώ).”

11 σχόλια:

EyeDoctor είπε...

Η τελευταία παράγραφος τα λέει όλα...

Δημήτρης Α. Ζεγγίνης είπε...

Ο Θεοδωράκης νομίζω πως είναι το χαρακτηριστικό δείγμα κάποιων Ελλήνων που με δουλειά, ταλέντο και λόγω ιδιοσυγκρασίας πέτυχαν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στο εξωτερικό. Το έλλειμμα τους έγκειται στο ότι δεν μπορούν να αντιληφθούν τους λόγους για τους οποίους, εντίθετα με αυτούς, η αγαπητή τους πατρίδα δεν πετυχαίνει. Αρχίζουν λοιπόν να εφευρίσκουν θεωρίες συνωμοσίας, κυνήγι από τους ξένους κι άλλες αηδίες. Το πρόβλημα όμως κατανόησης βρίσκεται στο ότι λόγω της αριστερής τους κουλτούρας δεν μπορούν να ξεφύγουν από την αντίληψη του κόσμου μέσω συλλογικοτήτων. Ενώ δηλαδή οι ίδιοι πέτυχαν ως άτομα μέσα από σκληρή δουλειά, μελέτη και ταλέντο, θεωρούν πως η δική τους επιτυχία είναι έκφραση μιας συλλογικότητας, ειτε αυτή λέγεται αριστερά, είτε λέγεται έθνος. Έτσι η συλλογική αποτυχία, όταν την αντιπαραθέτουν με την συλλογική (αλλά στην παραγματικότητα ατομική δική τους) μπορούν να την αντιληφθούν μόνο με εξωγενείς και συνωμοσιολογικούς παράγοντες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι η αναρώτηση γιατί πετύχαμε το 2004 ως εθελοντική συλλογικότητα, ενώ αποτυγχάνουμε στους άλλους στόχους που βάζουμε. Η έννοια του ατομικού συμφέροντος και αυτοεπιβεβαίωσης εκφραζομένων σε έναν μεγαλειώδη χαβαλέ (όπως ήτν το 2004) από την μία, και η έννοια της τεμπελιάς και έλλειψης δημιουργκότητας από την άλλη, που κυριαρχεί στην κοινωνία μας, δεν συνυπολογίζονται.

Αυτός είναι και ο Θεοδωράκης. Τυπικό δείγμα ελληναρά πολυτελείας. Δεν αντλεί επιβεβαίωση από την ατομική του επιτυχία, από τα χρήματα, αλλά την αναζητά στην γνώμη των πολλών, των συλλογικοτήτων. Ίσως βέβαια αυτή να είναι και η μοίρα του καλλιτέχνη.

Σειραχ είπε...

Οντως η τελευταία παράγραφος τα λέει όλα...

Ανώνυμος είπε...

΄Ενας αξιοσέβαστος για τα επιτεύγματά του, αλλά μπουλαγκλαντισμένος γέροντας. Οι πολιτικές του απόψειες δεν χρειάζεται να λαμβάνονται και τόσο στα σοβαρά.

Μυρτώ είπε...

Συμφωνώ με το παραπάνω σχόλιο. Καλά θα έκανε ο κ. Θεοδωράκης να μην ασχολείται με την πολιτική γιατί κάνει κακό. Οι ιδέες του είναι εξωπραγματικές και παράλογες.

Ανώνυμος είπε...

Ο άνθρωπος έχει "φάει" την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας "με το κουταλάκι". Έχει ζυμωθεί σε χρόνια δύσκολα και έχει τέτοιες εμπειρίες ζωής που κανένας μας δεν έζησε. Μιλώ για την ενεργό του ανάμιξη στα πολιτικά από τα νιάτα του.

Τα όσα είπε δεν τα χρησιμοποιεί για να καταξιωθεί. Δεν είναι τόσο μικρός όσο κάποιοι άλλοι.

Συγχωρέστε τον που δεν λειτουργεί πάντα με την στεγνή λογική και βάζει συναίσθημα στη σκέψη του. Εκπροσωπεί τις γενιές που πέρασαν , και που είχαν κάποιο ίχνος ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ και ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Σε αντίθεση με τους βολεμένους Νεοέλληνες του σήμερα.

Οι ηγέτες πρέπει να έχουν και λίγη ψυχή...Αφού οι τεχνοκράτες της κυβέρνησης δεν διαθέτουν, πάλι καλά που έχουμε τον Μίκη για όσο ζεί.

Ανώνυμος είπε...

Βέβαια. Και για να μην ξεχνάμε, "οι Εβραίοι είναι η ρίζα κάθε κακού"...

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν και πιο απλές εξηγήσεις. "Ανυπακοή", ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ...άλλο ένα front για το ΚΚΕ από το οποίο ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ, δήθεν ως όμιλος προβληματισμού. Βλέπουν ότι τώρα υπάρχει έδαφος να εκμεταλλευτούν τη γενικότερη δυσαρέσκεια μπας και αυξήσουν τα ποσοστά τους.
Όπως το '60 ο ίδιος είχε κάνει αντίστοιχα τους "Λαμπράκηδες", σαν front για την ΕΔΑ.

Ανώνυμος είπε...

"οι Εβραίοι είναι η ρίζα κάθε κακού"

--->αυτό το είπε εναντίον των Σιωνιστών και του ιμπεριαλιστικού Ισραήλ. Όχι των απλών Εβραίων. Αυτός που θα χρησιμοποιούσε τέτοιο επιχείρημα εναντίον του Θεοδοράκη, είναι σ υ κ ο φ ά ν τ η ς.

Images of a Lifetime είπε...

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι, κυριολεκτικά, ένας ζωντανός θρύλος. Αυτό σημαίνει πως η ιδέα για την εικόνα του έχει προ πολλού ξεπεράσει την ίδια την ζωντανή του εικόνα.
Ο Μίκης Θεοδωρακης έχει παράξει στον παρελθόν μείζων μουσικό και πολιτιστικό έργο και είχε μέσω της τέχνης αλλά και της δράσης του δημιουργήσει πολιτική και πολιτισμό.Υπήρξε μέγας μουσικός, ένας από του δύο μέγιστους σύγχρονους έλληνες μουσικόυς, και σπουδαίος πολιτικός με δράση, άποψη, προσωπικότητα, αγώνες.
Εδώ και αρκετά χρόνια όμως ο Μϊκης Θεοδωράκης δεν παράγει πλέον μείζων έργου. Ούτε μούσικό ούτε πολύ λιγότερο πολιτικό.
Έχοντας μάθει να είναι στο κέντρο της δημόσιας ζωής, και όντας εκ φύσεως αυτάρεσκος, ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος, γίνεται πια ο ιδιος δέσμιος της δικής του εικόνας και της ανάμνησής της.
Αρνείται τον εντιμο συμβιβασμό της αποχώρησης από τα κοινά, με κίνδυνο να γίνει γραφικός και δυσάρεστος, αλλά με τη βεβαιότητα πως προσφέρει στον τόπο και το λαό.
Ο Μϊκης Θεοδωράκης έχει κριθεί από την ιστορία. Είναι πολύ μεγάλη η προσφορά του στον ελληνικό πολιτισμό. Τόσο μεγάλη που οι εμμονές και οι όποιες δημόσιες αστοχίες τώρα στη δύση της ζωής του, αν και κρίνονται όπως και πρέπει στην παρούσα συγκυρία, να μην επηρεάζουν ουσιαστικά καθόλου τη συνολική κρίση για το ιστορικό του πρόσωπο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο Μίκης του Επιτάφιου, της Ρωμιοσύνης και του Αξιον Εστί, ο Μίκης των της εξορίας, των Λαμπράκηδων, της αντιδικτατορικής αντίστασης, της ανάτασης της μεγαπολίτευσης.
Τα υπόλοιπα είναι παροδικά, εφήμερα και συγκυριακά.

Ανώνυμος είπε...

Για να ξεπεράσετε την ανάλυση και να μπείτε στην ουσία… Ο εχθρός του εχθρού μου… Φίλος μου… Όσο μας κάνει μαζί του, όταν παύσει να μας κάνει… τον κάνουμε στην άκρη. Όλα τα αλλά στη καφετέρια με το fredo.

Δημοσίευση σχολίου