Όταν οι εντός του συστήματος ανακαλύπτουν τον εργασιακό μεσαίωνα

Τελευταία οι εντός του συστήματος ανακαλύπτουν την έννοια του εργασιακού μεσαίωνα. Όχι βέβαια από προσωπική εμπειρία, εντελώς θεωρητικά πάντα, μάλιστα νομίζουν ότι θα προέλθει από την αλλαγή της υπάρχουσας νομοθεσίας.

Ο Νότης Παπαδόπoυλος στα Νέα:

“Η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα που αποφάσισε χθες η κυβέρνηση υπό την πίεση της τρόικας είναι ένα µέτρο κοινωνικά καταστροφικό και άδικο, ενώ θα αποδειχθεί και οικονοµικά αναποτελεσµατικό.”

Ο Γιώργος Δελαστίκ στο Έθνος σε άρθρο με τίτλο ”Εργασιακός Μεσαίωνας”:

“Πιο αντεργατικός νόμος δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ούτε στη διάρκεια των πιο ειδεχθών δεξιών δικτατορικών καθεστώτων. Στόχος του νόμου αυτού δεν είναι μόνο ο πλήρης μισθολογικός εξευτελισμός των εργαζομένων, αλλά και η ηθική απαξίωση και ο διασυρμός τους ενώπιον των εργοδοτών.”

Ενώ ο Γιάννης Ευαγγελίδης στον Ελεύθερο Τύπο σε άρθρο με τίτλο... ”Εργασιακός Μεσαίωνας”:

“Οι νέες ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου στις εργασιακές σχέσεις με το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος -και όχι νόμου- του υπουργού Εργασίας Α. Λοβέρδου έρχονται να ολοκληρώσουν το τρίπτυχο των, πρωτόγνωρων τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, ακραίων επιλογών στα μέτρα για την οικονομία και το ασφαλιστικό.”

Πάντως και οι τρεις δεν θα είχαν παρά να μιλήσουν με συναδέλφους, κατά προτίμηση τους νεότερους, για να μάθουν ποιες είναι ακριβώς οι εργασιακές συνθήκες στον τύπο τα τελευταία χρόνια. Ή αν αυτό τους φέρνει σε δύσκολη θέση, θα μπορούσαν κατά περιόδους να διαβάζουν τις εφημερίδες τους, που τουλάχιστον αραιά και που, δημοσιεύουν ρεπορτάζ για τις συνθήκες εργασίας σε άλλους (φυσικά) τομείς εργασίας.

Από την Ελευθεροτυπία:

“Ο 29χρονος Θ.Κ. είναι φύλακας σε κεντρική τράπεζα και έκλεισε 4 χρόνια στο επάγγελμα: «Ολοι μας δουλεύουμε μέχρι και 12 ώρες για 20-40 ευρώ, διακινδυνεύοντας τη ζωή μας. Ειδικά στα γήπεδα η αμοιβή είναι 25 ευρώ. Κι εκεί καμία εταιρεία δεν κολλάει ένσημα, όλοι ανασφάλιστοι δουλεύουν. Για να τα βγάλω πέρα τρέχω όπου βρεθεί μεροκάματο. Φεύγω από το σπίτι στις 2 μετά το μεσημέρι και επιστρέφω το πρωί».”

Αν ο κ. Παπαδόπουλος ή ο κ. Δελαστίκ, είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν με τον 29χρονο Θ.Κ. ίσως να καταλάβαιναν ότι το νομικό πλαίσιο δεν λέει και πολλά όταν οι θέσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι ελάχιστες και σε τομείς συνήθως χαμηλής ειδίκευσης.

Αυτό το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, έχει αρχίσει πολύ πριν οποιανδήποτε κρίση. Η αιτία του; Το κόστος του μεγάλου ελληνικού κράτους. Από τις εισφορές του ΙΚΑ, το γραφειοκρατικό λαβύρινθο που πρέπει να περάσει και η παραμικρή επένδυση, τους υψηλούς φόρους, τις έκτακτες εισφορές, την διαφθορά και τις κατά τόπους πολιτικές αγκυλώσεις, το μήνυμα που στέλνει το ελληνικό κράτος είναι ξεκάθαρο: Δεν θέλουμε θέσεις εργασίας στο ιδιωτικό τομέα.

Όταν η ζήτηση για ανθρώπινο δυναμικό διαρκώς συμπιέζεται προς τα κάτω, είναι αναπόφευκτο η αξία της εργασίας συνεχώς να μειώνεται. Καμία νομοθεσία δεν μπορεί να προστατέψει του εργαζόμενους σε αυτή την περίπτωση.

Πάλι από την Ελευθεροτυπία:

“Στις 1.780 εταιρείες σεκιούριτι είναι ασφαλισμένοι 14.500 ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν 67.000 συμβόλαια. Δουλεύουν 16ωρο, 7ήμερο και για το ΙΚΑ δεν υπάρχουν. Αυτή η κατάσταση ισχύει από νοσοκομεία, μέχρι και σε πολλές άλλες επιχειρήσεις, μέχρι αυτοκίνητα χρηματαποστολών, ακόμα και του Δημοσίου.

“Εκατοντάδες συμπολίτες μας υποχρεώνονται να αποδεχτούν τέτοιους όρους εργασίας επειδή έχουν ανάγκη. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς είναι απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών. Ανεργοι δηλαδή με διδακτορικό”

Αν το θέμα των συνθηκών εργασίας λυνόταν νομοθετικά τότε η Ελλάδα θα ήταν ήδη ένας εργασιακός παράδεισος. Αν το θέμα - όπως κάποιοι θα προτρέξουν να σχολιάσουν - είναι η εφαρμογή της νομοθεσίας, τότε απλά θα τους έλεγα ότι και αυτές οι υπάρχουσες και συνήθως άθλιες θέσεις εργασίας θα χανόντουσαν.

Το κράτος δεν μπορεί να διατάξει την καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας σε επίπεδο διαφορετικό από αυτό που επιτρέπει η οικονομική κατάσταση της χώρας. Μπορεί όμως να δημιουργήσει τις συνθήκες εξόδου από τον υπαρκτό εδώ και πολλά χρόνια εργασιακό μεσαίωνα. Δραστική μείωση της φορολογίας, των ασφαλιστικών εισφορών, της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και πάσης φύσεως άχρηστων νόμων και κανονισμών.

Αλλά όλα αυτά οι βολεμένοι μεσήλικες τα αντιλαμβάνονται ως κοινωνικό κράτος και επομένως είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν το απεχθές εργασιακό περιβάλλον για τα παιδιά τους. Έναν εργασιακό μεσαίωνα που κατά τα άλλα τόσο πολύ αποστρέφονται.