Για να είμαι ειλικρινής πάντα πίστευα πως η σκέψη (;) του Γιώργου Παπανδρέου δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από τα στεγανά και τα κλισέ της "πολιτικά ορθής" Αριστεράς, με τα οποία άλλωστε έχει γαλουχηθεί. Γι' αυτό και με εξέπληξε ευχάριστα, η πρόσφατη δήλωσή του πως είναι αντίθετος με την ποινικοποίηση της λεγόμενης "ρητορικής μίσους".
Η απαγόρευση της "ρητορικής μίσους" δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια λογοκρισία νέου τύπου , με προοδευτικό μανδύα αυτή τη φορά, που με πρόσχημα την προστασία των μειονοτήτων, απειλεί μια από τις σπουδαιότερες κατακτήσεις του Δυτικού πολιτισμού, την ελευθερία του λόγου. [Για περισσότερα διαβάστε εδώ]. Παρότι όμως με χαροποίησε η δήλωση του πρωθυπουργού , αμέσως μου γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα.
Αν πράγματι ο Γιώργος Παπανδρέου διαφωνεί με την ποινικοποίηση τότε γιατί παραμένει σε ισχύ ο αντιρατσιστικός νόμος 927/1979 που προβλέπει , μεταξύ άλλων, « Όστις δημοσίως είτε προφορικώς είτε δια του τύπου ή δια γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου, εκφράζει ιδέας προσβλητικάς κατά προσώπου ή ομάδος προσώπων λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρις ενός έτους ή χρηματικήν ποινήν ή και δια αμφοτέρων των ποινών τούτων»; Πώς συμβιβάζεται άραγε αυτή η άποψη του πρωθυπουργού με το γεγονός πως το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να ενσωματώσει την Απόφαση-Πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης , που θα κάνει ακόμη πιο αυστηρό τον ισχύοντα αντιρατσιστικό νόμο ;
Πολύ φοβάμαι λοιπόν, πως η πρόσφατη δήλωση του Γ. Παπανδρέου είναι ένα ακόμη λεκτικό πυροτέχνημα κενού περιεχόμενου, από αυτά που μας έχει συνηθίσει, σαν την πρόσφατη ψευτοαπειλή περί εκλογών ή εκείνο το περιβόητο "Λεφτά Υπάρχουν". Εξάλλου, από τη στιγμή που η Ε.Ε. είναι πρωτοπόρος στην "πολιτικά ορθή" λογοκρισία και προσπαθεί με οδηγίες και κανονισμούς να την επιβάλλει στα κράτη-μέλη, όσο παραμένουμε στους κόλπους της, τα περιθώρια αντίδρασης μας είναι μάλλον περιορισμένα.
1 σχόλιο:
Οι διατάξεις αυτές ουσιαστικά αποτελούν τροχοπέδη στην ελεύθερη έκφραση των ιδεών και χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο μίας αστυνομίας της σκέψης, ώστε να αποτραπεί κάθε κριτική στο Ισλάμ λ.χ.
Η Ευρώπη απομακρύνεται από την ορθολογική αρχή της αναθεωρησιμότητας, της κριτικής αποδόμησης, τις οποίες άλλωστε επιφυλάσσει μόνο για τον εαυτό της, ώστε βλέπουμε αντιδυτικούς που θεωρούνται αυτονόητο ρεύμα, αλλά οι αντι-ισλαμιστές κατηγορούνται ως ακραίοι. Απέναντι στον τρίτο ολοκληρωτισμό η πίστη στις αρχές του Διαφωτισμού και η αναίρεση του μεταμοντέρνου μηδενισμού συνιστά προτεραιότητα της Δύσης.
Δημοσίευση σχολίου