Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στη Σάρα Πέιλιν και να έχει απόλυτο δίκιο. Ομολογώ όμως πως υπάρχει κάτι που μου αρέσει στην πρώην κυβερνήτη της Αλάσκας (πέρα, βεβαίως από το γεγονός πως έχει τον τρόπο να εξαγριώνει τους "διανοουμενίζοντες" φίλους μου της σαλονάτης Αριστεράς). Η Σάρα διατηρεί ακόμη αρκετά στοιχεία από αυτόν το τόσο γοητευτικό "live and let live" ατομικισμό της αμερικάνικης Δύσης. Όπως χτες π.χ. , που τα έβαλε με την Πρώτη Κυρία των Η.Π.Α. , Μισέλ Ομπάμα και την εκστρατεία της εναντίον της παιδικής παχυσαρκίας :
"Αυτό που μας λέει η Μισέλ Ομπάμα, είναι πως δεν εμπιστεύεται τους γονείς να αποφασίζουν για το τί πρέπει να τρώνε τα παιδιά τους και οι οικογένειες τους. Αντί όμως για αυτή την αντίληψη πως πρέπει η κυβέρνηση να αποφασίζει για μας σύμφωνα με τις προτεραιότητες κάποιου πολιτικού ή της συζύγου του, απλά αφήστε μας στην ησυχία μας και επιτρέψτε μας να ασκήσουμε το δικαίωμα μας να είμαστε εμείς που θα αποφασίζουμε για μας. Τότε η χώρα μας θα γυρίσει στο σωστό δρόμο", είπε η Σάρα .
Βέβαια, η πατερναλιστική αμερικάνικη Αριστερά, πήρε αμέσως το γνωστό δασκαλίστικο ύφος της και έσπευσε να προειδοποιήσει τους...υπηκόους πως τέτοιες ανεύθυνες δηλώσεις "αποτελούν μια άμεση απειλή για το μέλλον αυτής της χώρας". Η Σάρα όμως δεν είπε κάτι πέρα από το αυτονόητο : οι γονείς και όχι κάποιοι απρόσωποι γραφειοκράτες είναι αυτοί που πρέπει να αποφασίζουν για τα παιδιά τους. Μόνο που σε μια εποχή, σαν τη δικιά μας, , όπου το κράτος-νταντά έχει εισβάλλει "για το καλό μας" σε κάθε πλευρα της ιδιωτικής μας σφαίρας, ακόμη και αυτό το αυτονόητο φαντάζει πια τόσο ριζοσπαστικό.
Σάρα-Μισέλ σημειώσατε 1.
