Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Λιβυή δεν έχουμε κουραστεί να επαναλαμβάνουμε πως "O πόλεμος είναι η υγεία του κράτους". Πως οι πολεμικές περιπέτειες οδηγούν σε αύξηση της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. Πως δε γίνεται να θέλεις να μειώσεις τις κρατικές δαπάνες και ταυτόχρονα να το παίζεις διεθνής cowboy και να διεξάγεις πολέμους (ανθρωπιστικούς και μη) ανα τον πλανήτη. Πως ο φιλελευθερισμός είναι απλά αταίριαστος με μια φιλοπόλεμη , επεμβατική εξωτερική πολιτική. Μόλις τρεις εβδομάδες μετά την έναρξη της, η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη δείχνει ήδη πως δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα.
Όπως διαβάζω, ο Βρετανός πρωθυπουργός , Ντέιβιντ Κάμερον, εξετάζει το ενδεχόμενο να μην πραγματοποιηθούν τελικά οι προβλεπόμενες περικοπές στις αμυντικές δαπάνες της Βρετανίας λόγω της συμμετοχής της χώρας στους συμμαχικούς βομβαρδισμούς στη Λιβύη. Το ρεπορτάζ συνεχίζει πως "στη Λιβύη έχει χρησιμοποιηθεί αρκετό πολεμικό υλικό το οποίο ίσως χρειαστεί να αντικατασταθεί άμεσα με τον Βρετανό πρωθυπουργό να εξετάζει οικονομική υπέρβαση ύψους 800 εκατ. βρετανικών λιρών στους προϋπολογισμούς 2011 και 2012 για την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων." Και όλα αυτά με λίγες εβδομάδες πολεμικών επιχειρήσεων. Άραγε αν ο πόλεμος διαρκέσει μήνες, ο Κάμερον είναι διατεθειμένος να τινάξει στον αέρα το ,τόσο απαραίτητο για την οικονομία, πρόγραμμα περικοπων που έχει εξαγγείλει;
Την ίδια ώρα η στρατιωτική επέμβαση πηγαίνει ...περίφημα. Ο πόλεμος από υπόθεση λίγων ημερών,έχει ήδη κρατήσει τρεις εβδομάδες, χωρίς ορατό τέλος , τα αεροπλάνα της Δυτικής Συμμαχίας βομβαρδίζουν τους... αντικαθεστωτικούς και ο Καντάφι παραμένει στη θέση του. Oh, what a lovely war!
[Παλαιότερα άρθρα του "ΜπλεΜήλου" για τους "ανθρωπιστικούς" πολέμους και την επέμβαση στη Λιβύη εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ] .
