Στη Bίβλο του trendy σοσιαλφιλελευθερισμού,protagon.gr, ο Σταύρος Θεοδωράκης υπογράφει ένα άρθρο με τον κλαψιάρικο τίτλο "Και αν μας παρατήσουν;" και καταφέρνει, εκτός των άλλων, να μας κάνει να ξεχάσουμε και τα λίγα μαθηματικά που ξέρουμε.
Στο άρθρο του, ο Σταύρος Θεοδωράκης επισείει ,γι'άλλη μια φορά, τον μπαμπούλα της αποχώρησης της Τρόικας και της παύσης των δανείων , με προφανή στόχο να φοβίσει τους... ιθαγενείς. Με λίγα λόγια, επαναλαμβάνει τις ίδιες κινδυνολογίες που μας αραδιάζουν τα τελευταία δύο χρόνια, "εκσυγχρονιστές" , "(σοσιαλ)φιλελεύθεροι", "ευρωπαϊστές" και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. "Αν μας παρατήσουν οι ξένοι, χαθήκαμε", κραυγάζουν! "Η Ελλάδα είναι ανίκανη να σωθεί από μόνη της, μόνο οι καλοί μας σύμμαχοι και η σοφή γραφειοκρατία των Βρυξελλών μπορούν να μας στρώσουν!", μας λένε , με τον ελιτισμό και πατερναλισμό που τους διακρίνει. Όλοι αυτοί οι εκσυγχρονιστές ,από τη μια μεριά, καλούν τους Έλληνες να αναλάβουν τις ευθύνες τους, και από την αλλή, αντιμετωπίζουν τον ελληνικό λαό σαν ένα μικρό και απροστάτευτο Βασιλάκη Καϊλα που μπορεί να σωθεί μόνο χάρη στην "καλωσύνη των ξένων". Και για να στηρίξει τη θέση του, ο Σταύρος Θεοδωράκης παραθέτει και κάποιους αριθμούς:
"...αυτό που δεν λέμε οι «τσαμπουκάδες» των «παραθύρων», είναι, ότι αν κλείσουμε την πόρτα στους δανειστές και αρνηθούμε τα δάνειά τους, τότε -ή κυρίως τότε- η χώρα θα πεινάσει. Γιατί, πολύ απλά, τα λεφτά που βγάζουμε είναι λιγότερα από τα λεφτά που χρειαζόμαστε.
Το 2010 βγάλαμε 52 και θέλαμε 60 (αν υπολογίσουμε και 14 για τους τόκους θέλαμε 74). Το 2011 βγάλαμε 51 και θέλαμε 58 (κι αν υπολογίσουμε 15 για τους τόκους θέλαμε 73). Δεν είναι δύσκολα μαθηματικά. Ακόμη κι αν δεν πληρώνουμε «τους τόκους τους» και κάνουμε στάση πληρωμών, όπως ζητούν κάποιοι «αντιστασιακοί» της ακροδεξιάς και της «παραδοσιακής αριστεράς», ακόμη και τότε τα λεφτά δεν βγαίνουν. Θέλουμε 100, βγάζουμε 85 (χωρίς τους τόκους και τα πανοτόκια, επαναλαμβάνω). Τόσο απλό!
Αυτά που λείπουν λοιπόν, ποιος θα μας τα δώσει; Ή δεν θέλουμε να μας τα δώσει κανείς και θα τα «κόψουμε» από την «καθημερινότητα» μας; Ωραία! Τι θα κόψουμε λοιπόν; Τα καύσιμα, τα φάρμακα, τις πρώτες ύλες της βιομηχανίας, τα κρέατα ή το γάλα που εισάγουμε; Ή μήπως θα μειώσουμε ξανά οριζοντίως τους μισθούς και τις συντάξεις; «Να κόψουμε από τα κόμματα» φώναζε ένας λαϊκιστής της τηλεόρασης που κατά καιρούς σιτιζόταν στις αυλές των αρχηγών. Ναι τρώνε πολλά (αυτός ξέρει). Να τα κόψουμε λοιπόν να μην τους δώσουμε ούτε ευρώ τσακιστό. Αλλά και πάλι μας λείπουν καμιά 20αρια δις. Έχουμε καμιά ιδέα που θα τα βρούμε ή θα το σκεφθούμε όταν θα μας έχουν παρατήσει οι «σύμμαχοι»;"
Μιας και είμαι της τρίτης δέσμης και δεν σκαμπάζω πολλά από μαθηματικά, παίρνω κομπιουτεράκι και αρχίζω τους υπολογισμούς. Όταν λοιπόν, μας παρατήσουν οι καλοί μας σύμμαχοι, όπως μας φοβερίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης , η Ελλάδα θα αναγκαστεί να κηρύξει και επίσημα στάση πληρωμών. Ετσι, η ελληνική κυβέρνηση δεν θα χρειάζεται να πληρώσει τα 13 δισεκατομμύρια που αντιστοιχούν στους τόκους των δανείων. Οπότε, με τα στοιχεία του 2011, οι κρατικές δαπάνες δεν πρέπει να μειωθούν κατά 20 δις ,όπως μας λέει το άρθρο, αλλά κατά 7 δις. Όμως, ο Σταύρος Θεοδωράκης , σαν να ζει σε άλλη χώρα, δεν μπορεί να φανταστεί "τί άλλο μπορούμε να κόψουμε". Η απάντηση είναι απλή: Υπάρχουν πάρα πολλά που μπορούμε να κόψουμε από ένα τεράστιο κράτος που ,τα τελευταία δύο χρόνια, δεν έχει μειωθεί καθόλου, παρά την υποτιθέμενη πειθαρχία που θα επέβαλε το Μνημόνιο . Τα 7 δισεκατομμύρια (και ακόμη περισσότερα) μπορούν να εξοικονομηθούν με κλείσιμο δημοσίων οργανισμών, απολύσεις από το Δημόσιο, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιρειών, πώληση ακινήτων του Δημοσίου . Δηλαδή, αν εφαρμόσουμε, επιτέλους, όλα όσα εδώ και δύο χρόνια δεν γίνονται, επειδή το πολιτικό μας σύστημα ξέρει ότι έχει το μαξιλάρι του "μεγαλύτερου δανείου που έχει δοθεί ποτέ". Δεν θα είναι εύκολο, αλλά πια στην κατάσταση που έχουμε φτάσει δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Η πτώχευση, λοιπόν, δεν είναι το τέλος του κόσμου, όπως μας λέει ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι ομοϊδεάτες του . Αντίθετα, τότε είναι πιο πιθανό να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις αφού πια φτηνά δάνεια δεν θα υπάρχουν και το ρόλο του μοχλού πειθαρχίας δεν θα το παίζουν το ΔΝΤ και η ΕΕ αλλά οι αγορές που μπορούν , πολύ πιο αποτελεσματικά, να συνετίσουν σπάταλα κράτη επειδή αντέχουν στις πιέσεις και δεν χειραγωγούνται.
Αυτοί που ,υποτίθεται, θέλουν η Ελλάδα να αλλάξει, ας σταματήσουν ,επιτέλους, την κλάψα , την κινδυνολογία και την εμμονή στην αποτυχημένη συνταγή της ξένης βοήθειας και ας σκεφτούνε πώς μπορούμε να μετατρέψουμε την αναπόφευκτη πτώχευση σε ευκαιρία. Επιτέλους, ας δείξουν, έστω και μια φορά, εμπιστοσύνη στους Έλληνες πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου