Και όμως. Αφού λοιδωρήθηκαν από την ελίτ των Βρυξελλών σαν "ξενοφοβικοί", "ακροδεξιοί" και "στενόμυαλοι εθνικιστές", όλοι αυτοί που εδώ και χρόνια φώναζαν εναντίον της ουτοπίας του ευρώ (από τη Μάργκαρετ Θάτσερ μέχρι τον πρόεδρο της Τσεχίας, Βάτσλαβ Κλάους), φαίνεται να δικαιώνονται. Αποσπάσματα από ένα εξαιρετικό άρθρο του δήμαρχου του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον :
"Νομίζω πως αξίζουμε μια συγγνώμη. Όταν λέω "εμείς" εννοώ όλους εμάς τους ευρω-σκεπτικιστές, ευρω-πραγματιστές, ευρω-ρεαλιστές και ευρω-υστερικούς που ανησυχούσαμε με την αισιοδοξία που περιέβαλε τη γέννηση του ενιαίου νομίσματος. Θυμάστε με τί περιφρόνηση μας αντιμετώπιζαν;....Κάθε φορά που διαμαρτυρόμασταν για οποιαδήποτε λεπτομέρεια του σχεδίου της νομισματικής ενοποίησης, μας έλεγαν πως βάζαμε σε κίνδυνο την πορεία του μεγάλου ευρωπαϊκου τρένου, πλοίου, λεωφορείου, ποδήλατου ή ότι τέλος πάντως ήταν. Είμασταν η ντροπή του έθνους, ένα μάτσο ανόητα παιδιά που έπρεπε να κάνουν στην άκρη όσο οι "μεγάλοι" κατέστρωναν τα μεγαλοπρεπή σχέδια τους....
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές του '90, έγραφα γι αυτή την εφημερίδα από τις Βρυξέλλες, και το μεγάλο θέμα της ημέρας ήταν το γνώστο τότε σαν Σχέδιο Ντελόρ για την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση. Είχα σημαντικές επιφυλάξεις γι αυτές τις προτάσεις. Το πρόβλημα δεν ήταν τόσο πως η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση καταργούσε αξιοσέβαστα και δοκιμασμένα στο χρόνο νομίσματα, όπως το φράγκο, το γερμανικό μάρκο και η λιρέτα. Όσον με αφορά, μπορούμε να χρησιμοποιούμε σαν νόμισμα ακόμη και τα Krispies, αρκεί η Ευρώπη να τηρεί τις προϋποθέσεις για νομισματική ένωση .
Αλλά η Ευρώπη δεν ήταν ,ούτε κατά διάνοια έτοιμη για το ευρώ, τα Krispies ή οτιδήποτε άλλο . Η ευρωπαϊκή ήπειρος ήταν-και εξακολουθεί να είναι-μια ομάδα χωρών με διαφορετικές γλώσσες, αποκλίνουσες παραδόσεις στην αγορά εργασίας, ξεχωριστές προσεγγίσεις στο θέμα των ελλειμμάτων και του πληθωρισμού. Ήταν πολύ παρακινδυνευμένο, προειδοποιούσαμε , να προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε μια κοινή νομισματική πολιτική για όλους. Αυτό που ήταν σωστό για τη Γερμανία, μπορεί να ήταν λάθος για την Ιταλία ή την Ιρλανδία.
Οι χώρες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα χαμηλά επιτόκια για να ξοδέψουν περισσότερα απ'όσα θα έπρεπε, γνωρίζοντας πως πια θα ήταν δυνατόν να κρατήσουν τον πληθωρισμό σε χαμηλά επίπεδα και να αποφύγουν την τιμωρία των αγορών. Η ασωτεία τους θα κρύβοταν πίσω από μια μάσκα . Θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν το γερμανικό πνεύμα οικονομίας και να τη βγάλουν στο τζάμπα σαν τα πουλιά που στριμώχνονται στην πλάτη ενός ιπποπόταμου, μέχρι να έρθει η καταστροφή. Και αυτό ακριβώς συνέβη.
Τα χρόνια της οικονομικής ανάπτυξης, οι κυβερνήσεις των PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία και σε κάποιο βαθμό και η Ιταλία) εκτόξευσαν τις δαπάνες τους. Οι μισθοί του δημόσιου τομέα έφτασαν στα ύψη. Ταυτόχρονα, τα χαμηλά επιτόκια βοήθησαν τη διόγκωση της κερδοσκοπικής φούσκας, ιδίως στα ακίνητα.Όταν η ιρλανδική φούσκα έσκασε, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να διασώσει τις τράπεζες που δάνεισαν στους κερδοσκόπους- και έτσι βρέθηκε σε μια τραγική κατάσταση.Το ιρλανδικό δημόσιο χρέος βρίσκεται τώρα πάνω από το 100% του ΑΕΠ, και η διαφορά μεταξύ αυτής της κρίσης χρέους και προηγούμενων κρίσεων είναι ολοφάνερη.
Σήμερα η Ιρλανδία είναι εγκλωβισμένη στο ευρώ και δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της, και έτσι η κυβέρνηση και ο λαός της βρίσκονται αντιμέτωποι με μια παρατεταμένη περίοδο ταπείνωσης από τις Βρυξέλλες και τη γερμανική κυβέρνηση... Πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '90 προειδοποιούσαμε πως μια νομισματική ζώνη, σημαίνει μεταφορές μεγάλων χρηματικών ποσών μεταξύ των φτωχών και πλούσιων περιοχών, μεταξύ των παραγωγικών και λιγότερο παραγωγικών περιφερειών.Κάτι τέτοιο προϋποθέτει αυτό που τότε αποκαλούσαμε μια αίσθηση "πολιτικής ενότητας" , κοινού σκοπού και κοίνης μοίρας μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Αυτό το αίσθημα, επισημαίναμε, δεν υπάρχει-και σίγουρα όχι με τη μορφή που υπάρχει στα ενιαία έθνη-κράτη όπως η Βρετανία.
Το Λονδίνο βοηθάει με τεράστια ποσά τις υπόλοιπες περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου, και σε γενικές γραμμές, οι Λονδρέζοι το δέχονται σαν μέρος του ότι ανήκουν σε μια ενιαία πολιτική οντότητα. Αλλά η Γερμανία, που ήδη συνεισφέρει σημαντικά στον προϋπολογισμό της ΕΕ, δε δείχνει σημάδια πως επιθυμεί να διασώζει στο διηνεκές τα πιο φτωχά και οικονομικά απερίσκεπτα μέλη της νομισματικής ένωσης. Οι Γερμανοί ήδη δυσφορούν για τα πακέτα διάσωσης της Ελλάδας και της Ιρλανδίας και η Άγγελα Μέρκελ, αντιμετώπιζει μια σημαντική κοινωνική αναταραχή από ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος, που δεν βλέπει το λόγο να πληρώνει ακόμη περισσότερους φόρους για να χρηματοδοτήσει μια χούφτα τεμπέληδες στην περιφέρεια της Ευρώπης...
Η πολιτική δημιούργησε το ευρώ και η πολιτική είναι αυτή που μπορεί να το καταστρέψει, είδικα αν τα εκλογικά σώματα αρχίζουν να νιώθουν πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα όχημα για τη γερμανική κυριαρχία και την εξάλειψη των μισθών και των επιδομάτων τους , ή αν το γερμανικό εκλογικό σώμα αισθανθεί πως είναι ένα τρόπος για να υπερχρεωθεί η Γερμανία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου