Eυρωομόλογα και η καθαρτική λύση της αγοράς

Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερες προφητικές ικανότητες για να προβλέψει κανείς την αποτυχία των πακέτων διάσωσης. Όπως είχαμε πει πολλές φορές, αυτό το χρέος δεν είναι βιώσιμο και οποιοδήποτε πακέτο μέτρων που δεν θα περιλάμβανε κάποια σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους, ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία.

Προκαλεί όμως έκπληξη το μέγεθος αυτής της αποτυχίας.

Βεβαίως ήτανε αναμενόμενο να μειωθούνε τα κρατικά έσοδα σε καθεστώς ύφεσης και αυξημένων φόρων. Αλλά αυξημένες δαπάνες; Μαθαίνουμε λοιπόν ότι οι πρωτογενείς δαπάνες το πρώτο εξάμηνο του 2011 αυξήθηκαν κατά 8.8% σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο του προηγούμενου έτους. Στην μεγαλύτερη ύφεση των τελευταίων δεκαετιών, η κυβέρνηση κατάφερε να αυξήσει τις δαπάνες.

Ακόμα πιο σκανδαλώδης είναι η «ταξική» πολιτική της κυβέρνησης. Όταν 200-300.000 υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα έχουνε χάσει την δουλειά τους λόγω της κρατικής σπατάλης, η κυβέρνηση συνεχίζει να προστατεύει το πιο αντιπαραγωγικό και προκλητικά παρασιτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Χειρότερα, η απουσία σοβαρών μεταρρυθμίσεων πρέπει να θεωρείται δεδομένη και για το μέλλον. Απόδειξη η εσκεμμένη γελοιοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων από τον ίδιο τον υπουργό οικονομικών κ. Βενιζέλο, όπως φαίνεται από την επιλογή του παντελώς ακατάλληλου πρόσωπου για την θέση του επικεφαλής.

Σε αυτό το περιβάλλον, υπάρχουνε δύο πραγματικές λύσεις για το χρέος.

Η πρώτη λύση είναι τα ευρωομόλογα και η εγγύηση του χρέους όλων των κρατών της ευρωζώνης από την ΕΕ. Είδαμε μάλιστα πρόσφατα τον κ. Παπανδρέου μαζί με άλλους σοσιαλιστές να ζητούν την έκδοση τους

Την έκδοση ευρω-ομολόγων ζήτησαν ο έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και αξιωματούχοι του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος ... Ο έλληνας πρωθυπουργός τόνισε ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μεγάλες δυνατότητες, αλλά η συντηρητική πλειοψηφία δεν έχει την πολιτική βούληση να τις μετατρέψει σε πολιτικές».

Στην ανακοίνωσή [των σοσιαλιστών ηγέτων της Ευρωζώνης] … αναφέρουν ότι «είναι καιρός οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης να εκφράσουν τα πρωτεία τους έναντι των χρηματοοικονομικών αγορών», ενώ ζητούν από τα κράτη να λάβουν «γενναία και αποφασιστικά μέτρα»

Θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι αυτή είναι η πραγματική στρατηγική της κυβέρνησης. Δεν κάνουμε τις πολιτικά επίπονες μεταρρυθμίσεις , αφήνουμε τα πράγματα να χειροτερεύσουν και στο τέλος θα αναγκαστούνε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να μας πληρώσουνε το χρέος μας στο όνομα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Οι μόνοι όμως που θα κέρδιζαν όμως από αυτήν την λύση θα ήτανε οι βολεμένοι του τωρινού συστήματος. Ο ιδιωτικός τομέας χωρίς μεταρρυθμίσεις θα συνέχιζε να αντιμετωπίζει την ίδια παθογένεια από τον κρατικό παρασιτισμό. Η Ευρώπη επίσης θα έχανε, αφού αφενός θα έπρεπε να πληρώνει υψηλότερα επιτόκια για αυτά τα ομόλογα, αφετέρου η εγγύηση του χρέους σημαίνει απαραίτητα και μεγαλύτερο κεντρικό παρεμβατισμό, ομογενοποίηση των φόρων προς τα πάνω κλπ.

Ευτυχώς όμως η ΕΕ δεν έχει αυτήν την στιγμή την δημοκρατική νομιμοποίηση για ένα τέτοιο βήμα. Και θεωρείται επίσης εξαιρετικά απίθανο ότι ο γερμανός φορολογούμενος θα συναινέσει να πάρει στην πλάτη του την ΓΕΝΟΠ και τον ΟΣΕ.

Η δεύτερη λύση είναι η λύση της αγοράς, δηλαδή η επίσημη χρεοκοπία και η απευθείας συνεννόηση με τους δανειστές για αναδιάρθρωση, ότι δηλαδή ισχύει για οποιαδήποτε εταιρεία στον ιδιωτικό τομέα. Το πρωτογενές έλλειμμα που δεν μπόρεσε η κυβέρνηση να το εξαφανίσει σε δύο χρόνια, θα εξαφανιστεί de facto, αφού οι δαπάνες δεν θα μπορούν να ξεπερνούν τα κρατικά έσοδα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα χρειαστεί επιτέλους να διαλέξει εάν θα πληρώσει τις συντάξεις ή τα 700 εκατομμύρια στην ΓΕΝΟΠ. Ο πραγματικός κίνδυνος που είναι η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος μπορεί να αντιμετωπιστεί από την ΕΚΤ με απευθείας κεφαλαιοποίηση.

Για να δούμε ποιοι θα είναι οι κερδισμένοι και οι χαμένοι από μια τέτοια εξέλιξη, θα πρέπει πρώτα να έχουμε κατά νου την διάκριση μεταξύ ελληνικής οικονομίας και ελληνικού δημοσίου. Η κατάρρευση της παρασιτοκρατίας μπορεί να γίνει θρυαλλίδα ενός μεταρρυθμιστικού ρεύματος, αφού ο μοναδικός δρόμος πια επιβίωσης της ελληνικής οικονομίας θα είναι οι ριζικές φιλελεύθερες αλλαγές. Μεσοπρόθεσμα, οι απέξω του συστήματος, δηλ. ο μη κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας και οι άνεργοι, έχουνε μόνο να κερδίσουνε από μια τέτοια εξέλιξη. Η ΓΕΝΟΠ και ο ΟΣΕ βεβαίως θα είναι χαμένοι, αλλά οι εργατικοί δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουνε τίποτα να φοβηθούνε.

Σε ότι αφορά την Ευρώπη, θα είναι και αυτή κερδισμένη από μια τέτοια εξέλιξη. Η υπευθυνότητα κάθε χώρας μέλους για την επιτυχία ή αποτυχία των οικονομικών του σημαίνει ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα δεν θα είναι δέσμιο της κάθε μικρής ανεύθυνης κυβέρνησης. Η ανεξαρτησία των χωρών μελών σημαίνει περισσότερο ανταγωνισμό μεταξύ τους και θα βοηθήσει την συνολική οικονομική ανάπτυξη.

Οι εργατικοί Έλληνες και οι υποστηρικτές μιας ισχυρής Ευρώπης θα πρέπει να απεύχονται τα ευρωομόλογα. Η καλύτερη επιλογή και για την ελληνική οικονομία και το ευρωπαϊκό εγχείρημα είναι η καθαρτική λύση της αγοράς, δηλαδή η χρεοκοπία.