Κάτι σαν φάρσα της ιστορίας, το σύνθημα «εργάτη πολέμα σου πίνουνε το αίμα» που συνόδευσε την άνοδο του κρατισμού στην Ελλάδα, είναι σήμερα (στον κολοφώνα του κρατισμού) πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι τα βαμπίρ δεν είναι κάποιοι καπιταλιστές του ιδιωτικού τομέα, αλλά το ίδιο το παρασιτικό κράτος. Αυτό επιβεβαιώνει και άρθρο της Ελευθεροτυπίας(!) την προηγούμενη Κυριακή.
Κάνοντας τους δικούς μας υπολογισμούς, και αφού αφαιρέσαμε όλους τους φόρους και κρατήσεις υπέρ του κράτους σε ένα ονομαστικό ετήσιο εισόδημα 40.000 ευρώ, καταλήγουμε ότι ο ιδιωτικός υπάλληλος – κολίγος κρατάει μόνο το 38% του ποσού που του πληρώνει ο εργοδότης (1). Κάθε μήνα στο παράδειγμα μας ο ιδιωτικός υπάλληλος κερδίζει 3.770 ευρώ αλλά κρατάει πραγματικό εισόδημα 1.425 ευρώ. Η διαφορά πηγαίνει υπέρ των σύγχρονων τσιφλικάδων του δημοσίου.
Κάποιος καλοπροαίρετος θα αντιτάξει εδώ το επιχείρημα ότι από αυτές τις κρατικές εισφορές ωφελείται και ο κολίγος της ιστορίας μας μέσω κρατικών υπηρεσιών.
Η πρώτη μας, θεωρητική, ένσταση είναι ότι υπάρχει κάτι παράξενο σε μια συναλλαγή που δεν είναι εθελοντική. Η αναγκαστική παρακράτηση του εισοδήματος του πολίτη «για το καλό του», μας μυρίζει επιχειρηματολογία φεουδαρχίας.
Η δεύτερη, πρακτική, ένσταση έχει να κάνει με την ανταποδοτικότητα (value for money) των φόρων. Για αυτά που πληρώνει ο υπάλληλος, τι του προσφέρει το κράτος; Ίσως κάποια ασφάλεια, ένα σύστημα δικαιοσύνης, δωρεάν(;) παιδεία. Από εκεί και πέρα το κράτος με την γραφειοκρατία κάνει περισσότερο δύσκολη την ζωή του φορολογούμενου -με τα ίδια του τα λεφτά. Θα ήμασταν γενναιόδωροι εάν λέγαμε ότι ο φορολογούμενος παίρνει σε υπηρεσίες από το κράτος ένα 20% από ότι θα αγόραζε με το ίδιο ποσό στον ιδιωτικό τομέα. Το υπόλοιπο 80% πηγαίνει για να ταΐσει το παρασιτικό κράτος. Στο παράδειγμα μας παραπάνω λοιπόν, ο ιδιωτικός υπάλληλος πληρώνει σε «παρασιτόσημο» το 50% του συνολικού εισοδήματος που κερδίζει.
Μέσα σε αυτήν την τραγική κατάσταση, υπάρχει όμως μια ευκαιρία. Όπως είχε επισημαίνει ο Steve Hanke πριν περίπου ένα χρόνο στην Wall Street Journal, η εξάλειψη των εργατικών εισφορών θα μείωνε το εργατικό κόστος και θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν τεχνητή υποτίμηση. Εξηγούμαι. Ένας λόγος που δεν μπορεί η οικονομία μας να ξεπεράσει εύκολα αυτήν την κρίση είναι ότι δεν έχει δικό της νόμισμα για να υποτιμήσει. Με την υποτίμηση, το κόστος παραγωγής των ελληνικών προϊόντων θα έπεφτε κάνοντας την οικονομία μας περισσότερη ανταγωνιστική και δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας. Δεδομένης της αδυναμίας υποτίμησης του νομίσματος, ένας απλός τρόπος για να επιτευχτεί αυτό είναι η δραστική μείωση των εργατικών εισφορών. Ο Hanke υπολογίζει ότι η εξάλειψη των εργοδοτικών θα ήτανε παρόμοια ευεργετική για την οικονομία με μια υποτίμηση 44%. Για το χαμένο εισόδημα προτείνει την αύξηση του φόρου κατανάλωσης. Υπολογίζει επίσης ότι η βελτίωση της οικονομικής κατάστασης θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα από τους έμμεσους φόρους.
Πολύ καλό για να είναι αληθινό; Ίσως. Αυτό που είναι βέβαιο όμως είναι ότι οι πραγματικά εργαζόμενοι σε αυτήν την χώρα πληρώνουν ένα καταστρεπτικό και άδικο φόρο «υπέρ παρασιτισμού». Κάθε μείωση αυτού του παρασιτόσημου μπορεί να είναι μόνο θετική για την οικονομία.
__________________
__________________
(1) Υποθέτουμε φόρο εισοδήματος 20% και φόρο κατανάλωσης 25%.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου