Επιτέλους το Μήλο συμφωνεί σε κάτι με τον κ. Αλαβάνο. Η επίθεση εναντίον του είναι απολύτως καταδικαστέα. Και αυτή η καταδίκη είναι χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς προϋποθέσεις και όρους. Είναι μια καταδίκη ξεκάθαρη και ανεπιφύλακτη. Δυστυχώς, όμως, η συμφωνία μας με τον κ. Αλαβάνο τελειώνει εκεί.Το πρόβλημα με τον κ. Αλαβάνο είναι ότι καταδικάζει την βία κατά περίπτωση. Είναι οι περιστάσεις που καθορίζουν την άποψη του στο συγκεκριμένο θέμα. Οι περιστάσεις όχι όπως τις ερμηνεύει νομικά αλλά όπως τις αξιολογεί πολιτικά. Όταν τα κίνητρα του δράστη κρίνονται προσφιλή στον κ. Αλαβάνο, τότε η άσκηση βίας δεν είναι καταδικαστέα αλλά έχει τον πολιτικά νομιμοποιητικό μανδύα της λέξης εξέγερση. Έτσι όταν διαβάζαμε το Δεκέμβρη του 2008 ότι “Σοβαρότερα είναι δύο άνδρες της ομάδας ΔΕΛΤΑ, τους οποίους ομάδα νεαρών έριξε από τη μοτοσικλέτα τους στην οδό Όθωνος, τους έβγαλε τα κράνη και τους χτύπησε με λοστούς στο κεφάλι” τότε πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με αντίσταση και πάλη.
Αντίθετα όταν τον Οκτώβρη του 2010 διαβάζουμε “Οι δράστες, όπως είπε ο κ. Αλαβάνος, του έριξαν πέτρες και αυγά” τότε φυσικά πρόκειται περί ωμής βίας.
Είναι τουλάχιστον ακραίος και ακραία επικίνδυνος ο τρόπος σκέψης του κ. Αλαβάνου. Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται και πολλή προσπάθεια για να αντιληφθούμε πως θα ήταν τα πράγματα αν ο κ. Αλαβάνος και οι όμοιοί του ερχόντουσαν στην εξουσία. Πάντως, την τελευταία φορά που η νομιμοποίηση της βίας βασιζόταν στα πολιτικά φρονήματα του θύτη και του θύματος το λέγαμε δικτατορία.
