Τελικά, η αναπόφευκτη διαδήλωση κατά του διεθνούς ιμπεριαλισμού που επεμβαίνει στη Λιβύη, προγραμματίστηκε για απόψε. Σύσσωμος ο προλεταριακός στρατός θα εισελάσει στις λεωφόρους της πρωτευούσης για να διαμαρτυρηθεί εμπράκτως ενάντια στην Ουάσινγκτον και τους υπόλοιπους πράχτορες του παγκόσμιου κεφαλαίου. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες κάνουν λόγο για συμμετοχή και ορισμένων φιλελευθέρων, που συνταυτιζόμενοι με τις επαναστατημένες μάζες, θεωρούν πως η (εθνική) κυριαρχία του Καντάφ.. εεε της Λιβύης , είναι απαραβίαστη και ιερά για τις χώρες της Δύσης.
Ειδικότερα το Κομμουνιστικό Κόμμα αναφέρει:
«Ο λαός της Λιβύης είναι ο μόνος αρμόδιος να λύσει ο ίδιος τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει. Δεν έχει ανάγκη από λύκους για να τον φυλάνε»
Δεν ξέρω για εσάς αλλά τελευταία φορά που κοίταξα, ο λαός της Λιβύης είχε ξεσηκωθεί κατά του καθεστώτος οργανώνοντας διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες που φτάσανε μέχρι την πόρτα του ανακτόρου του Καντάφι, στην ίδια την Τρίπολη.
Η κυβέρνηση αντέδρασε με τη συνήθη κτηνώδη βία των δικτατορικών καθεστώτων εκτελώντας εν ψυχρώ διαδηλωτές, καταλαμβάνοντας μέχρι και ασθενοφόρα για να δολοφονηθούν οι τραυματίες, προσλαμβάνοντας μισθοφορικό στρατό, βομβαρδίζοντας κατοικημένες περιοχές και τελικά χρησιμοποιώντας τακτικό στρατό εναντίον πολιτών.
Business as usual δηλαδή για μια τυπική δικτατορία, από δω ως την αιωνιότητα.
Το επιχείρημα πως ο λαός και μόνο είναι αρμόδιος να ξεκαθαρίσει την κατάσταση μπάζει από ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο: ότι ανάμεσα στο λαό και τον Καντάφι μεσολαβούν αρκετές χιλιάδες άρματα μάχης, μπόλικα βομβαρδιστικά και βαρύ πυροβολικό. Και όπως μπορεί να σας επιβεβαιώσει η τραγωδία της οικογένειας Scholl στη ναζιστική Γερμανία , ανάμεσα στην άοπλη Ελευθερία και τις ξιφολόγχες, οι πιθανότητες επιβίωσης κλίνουν επικίνδυνα υπέρ των δεύτερων.
Η αντι-επεμβασιακή αριστερά λοιπόν δεν κομίζει κάποιο νέο επιχείρημα στο τραπέζι. Η στάση της δεν καθορίζεται από τις αληθινές δυνατότητες των Λίβυων, ή έστω από τα δικαιώματά τους. Αντίθετα, σαν πολιτικό νευρόσπαστο, άγεται και φέρεται από την αντι-δυτική ιδεοληψία της, που εξακολουθεί να τη μεθά με ένα άσβεστο μίσος ενάντια στις ένοπλες παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ. Το Κ.Κ.Ε. είναι σχεδόν καταδικασμένο να απεχθάνεται το διεθνή παράγοντα που του έκοψε το δρόμο προς την εξουσία, όσα χρόνια και αν περάσουν από εκείνη την «καταραμένη» στιγμή.
Η όλη ιστορία, όσο θλιβερή κι αν είναι, μας θυμίζει έντονα τη θεωρία των εξαρτημένων ανακλαστικών του μακαρίτη Παυλώφ. Δίχως κριτική σκέψη, δίχως ειδική ανάλυση, σε κάθε άκουσμα της φράσης «Νατοϊκή επέμβαση» το ΚΚΕ αντιδρά με διαδήλωση στην αμερικανική πρεσβεία. Οι δεκαετίες περνούνε, οι γεωπολιτικές προτεραιότητες μεταλάσσονται, ο ίδιος ο ρόλος του ΝΑΤΟ αναμορφώνεται, η μητέρα-Ρωσία καταρρέει και ανανήπτει ως εθνοκαπιταλιστικό κράτος. Αλλά το ΚΚΕ συνεχίζει την ίδια αντανακλαστική συμπεριφορά, σαν ξεχασμένο πικ’άπ που παίζει το δίσκο του ξανά και ξανά και ξανά....
Ο Παυλώφ πίστευε πως η θεωρία των εξαρτημένων ανακλαστικών μπορούσε να ερμηνεύσει τις ψυχώσεις. Εν έτει 2011, η πολιτική ψύχωση της αντινατοϊκής αριστεράς την ωθεί, ενώ θεωρεί εαυτή θεματοφύλακα της "ελευθερίας των λαών" ,να φωνάζει, πίσω απ τα προπαγανδιστικά συνθήματα, δυο λέξεις:
"Βάστα Καντάφι"
Κρίμα...
