Η “Σπίθα” του Μίκη στα αποκαΐδια της μεταπολίτευσης

Οι πολιτικές απόψεις του Μίκη Θεοδωράκη έχουν ένα κοινό στοιχείο με την μουσική του, είναι δημοφιλείς. Η διαφορά τους έγκειται στο ότι η μουσική του είναι διαχρονικά δημοφιλής, ενώ για τις πολιτικές του απόψεις, μπορείς να είσαι σίγουρος για την δημοφιλία τους μόνο κατά την περίοδο διακήρυξης τους. Δεν ξέρω πόσοι από το κοινό που τον παρακολουθούσε και πόσοι από αυτούς στους οποίους απευθύνεται τώρα ο κ. Θεοδωράκης, θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι κάποτε ήταν υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου του... Κώστα Μητσοτάκη.

Λόγο ηλικίας δεν είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω όλη ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της πορείας του πολιτικά αναμεμιγμένου Μίκη Θεοδωράκη. Από τότε όμως που μπορούσα να έχω αντίληψη των πολιτικών του πεπραγμένων, έχω παρατηρήσει ότι οι διακηρύξεις του μεγάλου μουσικοσυνθέτη έχουν το εξής χαρακτηριστικό: είναι ένα μεγάφωνο της όποιας μοδάτης ιδέας ή αντίληψης βρίσκεται στην επικαιρότητα.

Το 2009 σε μια συνέντευξη του είχε περιγράψει “τα χειρότερα χρόνια του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη”:

“η αριστερά και το ΠΑΣΟΚ, βλέποντας το θέμα πολιτικά, αλλά και συναισθηματικά, θεώρησαν τη συμμετοχή μου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ως προδοσία, κι αυτό είχε ως συνέπεια μια συμπεριφορά απέναντί μου ανελέητη. Οι περισσότεροι φίλοι μου χάθηκαν, τα έντυπα της αριστεράς με αντιμετώπιζαν με υποτίμηση, σαρκασμό και ειρωνεία. Από την άλλη μεριά οι δεξιοί, που με είχαν για αρχικομμουνιστή, δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι είμαι μαζί τους. Και βρέθηκα στο απόλυτο κενό, σ' ένα ψυχολογικό χάος, που δεν το είχα μόνο εγώ, αλλά και η οικογένειά μου. Ηταν μια πολύ τραγική εμπειρία”

Δηλαδή τα “χειρότερα του χρόνια” δεν έχουν να κάνουν με το τι έκανε ή δεν έκανε ως υπουργός, αλλά με το “απόλυτο κενό” και το “ψυχολογικό χάος” μιας κίνησης που, αντίθετα με τα προσδοκώμενα, τον έκανε πλατιά αντιδημοφιλή.

Βλέποντας όλα αυτά που έχουν γίνει από το 74 και μετά το ερώτημα που γεννάται και λόγο του κινήματος πολιτών Σπίθα του κ. Θεοδωράκη, είναι αν αυτό που χρειαζόμαστε ως έθνος τώρα είναι ακόμα πιο πολύ κολακεία εκ των άνω.

Στην ομιλία του ο κ. Θεοδωράκης:

“υποστήριξε ότι με την υπογραφή του Μνημονίου, η κυβέρνηση έχει εκχωρήσει τα κυριαρχικά μας εθνικά δικαιώματα στους δανειστές μας, λέγοντας ότι λησμονήθηκαν οι αγώνες του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία.”

“Κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι ενώ ανέλαβε την εξουσία για να οδηγήσει τη χώρα στην ανάπτυξη, την οδήγησε στην κηδεμονία των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.”

Επίσης:

“Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο κτίριο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, παρουσία του κ. Κακογιάννη, επιχειρηματιών και πλήθος κόσμου.”

Η επιλογή του κτιρίου του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη πιστεύω ήταν το καταλληλότερο βήμα για αυτή την ομιλία. Οι οργανωτές άθελα τους τόνισαν την ειρωνεία της όλης κατάστασης. Σε ρεπορτάζ για την ανέγερση του μαθαίνουμε ότι:

“Το συνολικού εμβαδού 6.810 τ.μ. κτίριο, στο οποίο θα λειτουργήσει και εστιατόριο (κλειστό και υπαίθριο) χρηματοδοτήθηκε από την προσωπική περιουσία του Μ. Κακογιάννη και στη συνέχεια εντάχθηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Πολιτισμός» που συγχρηματοδοτείται από το υπουργείο Πολιτισμού και την Ευρωπαϊκή Ενωση (συνολικώς το έργο κόστισε 9,67 εκατ. ευρώ).”