Ο Άγγλος ευρωβουλευτής Daniel Hannan έχει δίκιο. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης είναι μια παρωδία δικαστηρίου που δεν εγγυάται ούτε καν τους στοιχειώδεις κανόνες για μια δίκαιη δίκη:
"Μας λένε πως η ετοιμότητα της Σερβίας να εκδόσει τον Ράτκο Μλάντιτς στη Χάγη είναι απόδειξη της δημοκρατικής της ευρωστείας και θα φέρει πιο κοντά την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως το έθεσε ο Νικολά Σαρκοζί, "είναι ένα βήμα προς την ενσωμάτωση της Σερβίας στην Ε.Ε.".
Στην πραγματικότητα, το αντίθετο θα έπρεπε να είναι αλήθεια. Η Σερβία θα αποδείκνυε τη δημοκρατική της ευρωστεία όταν ένας άνθρωπος σαν τον Μλάντιτς θα περίμενε να βρει δικαιοσύνη στο Βελιγράδι. Δυστυχώς, είναι απίθανο να δικαστεί δίκαια από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Γιατί το λέω αυτό; Λοιπόν, ρίξτε μια ματιά στη πιο διάσημη υπόθεση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρόυ μέχρι τώρα : τη δίκη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Όπως έγραψε ο σπουδαίος Theodore Dalrymple: "Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία στη Χάγη δεν απέχει πολύ από ένα ψευτοδικαστήριο , χωρίς καν να έχει τα...πλεονεκτήματά του, δηλαδή ταχύτητα και οικονομία." Ακριβώς. Με ετήσιο προϋπολογισμό 200 εκατομμυρίων δολλαριων, το δικαστήριο ξόδευε το χρόνο του νωχελικά, ενώ ο Σλόμπο παρέμεινε πέντε χρόνια στη φυλακή και η απόφαση δεν είχε βγει ούτε όταν τόσο ο δικαστής όσο και ο κατηγορούμενος ήταν...νεκροί!
Επιπλέον, όπως ο John Laughland έδειξε στη μνημειώδη μελέτη του για τη δίκη, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο παραβιάσε σχεδόν κάθε νομικό κανόνα, δεχτηκε φήμες για αποδεικτικά στοιχεία , έπεσε σε αντιφάσεις , άλλαξε τους κανόνες της διαδικασίας 22 φορές και όταν το γέρικο τέρας αποδείχτηκε απροσδόκητα εύγλωττο κατά την υπεράσπίσή του, πήρε την ασυνήθιστη απόφασή να του επιβάλλει συνήγορο.
Για πάνω από τρεις αιώνες, ο κόσμος λειτούργησε στην πραγματιστική και κατανοητή αρχή πως τα εγκλήματα είναι ευθύνη του κράτους, στο έδαφος του οποίου διεπράχθησαν-σε αυτή την περίπτωση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Τώρα, χωρίς διάλογο, και με ελάχιστη σκέψη, προχωράμε βιαστικά προς μια παγκόσμια δικαιοδοσία με πρωτοβουλία μιας κάστας παθιασμένων ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα που ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να πάρουν δημοκρατική εξουσιοδότηση για την ατζέντά τους.
Μα ο Μλάντιτς ήταν τελείως γουρούνι, θα μου πείτε. Πιθανόν. Και πάλι όμως και οι κακοί άνθρωποι-ίσως ειδικά αυτοί -αξίζουν δικαιοσύνης. Εάν δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, τότε είμαστε εμείς οι υπόλοιποι που βγαίνουμε χαμένοι."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου