Ιαπωνία, μόνη

Τριπλό το χτύπημα σε αυτήν την χώρα. Ένας από τους ισχυρότερους σεισμούς στην ιστορία μεγέθους 9 ρίχτερ. Τσουνάμι που έφτασε τα 10 μέτρα ύψος και εισχώρησε 10 χλμ μέσα στην στεριά. Πυρηνικό ατύχημα σε σταθμό με τέσσερεις αντιδραστήρες, χωρίς ρεύμα ή αναπληρωματικές γεννήτριες. Οι νεκροί υπολογίζονται να φτάσουν τις δεκάδες χιλιάδες ενώ εκατοντάδες χιλιάδες είναι άστεγοι.

Μέσα σε αυτή την τραγωδία, μου προκαλεί περιέργεια η αντίδραση κάποιων φιλανθρωπικών οργανώσεων και ορισμένων media. Στην Αμερική, οι δωρεές υπολείπονται κατά πολύ από αυτές για την Αϊτή ή την Νέα Ορλεάνη για το ίδιο διάστημα. Ούτε λεφτά, ούτε τηλεμαραθώνιοι για την Ιαπωνία. Κάποιες οργανώσεις όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα δηλώνουν ξερά ότι δεν σκοπεύουν να μαζέψουν χρήματα. Το εξυπνακίστικο Slate μάλιστα από νωρίς έβγαλε το συμπέρασμα φαρδιά πλατιά ότι «Η Ιαπωνία δεν χρειάζεται τα λεφτά σάς». Η παραπληροφόρηση για επικείμενο υποτίθεται Τσερνόμπιλ επιμένει.

Εώς ένα βαθμό κατανοώ αυτήν την αντίδραση. Οι Ιάπωνες δεν έχουνε οργανωμένους ομόφυλούς τους στην Αμερική για να τους υποστηρίξουν. Οι Ιάπωνες αντίθετα με άλλες χώρες, συνεισφέρουν στην παγκόσμια οικονομία και έτσι δεν μπορούν να συγκινήσουν τους αριστερούς καλλιτέχνες όπως θα τους συγκινούσε το δράμα μιας παρασιτικής χώρας. Ίσως ακόμα, οι Ιάπωνες να παραείναι προοδευμένοι και αυτό ενδόμυχα ενοχλεί αυτούς που μείνανε πίσω. Να πληρώσουνε λοιπόν τώρα την τεχνολογική τους πρωτοπορία, φαίνεται να λένε κάποιοι. Είναι και το στυλ τους, λίγο nerdy, πολύ εργατικοί και ευγενικοί σε βαθμό εκνευριστικό. Και το χειρότερο, δεν κλαίγονται. Εν μέσω της χειρότερης καταστροφής δεν ζητάνε βοήθεια, δεν εκφράζουνε δημόσια την δυστυχία τους και δεν ρίχνουν το φταίξιμο σε λευκούς αποικιοκράτες.

Από την άλλη όμως, είμαι βέβαιος ότι η Ιαπωνία, με ή χωρίς βοήθεια απέξω, θα ανακάμψει πολύ γρήγορα. Είναι αλήθεια, δεν έχουν πετρέλαιο ή άλλες φυσικές πηγές για εύκολη χρηματοδότηση, ούτε Γερμανούς να τους πληρώνουν τις ζημιές. Έχουνε όμως ακλόνητη την εθνική τους ταυτότητα και κουλτούρα. Αντίθετα με άλλους λαούς, οι χτυπημένοι Ιάπωνες έχουν την αξιοπρέπεια να περιμένουν υπομονετικά στην ουρά για το περιορισμένο φαγητό και νερό και να μην οργίζονται όταν αυτά τελειώνουν. Έχουν το ήθος να μην λεηλατούν όταν μπορούν. Έχουν την ωριμότητα να μην κατηγορούνε το κράτος για όποιες ελλείψεις αλλά να κοιτάνε από μόνοι τους να κάνουν ότι μπορούν. Έχουνε την ευσυνειδησία των άστεγων που συνεχίζουν να ανακυκλώνουν τα απορρίμματα τους ακόμα και όταν δεν έχουνε κρεβάτι να κοιμηθούν. Έχουνε την στωικότητα της δωδεκάχρονης κοπέλας που ενώ έχει χάσει και τους δύο γονείς της, συνεχίζει αγόγγυστα μαζί με άλλους να βοηθάει άστεγους ηλικιωμένους σε ένα κατάλυμα. Και όταν οι απόγονοι του Λεωνίδα κάνουνε ιδανικό ζωής τον παρασιτισμό, οι Ιάπωνες έχουν τους 300 εργάτες στο Φουκουσίμα που επιλέγουν να φυλάνε Θερμοπύλες για να σώσουν ζωές συνανθρώπων τους που δεν γνωρίζουν.

Αυτό το τριπλό χτύπημα θα γονάτιζε οποιοδήποτε κοινό έθνος. Οι Ιάπωνες όμως είναι σπουδαίο έθνος. Και όπως οι πρόγονοι τους σε παρόμοιες καταστροφές, έτσι και οι σύγχρονοι Ιάπωνες όχι μόνο θα επιβιώσουν, αλλά θα βγούνε δυνατότεροι.