Όπως διαβάζω, εξαιτίας της φορολογικής λαίλαπας Μόντι , για το 2012 οι Ιταλοί "θα πρέπει να δουλέψουν κατά μέσον όρο ως την 20ή Ιουνίου για να καταφέρουν να πληρώσουν τους παλιούς και τους νέους φόρους του κεντρικού κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης". Πρόκειται, όπως σημειώνει η εφημερίδα "Corriere della Sera" , για 171 ημέρες «φορολογικής εξάρτησης», που αυξήθηκαν κατά μια εβδομάδα σε σύγκριση με το 2011.
Και το ρεπορταζ συνεχίζει:
"...η φορολογική πίεση στη χώρα ανέρχεται πλέον στο 46,7% του συνολικού εισοδήματος των πολιτών. Eνα ποσοστό κατά πολύ υψηλότερο από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Eνωσης... Σημαντικό ρόλο στην αύξηση του φορολογικού βάρους διαδραματίζει η εκ νέου επιβολή του φόρου ακίνητης περιουσίας και στην περίπτωση ενός μόνο ιδιόκτητου σπιτιού, η άνοδος του φόρου προστιθέμενης αξίας στο 21%, ενώ οι οικογένειες επιβαρύνονται και με τη συνεχή αύξηση της τιμής των καυσίμων. Ο ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι μιλώντας, χθες βράδυ, σε εκπομπή της δημόσιας τηλεόρασης Rai Tre δεν απέκλεισε τον Οκτώβριο να αποφασιστεί νέα αύξηση του ΦΠΑ στο 23%."
Παρά την οικονομική καθίζηση που βιώνει η Γηραιά Ήπειρος εξαιτίας του Μεγάλου Κράτους , οι ευρω-ελίτ, δέσμιες των κρατικίστικων εμμονών τους, δεν λένε να βάλουν μυαλό. Στην νέα Ευρώπη της Μέρκελ , του Σαρκοζί, του Μόντι και του Παπαδήμου, η συνταγή είναι κοινή : οι πολίτες πρέπει να δουλεύουν όλο και λιγότερες μέρες για τον εαυτό τους, για να ταϊσουν ένα αδηφάγο και τεράστιο κράτος καθώς και τα οικονομικά συμφέροντα που πλουτίζουν από αυτό . Σε αυτή τη θαυμαστή, καινούργια Ευρώπη, ο μεσαίωνας αναβιώνει. Οι πολίτες υποβιβάζονται στο ρόλο του δουλοπάροικου ενώ το κράτος-δυνάστης κρατάει για τον εαυτό του τον επίζηλο τίτλο του φεουδάρχη. Και μπορεί, οι Ευρωπαίοι ηγέτες να κάνουν βαρύγδουπες ανακοινώσεις για δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες όμως, κατά ένα περίεργο τρόπο, ο Λεβιάθαν παραμένει αλώβητος και στο τέλος της χρονιάς οι δαπάνες είναι πάντα αυξημένες. Ακόμη και κάποιες θετικές μεταρρυθμίσεις, όπως η πρόσφατη απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων στην Ιταλία ,που θα μπορούσαν να απελευθερώσουν τη δημιουργικότητα των πολιτών από τα ασφυκτικά κρατικά δεσμά και να απογειώσουν την οικονομία , κάτω από αυτές τις συνθήκες ακυρώνονται . Στην καλύτερη περίπτωση, χρησιμεύουν μόνο και μόνο για να μπορούν οι πολίτες να δίνουν ακόμη περισσότερα χρήματα στην παρασιτική κρατική μηχανή.
Στην Ελλάδα πάλι, για το 2011 έπρεπε να δουλεύουμε 163 μέρες το χρόνο, δηλαδή μέχρι την 12η Ιουνίου, απλά για να ταϊσουμε, με τους φόρους μας, όλο αυτόν τον συρφετό που μας έφτασε στη χρεωκοπία : τους πολιτικούς, τον κομματικό στρατό που λυμαίνεται το Δημόσιο , τους Φωτόπουλους, τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, τις (κατ'ευφημισμόν) Μ.Κ.Ο... Μετά τη ληστρική φοροεπιδρομή Παπανδρέου, την οποία βέβαια συνεχίζει επάξια η κυβέρνηση του "αγιοποιημένου" Λουκά Παπαδήμου, και με το κρατικοδίαιτο πλέγμα εξουσίας να παραμένει αλώβητο, στοιχηματίζω πως φέτος θα χρειαστεί να μπούμε στον Ιούλιο για να μας επιτρέψει το ελληνικό κράτος-φεουδάρχης να εργαστούμε, επιτέλους, και για τους εαυτούς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου