Να βγούμε από το μνημόνιο, και να μπούμε που;

Η επικοινωνιακή καταιγίδα που μας κατακλύζει δειχνει να έχει σοβαρό έλλειμμα λογικής συνέχειας. Σχεδιάζουμε να "σκίσουμε το Μνημόνιο", στα πλάισια του οποίου βέβαια εξασφαλίζουμε δανεισμό με επιτόκια ύψους περίπου 1,5%, για να βγούμε στις αγορές δανειζόμενοι, με τα σημερινά δεδομένα, με 7% περίπου. Τι σόι επιτυχία θεωρείται και τούτη, εγώ δυσκολεύομαι να το καταλάβω. Αντί να είχαμε εξ αρχής σαν στόχο την εγκατάλειψη των δανεικών και την εξασφάλιση της επιβίωσής μας κατ αρχήν με τις δικές μας δυνάμεις, έχουμε μετατρέψε σαν ιδανικό την 'έξοδο στις αγορές' - τις οποίες μάλιστα μέχρι πρόσφατα μαστιγώναμε σαν ανάλγητες και καταστροφικές!!

Τώρα λοιπόν πασχίζουμε να οδηγηθούμε σε καινούργια βαθύτερα αδιέξοδα απλά και μόνο για να μπορούμε να ισχυρισθούμε πως δεν θα υπάρχει πλέον τρόικα. θα κάνουμε δηλαδή, θεωρητικά πάντα, ό,τι θέλουμε. Πάλι δηλαδή ανεξέλεγκτα δανεικά και τεράστιες δαπάνες. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Διότι χρωτάμε κάποιες πολλές δεκάδες δισεκ. Κι αυτοί που μας τα δάνεισαν επιθυμούν να ελέγχουν κάπως την συμπεριφορά μας ώστε να έχουν την προσδοκία πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάρουν κάποια από αυτά πίσω. Φρούδες ελπίδες θα μου πείτε; Πάντως ελπίδες, που οι λαοί που βρίσκονται πίσω από τα χρήματα που δανεισθήκαμε δεν προτίθενται να εγκαταλείψουν.

Σε όλα αυτά προστίθεται και η ρευστή διεθνής πολιτική και οικονομική κατάσταση που κάνει τους όποιους ελληνικούς χειρισμούς δυσκολότερους και όλο και πιό επικίνδυνους. Ιταλία και Γαλλία παραπαίουν ενώ και η Γερμανία δείχνει τα πρώτα σημάδια κόπωσης και στασιμότητας. Αντί αυτά να μας γεμίζουν ανησυχία και να μςο οδηγούν σε περίσκεψη και συσπείρωση εμείς βγάζουμε τα μάτια ο ένας του άλλου για χρηματισμούς δήθεν βουλευτών και για την πραγματοποίηση βουλευτικών εκλογών το συντομότερο δυνατόν. Τι πρόβλημα όμως θα λύσουν οι εκλογές; Θα βγεί ο ΣΥΡΙΖΑ με στόχο να κουρέψει ένα χρέος που εκείνοι που το έχουν στα χέρια τους ούτε να ακούσουν κάτι τέτοιο δεν θέλουν. Αν το κάνουμε μονομερώς- το άλλο εναλλακτικό σενάριο - ουδείς πλέον θα μας δανείζει. Πως θα κάνουμε λοιπόν τότε εισαγωγές ενέργειας, φαρμάκων και τροφίμων - για να μιλήσω για τα πλέον σημαντικά;

Αφού δεν είμαστε αποφασισμένοι - ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό - να μειώσουμε δραστικά τα έξοδα μας, καταργώντας μέρος του υπερτροφικού δημόσιου τομέα, τότε θα πρέπει και πάλι να δανεισθούμε. Πως όμως, αφού κανένας δεν θα είναι πρόθυμος να βάλει το χέρι στην τσέπη; Θα αποφασίσουμε τότε μόνοι μας να αποχωρήσουμε από το ευρώ για να σπάσουμε τα δεσμά των δανεικών και για να μην πληρώσουμε τα χρέη. Και θα ακολουθήσουν βέβαια οι αναπόφευκτες αρνητικές συνέπειες.

Στις τραγικές καταστάσεις που φυσιολογικά θα ακολουθήσουν θα είμαστε το παράδειγμα που θα δείχνουν οι Γερμανοί στους υπόλοιπους για να τους συνετίσουν και να τους υποχρεώσουν να ακολουθήσουν τις δικές τους οδηγίες.

Περάσαμε την περίοδο που οι υπόλοιποι φοβόντουσαν τις συνέπειες μιάς ελληνικής άτακτης εξόδου από την ευρωζώνη η και από την Ευρώπη. Ισως τώρα κάποιοι και να το επιδιώκουν, ώστε με την δυστυχία μας να φοβίσουν τους υπόλοιπους.

Αντί η κυβέρνηση να συγκεντρωθεί στους μεταρρυθμιστικούς της στόχους και να ξεχάσει τους 180 ψήφους και τα περί Προέδρου, γινόμαστε μάρτυρες μιάς νοσηρής πολιτικής σύγκρουσης που μας γυρίζει δεκαετίες πίσω και μας θυμίζει σκοτεινές σελίδες της ελληνικής, σχετικά πρόσφατης, πολιτικής ιστορίας. Μοναχά το "Ποτάμι" του Σταύρου Θεοδωράκη φαίνεται να στέκεται με αξιοπρέπεια στο ύψος των περιστάσεων και να σκέπτεται το συλλογικό μας αύριο. Δεν φθάνει όμως μοναχά αυτό για να σωθεί ο τόπος.

Χρειάζεται τόλμη και αποφασιστικότητα. Δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω. Την Ελλάδα την οδήγησε στην χρεοκοπία το υπερδιογκωμένο και άθλιο δημόσιο. Και οι κυβερνήσεις, παράλογα, τιμωρούν τον ιδιωτικό τομέα με εξοντωτικούς φόρους και βίαιες παρεμβάσεις στην οικονομική και την κοινωνική ζωή. Για να διασώσουν αυτό το άθλιο κράτος. Προφανώς για να υποστηρίξουν τις συντεχνίες που εκτιμούν πως τις ψηφίζουν. Αυτές όμως τους έχουν γυρίσει ήδη την πλάτη ελπίζοντας σε νέο-πασοκικές επιλογές (στις υποσχέσεις των ακραίων αριστερών συνιστωσών του ‘Σύριζα’) η προσβλέποντας ακόμη και σε ακροδεξιά μορφώματα που υπόσχονται να εκδικηθούν το ‘σύστημα’ - που βέβαια τόσα χρόνια τους έτρεφε.

Μοναδική λύση είναι η στροφή μακριά από το τέρας του γραφειοκρατικού κράτους. Και η στήριξη της αγοράς. Μειώσεις φόρων και άχρηστων δομών - λειτουργιών του δημόσιου τομέα θα μας φέρουν με επιτυχία στην επιφάνεια. Υπάρχει ακόμη χρόνος κάποιοι να το τολμήσουν. Πριν είναι πλέον πολύ αργά. Ο Μίλτον Φρήντμαν έλεγε «Δεν στενοχωριέμαι που το κράτος είναι αναποτελεσματικό και κινείται σε τέλμα. Με τόσες εξουσίες που του έχουμε δώσει τρομάζω στην ιδέα να γινότανι ελκυστικό και αποτελεσματικό. Δεν θα έμεναν πλέον τότε για πολύ ζωντανές οι ελευθερίες μας» (‘The Future of the American Economy’, 1976).