Η αντίδραση των εγχώριων φιλελεύθερων απέναντι στο κίνημα των Αγανακτισμένων εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο για ποιό λόγο ο φιλελευθερισμός στην Ελλάδα παραμένει υπόθεση κάποιων μειοψηφικών ελιτ, με μηδαμινό έρεισμα στα λαϊκά στρώματα, μόνιμα περιχαρακωμένος στα σαλόνια του Κολωνακίου και στα γραφεία κάποιων εφημεριδών.
Από την πρώτη στιγμή, οι Έλληνες φιλελεύθεροι παίζοντας το ρόλο της Μανταμ Σουσού της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ανασήκωσαν το φρύδι με υπεροψία και έσπευσαν να απαξιώσουν και να ειρωνευτούν τον αμαθή λαουτζίκο που πλημμύρισε τους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων. Σύμφωνα, με τη φιλελεύθερη ανάλυση οι Αγανακτισμένοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια δράκα από λαϊκιστές και κρατικιστές , που νοσταλγούν τη dolce vita της μεταπολιτευτικής Ελλάδας ενώ δεν αποκλείεται να επιθυμούν και την κατάργηση του ...κοινοβουλευτισμού! Βέβαια, στην πραγματικότητα το Κίνημα των Αγανακτισμένων είναι πολύ πιο σύνθετο από αυτή την καρικατούρα που συναντάς σε φιλελεύθερα και "εκσυγχρονιστικά" μπλογκς. Οι Αγανακτισμένοι είναι ένα άμορφο, πολυσυλλεκτικό κίνημα χωρίς μια ενιαία ιδεολογία και κοινές λύσεις για τα προβλήματα του τόπου, με ανθρώπους από όλους τους πολιτικούς χώρους, τις ηλικίες , τα κοινωνικά στρώματα και τα επαγγέλματα. Αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους τους χωρίζουν πολλά αλλά τους ενώνει η οργή απέναντι σε ένα ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία.
Βέβαια, η ευαίσθητη ψυχοσύνθεση των Ελλήνων φιλελευθέρων δεν άντεξε τα συνθήματα των διαδηλώσεων και ιδίως αυτά που στρέφονται εναντίον του πολυαγαπημένου τους Μνημονίου, το οποίο, για κάποιο μυστηριώδη λόγο, θεωρούν σαν το απάυγασμα του φιλελεύθερισμού και σαν μόνη ελπίδα σωτηρίας για τη χώρα . Όμως οι φιλελεύθεροι κάνουν ένα ακόμη τραγικό λάθος όταν χωρίζουν το λαό ,απλοϊκα και μανιχαϊστικά, σε δύο στρατόπεδα : σε αυτούς που είναι υπέρ και σε αυτούς που είναι κατά του Μνημονίου, με τους πρώτους να έχουν το ρόλο του "καλού" και τους δεύτερους να θεωρούνται αυτόματα πως είναι εναντίον των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων . Στην πραγματικότητα, πολλοί Αγανακτισμένοι, αν και είναι εναντίον του Μνημονίου είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Αν θεωρήσουμε πως οι Αγανακτισμένοι είναι ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι καθόλου περίεργο που απεχθάνονται το Μνημόνιο. Σύμφωνα, με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ο ελληνικός λαός είναι εναντίον του Μνημονίου με ποσοστά που κυμαίνονται πάνω από το 60%. Όμως την ίδια στιγμή, ο ίδιος λαός, που με τόση ευκολία λοιδωρούν οι φιλελεύθεροι, υποστηρίζει με σαρωτικά ποσοστά μεταξύ 74% και 88% τις ιδιωτικοποίησεις , ενώ και το ποσοστό αυτών που τάσσονται υπέρ της άρσης της μονιμότητας στο Δημόσιο φτάνει το πολύ υψηλό 58% . Δεν νομίζω πως θα βρεις τέτοια νούμερα σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Μάλιστα, σε χθεσινή εκπομπή της ΝΕΤ, μέχρι και ο λάβρος αντιμνημονιακός μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης υποστήριξε, όσο και αν δεν το πιστεύετε, τη δραστική μείωση του κράτους ενώ η αριστερή ηθοποιός Άννα Βαγενά μίλησε για ένα "κράτος-τέρας".
Η υποστήριξη των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και η αντίθεση στο Μνημόνιο δεν είναι λοιπόν αντίφαση, όπως τελείως αυθαίρετα πιστεύει η φιλελεύθερη ιντελιγκέντσια . Μπορεί , οι Αγανακτισμένοι και ο ελληνικός λαός να μην έχουν ασχοληθεί με τη θεωρία του "ηθικού κινδύνου", που εξηγεί γιατί το Μνημόνιο είναι εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις. Όμως οι Έλληνες πολίτες , ενστικτωδώς και από την εμπειρία τους, γνωρίζουν δύο τρία πράγματα για το Μνημόνιο που δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν οι εστετ του φιλελεύθερου χώρου. Πρώτον, είτε μας αρέσει είτε όχι , στον ελληνικό λαό, όπως και σε κάθε άλλο λαό σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν του αρέσει να του επιβάλλουν ξένοι τί θα κάνει στη χώρα του, πόσο μάλλον όταν αυτοί οι ξένοι είναι μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες, τους οποίους δεν μπορεί να ελέγξει με την ψήφο του. Οι Αμερικάνοι, που τόσο θαυμάζουν οι εγχώριοι φιλελεύθεροι αλλά δυστυχώς με πολύ επιφανειακό τρόπο, θα είχαν πάρει τα όπλα αν γίνονταν κάτι ανάλογο στη χώρα τους (ευτυχώς η οπλοκατοχή στις Η.Π.Α. δεν απαγορεύεται όπως εδώ). Δευτερον, οι Έλληνες καταλαβαίνουν πως το Μνημόνιο δεν μας βγάζει από το φαύλο κύκλο του χρέους , αλλά μας βυθίζει ακόμη πιο πολύ μέσα σε αυτό. Τρίτον, αυτό που έχουν νιώσει οι Έλληνες πολίτες από το Μνημόνιο δεν είναι η , ούτως ή άλλως, ανύπαρκτη μείωση του κράτους αλλά η χειρότερη φορομπηχτική καταιγίδα που έχει ζήσει αυτός ο τόπος από την σύσταση του ελληνικού κράτους. Έχουν άδικο λοιπόν οι Αγανακτισμένοι να φωνάζουν "Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από εδώ";
Με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, γράφαμε πως στο όνομα ενός ,κακώς εννούμενου, πραγματισμού και μιας αφελούς πιστής πως ότι μας έρχεται από τη Δύση είναι αυτόματα "καλό" και "φιλελεύθερο", οι εγχώριοι φιλελεύθεροι βρέθηκαν να υποστηρίζουν τις χειρότερες πλευρές του σημερινού διεθνούς οικονομικού συστήματος, με αποτέλεσμα ο φιλελευθερισμός στα μάτια των Ελλήνων να ταυτιστεί με πολιτικές που καμιά σχέση δεν έχουν με την ιδεολογία του. Το ίδιο λάθος εκαναν οι Έλληνες φιλελεύθεροι και αυτή τη φορά . Με αφορμή την ελληνική κρίση, στήριξαν με πάθος το κεϋνσιανής εμπνεύσεως ΔΝΤ, τα τεράστια πακέτα διάσωσης, το μεγαλεπήβολο σχέδιο του ευρώ, την τερατώδη γραφειοκρατία της ΕΕ και τη διάσωση των κρατικοδίαιτων τραπεζών με λεφτά των φορολογουμένων. Όταν λοιπόν, τα επόμενα χρόνια οι Έλληνες θα ακούνε "φιλελευθερισμό" και θα το βάζουν στα πόδια, δεν θα φταίει μόνο η δαιμονοποίηση των φιλελεύθερων ιδεών από τους αντιπάλους τους . Θα φταίνε και οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι που ταύτισαν τις ιδέες της ελεύθερης αγοράς με τον πιο ξεδιάντροπο κορπορατισμό, την καθεστωτική σοσιαλδημοκρατία και τον παγκόσμιο κρατικό καπιταλισμό. Που μετέτρεψαν μια ιδεολογία κατεξοχήν αντισυστημική, ριζοσπαστική και ανατρεπτική σε απολογητή του συστήματος και κομμάτι του παλιού κόσμου που καταρρέει.
Αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους της μεσοαστικής τάξης που κάθε βράδυ γεμίζουν τις πλατείες της χώρας, που οι περισσότεροι δεν έχουν σαφή ιδεολογική κατεύθυνση και δεν έχουν συμμετάσχει σε άλλες διαδηλώσεις αλλά είναι εξαγριωμένοι με το σύστημα και ψάχνουν να βρουν απαντήσεις και λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα, θα μπορούσαν να είναι προνομιακό κοινό για τους φιλελεύθερους της χώρας. Όμως, οι τελευταίοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να αναπτύξουν την εναλλακτική φιλελεύθερη επιχειρηματολογία εναντίον του συστήματος. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να εξήγησουν πως ούτε σε μας αρέσει το σημερινό σύστημα και θέλουμε να το αλλάξουμε ριζικά. Όχι όμως ,όπως προτείνει η Αριστερά, με περισσότερο κράτος και περισσότερη γραφειοκρατία, αλλά με δραστικά λιγότερο κράτος και περισσότερη ελευθερία. Αντίθετα, οι Έλληνες φιλελεύθεροι σαν άλλες Μαρίες Αντουανέτες ειρωνεύτηκαν και χλεύασαν τις αγωνίες των πολιτών ενώ στη συνείδηση του κόσμου έχουν ταυτιστεί απόλυτα με την αποτυχημένη πολιτική του Μνημονίου. Με την Αριστερά να απομένει η μόνη δύναμη αμφισβήτησης , ας μη μας προξενεί εντύπωση που οι Αγανακτισμένοι, κάθε πολιτικής απόχρωσης, άρχισαν ήδη να αναζητούν λύσεις στον αχαλίνωτο κεϋνσιανισμό του Βαρουφάκη, στο λατινοαμερικάνικο τριτοκοσμικό σοσιαλισμό του "Debtocracy" και στα παραληρήματα του Θεοδωράκη και του Πελεγρίνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου