Πηγαίνοντας δημοτικό την δεκαετία του 80 είχα την ‘ευκαιρία’ να γαλουχηθώ με τα πιστεύω και τις αρχές του καθεστώτος που είχε πάρει την εξουσία εκείνο τον καιρό. Στο σχολείο, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, εμμέσως πλην σαφώς, μαθαίναμε για την ηθική ανωτερότητα της αριστεράς. Μια ανωτερότητα που τελικά έγινε μια πλατιά αποδεκτή άποψη. Υπάρχει όμως η άθλια και πεισματάρα πραγματικότητα που υπενθυμίζει ότι η παραπάνω άποψη ίσως να είναι λάθος. Από την μυθολογία της ταινίας Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο στην πραγματικότητα του ο άνθρωπος με τη γροθιά (στο πρόσωπο του Κωστή Χατζηδάκη) υπάρχει ένα αξεπέραστο χάσμα.
Για το πιο πρόσφατο συμβάν βίας θα ακούσουμε διάφορες δικαιολογίες. Δυο βασικές:
1. Η αριστερά αποδοκιμάζει την βία κατά του Κωστή Χατζηδάκη.
Το πρόβλημα εδώ δεν είναι με πιο συγκεκριμένο συμβάν βίας η αριστερά αποφασίζει να καταδικάσει εκ των υστέρων, αλλά με την γενική και καθημερινή νομιμοποίηση που δίνει στην βία, εφόσον αυτή φυσικά έχει τα αποδεκτά ιδεολογικά κίνητρα. Όλοι γνωρίζουν την βία που ασκεί το ΠΑΜΕ, την συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ στην ‘εξέγερση’ του Δεκεμβρίου και την ανοχή που επιδεικνύει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην βια για να μην φανεί πολύ δεξιά.
Αν η νομιμοποίηση της βίας γίνεται ανοιχτά και κατ’ εξακολούθησιν, όπως κάνουν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, είναι αναπόφευκτο ότι θα υπάρξουν και συμβάντα τόσο ακραία που θα αναγκάσουν τις ηγεσίες της αριστεράς να τα καταδικάσουν, αλλά τότε είναι ήδη πολύ αργά. Όταν προπαγανδίζεις και προωθείς την βία ως έννομο πολιτικό μέσο, δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα μπορείς να την ελέγξεις - η τάση στο ακραίο είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της βίας.
2. Καταδικαστέο αλλά αναπόφευκτο γεγονός. Η κρίση είναι αυτή που εξωθεί αυτούς του ανθρώπους σε τέτοιες πράξεις.
Πρόκειται για μπαρούφα απερίγραπτης ασχετοσύνης. Το συγκεκριμένο είδος βίας είναι ένα φαινόμενο που είναι μαζί μας τις τελευταίες δεκαετίες. Αναπτυσσόταν με γοργούς ρυθμούς πολύ πριν από οποιανδήποτε κρίση, με βασικά στοιχεία την ανοχή της κοινωνίας και του κράτους. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτοί που συνήθως την εξασκούν (και πολύ πιθανόν χθες) είναι από τα πλέον ευεργετηθέντα τμήματα της τριακονταετίας. Η βία που τόσο συχνά εξασκούν είναι ένα ακόμα κεκτημένο τους.
Εν κατακλείδι, βρίσκουν και τα κάνουν. Εάν η πολιτεία ήθελε να καταστείλει την βία και να τιμωρήσει τους ενόχους με σοβαρές ποινές, η επαναστατική γυμναστική θα είχε εξαλειφθεί προ πολλού.
Από αυτούς που διαδήλωναν χθες, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η μεγάλη πλειοψηφία δεν είχε καμία σχέση με τους περισσότερο από 200.000 Έλληνες που έχουν χάσει τη δουλειά τους από τότε που ξέσπασε η κρίση. Μια κρίση που η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους δημιούργησε. Αυτοί δεν συμμετείχαν στο πάρτι της τριακονταετίας και έχουν μάθει να εργάζονται αντί να διαδηλώνουν για να κερδίζουν τα προς το ζειν - όπως το άλλο θλιβερό γεγονός του περασμένου Μαΐου μας υπενθύμισε.
Ένα άλλο μάθημα από τα χθεσινά γεγονότα είναι ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, με όλες τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, είτε ήμαστε αριστεροί, δεξιοί ή κεντρώοι. Και επομένως αν ένα πολιτικό περιβάλλον συνεχώς χαϊδεύει τα αυτιά μας, καλλιεργεί και τροφοδοτεί την αυταρέσκεια και την πλεονεξία μας, είναι φυσικό κάποτε να αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε ως καθάρματα.
Στιγμιότυπα από επεισόδια και τον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη
1 σχόλιο:
*γκουχγκουχ*Γιάννης Καλαμπόκας*γκουχγκουχ*
Δημοσίευση σχολίου