Το βασικό συμπέρασμα το χθεσινών εκλογών είναι ότι οι Έλληνες πολίτες αποφάσισαν να μην δώσουν μια ξεκάθαρη απάντηση υπέρ ή εναντίον του μνημονίου. Ήταν μια καθόλα κατανοητή συμπεριφορά αν λάβουμε υπόψιν τα ουσιαστικά απώντα επιχειρήματα υπέρ και κατά του μνημονίου αλλά και την φύση των εκλογών.Πρώτα από θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ένα μέρος των ψηφοφόρων πήγε στις κάλπες για να επιλέξει τον καλύτερο δήμαρχο ή περιφερειάρχη. Έστω και αν δεν ήταν μεγάλο αυτό το ποσοστό μπερδεύει την ανάγνωση των αποτελεσμάτων.
Δεύτερον, οι Έλληνες πολίτες δεν είχαν μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι μια ψήφος υπέρ το μνημονίου θα σημαίνει. Είναι απλά μα εκδήλωση αποδοχής των μέτρων που ελήφθησαν ή των μέτρων που θα έρθουν; Κανείς δεν είχε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Υπήρχε από μεριάς πρωθυπουργού ένα νέο σχέδιο για έξοδο από την κρίση; Ούτε και αυτό.
Τρίτον, αν ο ψηφοφόρος δεν είχε λόγο να ψηφίσει υπέρ, ταυτόχρονα δεν είχε λόγο να ψηφίσει κατά του μνημονίου. Ποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά στο σχέδιο του Σαμαρά για εκμηδένιση του ελλείμματος σε 18 μήνες; Και φυσικά ποιος μπορεί να εμπιστευτεί ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτικές λύσεις.
Στο δίλημμα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα οι ψηφοφόροι προτίμησαν ακινησία.
Πάντως ο πρωθυπουργός έχασε άλλη μια ευκαιρία και από ότι φαίνεται το σχέδιο του είναι απλά να κρατήσει τις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές ισορροπίες μέχρι κατά κάποιο μαγικό τρόπο τα πράγματα να καλυτερεύσουν.
