Στην Ελλάδα, κάθε συζήτηση για αποχώρηση της χώρας από το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα θεωρείται ταμπού . Όσοι τολμούν να εκφράσουν τις επιφυλάξεις τους για την "ιερή αγελάδα" του ευρώ αντιμετωπίζονται στην καλύτερη περίπτωση σαν "χρήσιμοι ηλίθιοι" και στη χειρότερη, σαν "πράκτορες των Αμερικάνων" και "όργανα της διεθνούς κερδοσκοπίας" . Η πραγματικότητα όμως , την οποία αρνούνται πεισματικά να δουν οι ντόπιοι ευρωλάγνοι , είναι πως ,μέρα με τη μέρα, το ευρώ βουλιάζει όλο και πιο βαθιά μέσα στα αδιέξοδά του. Είναι ανάγκη λοιπόν να εξετάζουμε εναλλακτικές προτάσεις για το τί μπορεί να διαδεχτεί το σημερινό αποτυχημένο νομισματικό σύστημα . Με αφορμή τη σημερινή κρίση, το φιλελεύθερο οπλοστάσιο των ιδεών έχει να μας προτείνει λύσεις ριζοσπαστικές, μακριά από την αποτυχημένη ορθοδοξία του fiat money και του κρατικού μονοπωλίου στην έκδοση χρήματος. Αφού στο "ΜπλεΜήλο" εξετάσαμε το ενδεχόμενο υιοθέτησης του "Κανόνα του Χρυσού", μια άλλη ενδιαφέρουσα φιλελεύθερη πρόταση είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός μεταξύ των νομισμάτων.
Ήδη έχουμε μιλήσει για τα θετικά της αποκρατικοποίησης του νομίσματος και του ελεύθερου ανταγωνισμού μεταξύ των νομισμάτων στο εσωτερικό της ίδιας χώρας , με αφορμή την περίφημη πια "λιρέτα Εξαρχειών". Σε αυτό το πνεύμα, αλλά σαφώς με πιο μετριοπαθείς στόχους , κινείται ο γνωστός οικονομικός αναλυτής Matthew Lynn στο βιβλίο του "Bust"( για το οποίο έχουμε μιλήσει σε προηγούμενο άρθρο μας ). Ο Lynn, πρότεινει στην Ελλάδα και στα λοιπά PIGS να επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα όσον αφορά τις εσωτερικές τους συναλλαγές αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσουν σαν επίσημο νόμισμα και το ευρώ , κυρίως για τις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές τόσο των επιχειρήσεων όσο και των πολιτών. Έτσι, θα αποφεύγοταν σε μεγάλο βαθμό ο βέβαιος πανικός που θα δημιουργούσε στους Έλληνες καταθέτες η επιστροφή στη δραχμή και ταυτόχρονα θα έμπαινε χαλινάρι στη δυνατότητα της Τράπεζας της Ελλάδας να πληθωρίσει τη δραχμή, αφού αν γινόταν κάτι τέτοιο οι πολίτες θα μπορούσαν να επιλέξουν το ευρώ για τις συναλλαγές τους.
Σε άρθρό τους στη "Wall Street Journal" πριν λίγους μήνες , o Ιταλός Alberto Mingardi του "Istituto Bruno Leoni" και ο Βρετανός Philip Booth του "Institute of Economic Affairs" φαίνονται πιο ριζοσπαστικοί από τον Lynn και προτείνουν ένα νομισματικό ανταγωνισμό σε πιο καθαρή μορφή , περίπου σαν και αυτό που πρότεινε ο νομπελίστας φιλελεύθερος οικονομολόγος Friedrich Hayek στο περίφημό έργο του "The Denationalization of Money" . Για τους δύο συγγραφείς, οι ευρωπαϊκές Συνθήκες πρέπει να αλλάξουν. Κάθε χώρα μέλος της ευρωζώνης πρέπει μεν να είναι υποχρεωμένη να χρησιμοποιεί το ευρώ αλλά ταυτόχρονα να έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί οποιοδήποτε άλλο νόμισμα . Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα νεο εθνικό νόμισμα, νομίσματα τρίτων χωρών (πχ δολάριο ή στερλίνα) ή ακόμη και ιδιωτικά νομίσματα. Έτσι το εμπόριο μέσα στην Ε.Ε. θα εξακολουθούσε να διευκολύνονταν από την ύπαρξη του ευρώ , αλλά ταυτόχρονα ο ανταγωνισμός μεταξύ των νομισμάτων θα λειτουργούσε σαν εμπόδιο τόσο στις κυβερνήσεις όσο και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ακολουθήσουν πληθωριστική πολιτική με το νόμισμά τους.
Για την Ελλάδα, όλα αυτά δεν είναι θολές ιδεολογικές αναζητήσεις και αφηρημένες ασκήσεις επι χάρτου κάποιων οικονομολόγων. Είναι πια θέμα επιβίωσης . Η χώρα μας δοκίμασε το μονοπωλιο και της δραχμής και του ευρώ και λίγο ή πολύ απέτυχε, αφού δεν μπόρεσε να ελέγξει τις σπατάλες και την ανεξέλεγκτη μεγέθυνση του κράτους . Μήπως ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε νέες, τολμηρές και φιλελεύθερες λύσεις ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου