Του Γιώργου Σαρακηνού
Η υπόθεση του φράχτη των 12μιση χιλιομέτρων στον Έβρο έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις στην ελληνική κοινωνία. Πέρα από τις λαϊκίστικες αντιδράσεις των γνωστών κύκλων, το θέμα αξίζει σοβαρότερης αντιμετώπισης από τους πιο νηφάλιους πολίτες. Ας ξεκινήσουμε από μερικές παραδοχές.
Η Ελλάδα έχει υπογράψει τη Συνθήκη του Σένγκεν. Για να αποδεχτεί στο έδαφος της κάποιον που δεν ανήκει σε χώρα-μέλος της Συνθήκης, πρέπει ο άνθρωπος αυτός να διαθέτει ταξιδιωτική βίζα. Η άφιξη στην Ελληνική Επικράτεια χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα είναι πράξη παράνομη και η Ελλάδα έχει κάθε νόμιμο και ηθικό δικαίωμα να προσπαθεί να την αποτρέψει.
Η Ελλάδα έχει υποδεχτεί περίπου ένα εκατομμύριο μετανάστες τα τελευταια 20 χρόνια. Άλλοι έχουν απορροφηθεί από την ελληνική κοινωνία και προσέφεραν και προσφέρουν κι αυτοί στην οικονομική και κοινωνική ζωή, άλλοι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες στις γνωστές γειτονιές-γκέτο, διεξάγοντας μάλιστα παράνομες δραστηριότητες (μαύρο εμπόριο, ενίοτε και σοβαρότατα ποινικά αδικήματα). Η παρούσα οικονομική συγκυρία δεν επιτρέπει την ομαλή απορρόφηση περισσοτέρων μεταναστών. Ένα κράτος που de facto έχει χρεοκοπήσει, δεν μπορεί να διαθέτει συνεχώς επιπλέον χρήματα για την υποδοχή, φιλοξενία, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σίτιση κι άλλων μεταναστών. Το χειρότερο: δεν υπάρχουν πια δουλειές που οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν να κάνουν νόμιμα. Η Ελλάδα είναι υπερπλήρης από μετανάστες.
Το ελληνικό κράτος ξοδεύει ήδη τεράστια ποσά για την πράγματι πλημμελή φύλαξη των ανατολικών συνόρων του. Η Ακτοφυλακή και οι συνοριοφύλακες κοστίζουν υπέρογκα ποσά και δεν καταφέρνουν να παρεμποδίσουν την είσοδο των μεταναστών. Επεμβαίνουν κατόπιν εορτής, αφού οι μετανάστες έχουν ήδη περάσει τα σύνορα.
Οι άνθρωποι που εναντιώνονται στο να μπει φραγμός στην λαθρομετανάστευση είναι κυρίως άνθρωποι των «Βορείων Προαστείων» που δεν έχουν υποστεί καμία από τις εκρηκτικές συνέπειες της γκετοποίησης συγκεκριμένων περιοχών της Αθήνας. Η μόνη τους επαφή με μετανάστες είναι όταν τους πλένουν το παρμπρίζ στα φανάρια της Κηφισίας. Ούτε είναι άνθρωποι που όταν αρρωσταίνουν στήνονται στις ουρές των δημόσιων νοσοκομείων πίσω από αμέτρητους ανασφάλιστους μετανάστες. Ας είναι καλά τα ιδιωτικά νοσοκομεία! Κανείς δε δικαιούται λοιπόν να κάνει μαθήματα ανθρωπισμού στον άλλο ούτε βέβαια να απαιτεί από ένα χρεοκοπημένο κράτος να χτίζει ξενώνες υποδοχής, περιθαλψης και σίτισης για μετανάστες, να φτιάχνει νέα νοσοκομεία, κλπ. Όποιος είναι ανθρωπιστής, μπορεί να φιλοξενήσει στο σπίτι του έναν μετανάστη (ώστε να αποσυμφορηθεί το κέντρο της Αθήνας) ή μπορεί να κάνει δωρεές σε φιλανθρωπικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σε χώρες όπως οι πατρίδες των μεταναστών (Πακιστάν, Μπανγκλαντές, κλπ), πάντως ας μην ζητούν από την ελληνική κοινωνία (βλέπε: κατοίκους του Αγ. Παντελεήμονα και πέριξ) και το ελληνικό κράτος να σώζουν τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου.
Αντιδρούν επίσης οι διάφοροι "αριστεροί" και τα κόμματα που τους εκπροσωπούν που κουνούν τη σημαία του ανθρωπιστή για τους γνωστούς ψηφοθηρικούς λόγους. Αφού η "αριστερά" δεν έχει να προτείνει καμία πρακτική λύση για την έξοδο από την κρίση, προσπαθεί τουλάχιστον να αλιεύσει ψήφους υποκρινόμενη μια κοινωνική ευαισθησία που βέβαια βασίζεται σε λεφτά άλλων (τί έκπληξη!)! Τί πιο ανέξοδος τρόπος από το να είναι κανείς ανθρωπιστής, όταν το κόστος του ανθρωπισμού τους καλούνται να το πληρώνουν άλλοι;
Η υπόθεση της ανέγερσης του Φράχτη στον Έβρο πρέπει λοιπόν να αποτελέσει βασικά αντικείμενο οικονομικοτεχνικής μελέτης. Μπορεί να κατασκευαστεί ένας τεχνικά άρτιος Φράχτης που να μειώσει αποτελεσματικά τη συνολική ροή νέων λαθρομεταναστών στην Ελλάδα; Μπορεί να συντηρηθεί ή μόλις παραδωθεί από τους εργολάβους, θα εγκαταλειφθει στην τύχη του; Μπορεί να διασφαλιστεί ότι θα κατασκευαστεί χωρίς να υπερκοστολογηθεί από τους διαπλεκόμενους με την εξουσία εργολάβους (ώστε να μην πουν εύλογα μετά οι πολίτες ότι κατασκευάστηκε μόνο για να κερδοσκοπήσουν κάποιοι); Θα μπορέσει η Ελλάδα να υπερασπίσει παράλληλα και τα θαλάσσια σύνορά της πιο αποτελεσματικά, αφού αυτονόητα οι λαθρομετανάστες και οι διακινητές τους θα αναζητήσουν άλλες διόδους πρόσβασης στο ελληνικό έδαφος; Μπορούμε να πείσουμε την Τουρκία να συνεργαστεί ώστε να διαφυλάξει καλύτερα κι εκείνη τόσο τα ανατολικά της σύνορα όσο και τα σύνορά της με την Ελλάδα; Τι θα κάνουμε τέλος με τις εκατοντάδες χιλιάδες παράνομων μεταναστών που είναι ήδη «μέσα» και με ποιά κριτήρια θα αποφασίσουμε ποιοί θα μείνουν και ποιοί θα απελαθούν;
Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που πρέπει να μας απασχολούν και όχι το αν έχει η Ελλάδα ηθικό δικαίωμα να παρεμποδίσει την εισροή λαθρομεταναστών στην επικράτειά της χτίζοντας έναν Φράχτη. Η υποκρισία και ο λαϊκισμός σε αυτήν τη χώρα περισσεύουν!
