Νομική Αθηνών: το σταυροδρόμι του μεταπολιτευτικού παραλογισμού

Αυτά που συμβαίνουν στην Νομική αυτές τις μέρες είναι η τέλεια καταιγίδα για μια σειρά από παραλογισμούς που δημιουργήθηκαν και εντόνως καλλιεργήθηκαν τις τελευταίες, ιδιαίτερα καταστροφικές, δεκαετίες.

Τελευταία τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν φημίζονται για τις εφευρέσεις τους. Αλλά συγκεκριμένα μία, που δημιουργήθηκε με νόμο, αξίζει διεθνούς ενδιαφέροντος. Είναι το γνωστό σε όλους μας πανεπιστημιακό άσυλο. Είναι μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Αντίθετα με άλλες εφευρέσεις και πρωτοτυπίες, κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ενδιαφερθεί να την αντιγράψει. Ίσως αυτό οφείλετε στο ότι για τον οιονδήποτε εκτός Ελλάδας θα του ήταν αδύνατον ακόμα και να την κατανοήσει.

Θα ρώταγε ο μπερδεμένος ξένος, μα καλά δεν υπάρχει ελευθερία λόγου στην χώρα σας, γιατί χρειάζεται ένα ιδιαίτερο καθεστώς στα πανεπιστήμια; Ναι θα του λέγαμε, αλλά κάποτε είχαμε μια δικτατορία που έκανε το ένα και το άλλο. Τότε αυτός θα μας απαντούσε: μα περιμένετε ένα καθεστώς που μετατρέπει το σύνταγμα σε σκουπιδόχαρτο να σεβαστεί ένα νόμο περί ασύλου στα πανεπιστήμια;

Εύλογο το ερώτημα και καθόλου εύκολη η απάντηση. Γιατί πραγματικά το θέμα είναι ότι αν ένα καθεστώς θέλει να πατάξει την ελευθερία έκφρασης στα πανεπιστήμια ο νόμος περί ασυλίας είναι ανύπαρκτο εμπόδιο. Μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μπορεί να τον αλλάξει και μια δικτατορική μπορεί να τον αγνοήσει.

Άντε μετά να εξηγήσουμε στον σαστισμένο επισκέπτη, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο αντίθετα από ότι ελπίζαμε, έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς βίας, εκφοβισμού, αυταρχισμού και εγκληματικότητας στα πανεπιστήμια, αλλά εμείς επιμένουμε στην διατήρηση του γιατί πιστεύουμε ότι θα κάποια μέρα θα εφαρμοστεί σύμφωνα με τις αρχικές μας προσδοκίες και για τις περιπτώσεις που ήδη μας έχει αποδείξει ότι είναι ανώφελο ή αναποτελεσματικό.

Μετά απ’ όλα αυτά θα πρέπει να τον πείσουμε ότι συνομιλεί ακόμα με πραγματικούς ανθρώπους, μιας πραγματικής χώρας που λέγεται Ελλάδα, και ότι όχι, δεν έχει υψηλό πυρετό που του δημιουργεί την παραίσθηση ότι βρίσκεται σε κάποια άλλη, παράλληλη Kafkaesque διάσταση.

Σε αυτόν τον παραλογισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, που δημιουργήθηκε στις αρχές της μεταπολίτευσης, ήρθε τώρα να προστεθεί ένας νεότερος, αυτός της μεγαλειώδους και συνεχούς λαθρομετανάστευσης.

Κάποια στιγμή η Ελλάδα απέκτησε τη θέση της κιβωτού της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με την αριστερά οι εργάτες όλου του κόσμου πρέπει να ενωθούν... στην Ελλάδα. Όπως ο πρώτος παραλογισμός του ασύλου, έτσι και ο νεότερος, αυτός της ανεμπόδιστης λαθρομετανάστευσης, καλείτε η ελληνική κοινωνία να τον αποδεχτεί χωρίς καν συζήτηση. Δεν είναι σπάνιο που όποιοι φέρνουν αντιρρήσεις ή απλά ερωτήματα κατηγορούνται για ρατσισμό και μισαλλοδοξία.

Μπορεί η Ελλάδα να κουβαλά τόσους πολλούς λαθρομετανάστες; Οι συνεχείς νομιμοποιήσεις θα μειώσουν ή θα αυξήσουν τα μεταναστευτικά ρεύματα; Μπορεί η Ελλάδα στην οικονομική κατάσταση που βρίσκεται να αναλάβει να γίνει η νταντά της ανθρωπότητας; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην εθνική ταυτότητα της Ελλάδας και ποιες οι συνέπειες για τον πολιτικό και πολιτισμικό της χαρακτήρα;

Όλα αυτά αποτελούν μερικά από τα απαγορευμένα ερωτήματα. Απαγορευμένα με την έννοια ότι τα ελληνικά ΜΜΕ τα αποφεύγουν πάση θυσία να τα θέσουν τουλάχιστον σε δημόσιο διάλογο. Αρκετοί στα ΜΜΕ, γιατί τα θεωρούν αυτά τα θέματα ανύπαρκτα, άλλοι γιατί αυτό που προέχει πάνω απ’ όλα είναι να μην χάσουν τις προοδευτικές περγαμηνές τους.

Αλλά κάπως έτσι φτάσαμε στην χρεοκοπία. Για όσους είναι πολύ νέοι - μα πάρα πολύ νέοι - δεν θα θυμούνται ότι όποιος τις πρόσφατες δεκαετίες σήκωνε το ανάστημά του στον κρατισμό ήταν ακραίος, κοινωνικά ανάλγητος, νεοφιλελεύθερος χούλιγκαν, χωρίς ευαισθησίες για τον απλό κόσμο.

Του ίδιου τύπου κατηγορίες εκτοξεύονται τώρα σε όσους αμφισβητούν την πιο πρόσφατη αριστερή μπαρουφολογία περί μετανάστευσης - μόνο που σε όλα αυτά έχει προστεθεί τώρα η πιο απεχθής κατηγορία, αυτή του ρατσισμού.

Ρώτησε χθες ρητορικά ο κ. πρωθυπουργός “αν είναι αριστερό να κληρονομείς χρέη, να προστατεύεις συντεχνίες, να δέχεται να συνταξιοδοτείται κάποιος από τα 45 του, να δέχεσαι απαράδεκτες φοροαπαλλαγές, να δέχεσαι την μη έκδοση αποδείξεων, να δέχεσαι τις σχέσεις κράτους και επιχειρηματιών, καθώς και τις σχέσεις -μέσω θαλασσοδανείων- κράτους και αγροτών, ή το γεγονός ότι πρέπει να πληρώνει η «επαρχία» κάποιες συντεχνίες των αστικών συγκοινωνιών”

Το θέμα με αυτό το ρητορικό ερώτημα είναι ότι ο κ. Παπανδρέου θα έπρεπε να το είχε θέσει προ πολλού. Όταν τις τελευταίες δεκαετίες όχι μόνο η ακραία αριστερά, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και η ‘επάρατη δεξιά,’ τα είχαν αποδεχθεί όλα αυτά που τώρα καταδικάζει ο κ. Παπανδρέου, ως κοινωνικά ευαίσθητες πολιτικές. Η ζημιά όμως έχει γίνει.

Στην Νομική Αθηνών, το σταυροδρόμι παλαιών και νέων παραλογισμών, βλέπουμε την αδυναμία μιας κοινωνίας να δημιουργήσει και τις πιο στοιχειώδεις αντιστάσεις στις αυτοκαταστροφικές της ορμές.