Εξ αρχής το στοίχημα με την κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν πολύ απλό, αν δηλαδή οι επί δεκαετίες κρατιστές θα μπορούσαν να μας σώσουν από το κρατισμό. Δύσκολο πράγμα ναι, αλλά νομίζαμε ότι η κρισιμότητα της κατάστασης ίσως να τους ξύπναγε από τον τριακονταετή μεταπολιτευτικό λήθαργο. Αμ δε.
Ίσως η πιο εύστοχη δήλωση της εποχής ανήκει στον Μίμη Ανδρουλάκη που είπε “Τι κυβέρνηση προσωπικοτήτων μου λένε; Η αστική τάξη της χώρας δεν μπορεί να σώσει τον Παναθηναϊκό· θα σώσει την χώρα;” Η δήλωση αυτή εμπεριέχει τόση μεγάλη δόση αλήθειας που είναι δύσκολο για όποιον προσπαθήσει να αντιπαρατεθεί να αρθρώσει έναν πειστικό λόγο.
Είναι τα πράγματα τόσο απαισιόδοξα; Για την ώρα η σωστή απάντηση είναι ναι. Η κυβέρνηση Παπανδρέου απλά αρνείται να δει την πραγματικότητα. Αρνείται να δει ότι κρατισμός στην Ελλάδα έχει φάει τα ψωμιά του και από εδώ και μπρος θα τρώει τα παιδιά του. Με πρώτους και καλύτερους τους κρατούντες.
Ο εκλογολόγος Ηλίας Νικολακόπουλος σε συνέντευξη στο Βήμα:
“Αυτό που εντυπωσιάζει σήμερα είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό ηλικιακό φαινόμενο, το οποίο φαίνεται σιγά σιγά να απομειώνεται με την ένταξη των νέων στην παραγωγική διαδικασία, αλλά με μια κρίση του κομματικού φαινομένου στις παραγωγικά ενεργές ηλικιακές ομάδες, δηλαδή στον κορμό των ενεργών πολιτών”
“Η πτώση της δημοτικότητας των πολιτικών αρχηγών- και αναφερόμαστε κυρίως στα δύο μεγάλα κόμματα- είναι εντυπωσιακή. Με βάση τα πρόσφατα στοιχεία της Μetron Αnalysis μέσα σε 15 μήνες, δηλαδή από τον Οκτώβριο του 2009 ως τον Μάρτιο του 2011, η δημοτικότητα του Πρωθυπουργού μειώθηκε κατά 26 ποσοστιαίες μονάδες και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά 18 ποσοστιαίες μονάδες”
“Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες αφορούν πρόσωπα που δεν έχουν ασκήσει υπουργικά καθήκοντα είτε με το ΠαΣοΚ είτε με τη ΝΔ, όλες οι άλλες γνωστές πολιτικές προσωπικότητες βρίσκονται στο πεδίο της αρνητικής αξιολόγησης, δηλαδή οι δημοφιλέστεροι μετά βίας προσεγγίζουν το 40% των θετικών κρίσεων, με τις αρνητικές να ξεπερνούν το 50%. Στην πραγματικότητα δεν μιλούμε για δημοφιλία αλλά για σχετικώς περιορισμένη απόρριψη».”
Αναρωτιέμαι αν ποτέ ο κ. Παπανδρέου βλέπει αυτές τις δημοσκοπήσεις. Αναρωτιέμαι εάν όλο αυτό τον καιρό καταλαβαίνει ότι το παιχνίδι που παίζει εξ αρχής, δηλαδή το παιχνίδι της πεπατημένης, δεν τραβάει πλέον. Συνεχώς οι εξελίξεις τον διαψεύδουν αλλά αυτός συνεχίζει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
Είναι σαν να νομίζει ότι όλα είναι ένα κακό όνειρο από το οποίο θα ξυπνήσουμε κάποια στιγμή και όλα θα επιστρέψουν στους κανονικούς μεταπολιτευτικούς ρυθμούς.
Έτσι συνεχίζει να μιλάει προς όλους τους Έλληνες με το ίδιο τρόπο που μιλάει στους κομματικούς χειροκροτητές του. Ευτυχώς, όμως, Ελλάδα είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο και δυνατό από αυτό που λέμε βαθύ ΠΑΣΟΚ. Ήλπιζα ότι θα είχε μεγαλύτερες προσδοκίες από το μέσο Έλληνα, αλλά φοβάμαι ότι συνεχίζει να τον βλέπει ως το ον απόλυτα εθισμένο στον λαϊκισμό.
Εάν ο κ. Παπανδρέου δεν δει ο ίδιος και αν δεν πιστέψει σε έναν καλύτερο Έλληνα, θα είναι σχεδόν αδύνατον ένας τέτοιος Έλληνας να του εμφανισθεί από το πουθενά.
Εάν ο κ. Παπανδρέου δεν αλλάξει πρώτα ο ίδιος, τότε δεν έχει κανένα λόγο να περιμένει ότι όλοι οι άλλοι θα αλλάξουν και θα σοβαρευτούν. Το τι περιμένει από εμάς θα πρέπει πρώτα να το δείξει με το τι ο ίδιος είναι διατεθειμένος να κάνει και να υποστεί. Τίποτα δεν θα συμβεί αυτομάτως, τίποτα που να κάνει το έργο που έχει μπροστά του ευκολότερο.
Οι από μηχανής θεοί δεν υπάρχουν πια, και κυρίως δεν κατάγονται από τις Βρυξέλλες.
Το πρόβλημα είναι εδώ και η λύση είναι εδώ.
Η μέχρι τώρα πορεία του ως πρωθυπουργού θα έπρεπε να τον είχε διδάξει ότι πλέον τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο. Η ανθρώπινη ιστορία είναι διάσπαρτη με ερείπια κρατών και χωρών. Αυτή την στιγμή οδηγούμαστε σταθερά από την χρεοκοπία στην κατάρρευση. Θα πρέπει να επιλέξει τι θα υπερασπιστεί, τον κρατισμό ή την Ελλάδα.
Μπορεί, ο κ. Παπανδρέου, να μείνει στην ιστορία ως η προσωποποίηση του χειρότερου ή του καλύτερου μας εαυτού. Η επιλογή είναι δική του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου