Ο ιστορικός του μέλλοντος, με την σιγουριά που θα του δίνει η γνώση ότι με αυτά που ασχολείται έχουν ήδη συμβεί, θα απορεί με την προσδοκία των Ελλήνων το 2010 ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε έστω και λίγες πιθανότητες να τα καταφέρει.
-Πως είναι δυνατόν, θα αναρωτιέται, να μην βλέπουμε ότι το χρέος είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που ακόμα και η πιο ικανή πολιτική ηγεσία θα είχε ελάχιστες πιθανότητες να το υπερνικήσει;
-Πως μπορούσαν ακόμα και οι πιο σώφρονες, να περιμένουν ότι το κόμμα που έφτιαξε το μεγάλο και σπάταλο κράτος της μεταπολίτευσης, θα είχε την κολοσσιαία θέληση που η προσπάθεια για δραστική μείωση του απαιτούσε;
-Τι ακριβώς τους έδινε την ελπίδα ότι η κυβέρνηση που συνεχώς και διαδοχικά υποεκτιμούσε το βάθος και την έκταση της κρίσης θα μπορούσε να αντεπεξέλθει;
-Πως μπορούσαν να περιμένουν από μια κυβέρνηση, που η ίδια δεν φαινόταν να μην πιστεύει στην ανάγκη της αλλαγής και στην κρισιμότητα της κατάστασης, ότι θα μπορούσε να πείσει την κοινωνία για την αναγκαιότητα μιας νέας αρχής;
-Και όλα αυτά σε ένα ιδιαίτερα αρνητικό περιβάλλον, με φοβισμένους πιστωτές και ολοένα πιο εχθρικούς Ευρωπαίους εταίρους.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και έναν ακόμα παράγοντα. Στην μεταπολίτευση, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, η ικανότητα προσαρμογής και αντίληψη της πραγματικότητας ήταν όλα αχρείαστα χαρακτηριστικά. Θα αναρωτηθεί ο ιστορικός του μέλλοντος, πως θα μπορούσαμε να βγούμε από την μεγαλύτερη μας κρίση, χωρίς να έχουμε τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για την έξοδο από την οποιανδήποτε κρίση;
Μακάρι να μην υπάρξει ιστορικός που να θέσει αυτά τα ερωτήματα. Μακάρι να σταθούμε ιδιαίτερα τυχεροί και από εδώ και μπρος να αρχίσουν τα πράγματα να καλυτερεύουν. Το πρόβλημα όμως είναι ότι μέχρι στιγμής η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν φαίνεται αποφασισμένη να πετύχει και πιθανόν αποτυχία της δεν θα ήταν μόνο δική της, αλλά όλης της Ελλάδας.
Έχει έρθει ο καιρός οι υπεύθυνοι πολίτες να σκέφτονται την επόμενη μέρα - ώρα για σχέδιο β.
