Είσαι με μας ή με τους άλλους;

Σε ένα σχετικά παλιό τηλεοπτικό σκετς, μάλλον του Ζουγανέλη, μια ομάδα αγρίων γραπώνει ένα τυχαίο περαστικό και τον ρωτά απειλητικά “Είσαι με μας ή με τους άλλους;” Ο φοβισμένος περαστικός απαντά “Με σας”, στο οποίο ο αρχηγός των αγρίων απαντά “Εμείς, είμαστε με τους άλλους” και έτσι το ξύλο ξεκινά. Σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου αισθάνομαι σαν τον τυχαίο περαστικό του σκετς.

Στην επέτειο του Πολυτεχνείου καλούμε να επιλέξω μεταξύ ενός χρεοκοπημένου παρόντος και ενός αυταρχικού παρελθόντος. Αντίθετα με την αριστερά που χαρακτηρίζεται από μια ισοπεδωτική τάση (βλ. “η χούντα δεν τελείωσε το 74”) εμείς βλέπουμε ουσιαστικές αλλαγές από το το 74 και μετά. Η δημοκρατία ήρθε για να μείνει, η ελευθερία του λόγου και άλλες βασικές πολιτικές ελευθερίες είναι βαθιά ριζωμένες - εκτός βέβαια από τους πανεπιστημιακούς χώρους.

Το πρόβλημα δεν είναι με τις πρώτες πολιτικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεμελίωσε, το πρόβλημα είναι με το μετά. Όσοι από εμάς προσδοκούμε το τέλος της μεταπολίτευσης δεν έχουμε πρόβλημα με την αστική δημοκρατία, αλλά με αυτούς που την χρησιμοποίησαν για να δημιουργήσουν ένα φαύλο - ηθικά, πολιτικά και οικονομικά χρεοκοπημένο καθεστώς.

Στην επέτειο του Πολυτεχνείου , εμμέσως πλην σαφώς, καλούμαστε να δοξάσουμε μια γενιά που κατέστρεψε ότι δεν μπόρεσε να καταστρέψει μια στρατιωτική δικτατορία. Μια γενιά που ευρισκόμενη σε ζάλη αυταρέσκειας έκανε κοινωνική πολιτική προς χάριν της, εκποιώντας και δανειζόμενη από τον πλούτο των προηγούμενων και μελλοντικών γενιών. Μια γενιά που κατέστρεψε τους όποιους θεσμούς είχαμε, που μετέτρεψε το πελατειακό κράτος σε κοινωνικό κεκτημένο και την αργοσχολία του δημοσίου στο νέο ελληνικό όνειρο.

Η δικτατορία κατάργησε πολιτικά δικαιώματα, η μεταπολίτευση εξευτέλισε ζωτικές πολιτισμικές αξίες. Κατά την διάρκεια της επταετίας ο αριθμός των τυράννων ήταν περιορισμένος και γνωστός. Στην μεταπολίτευση ο κάθε Έλληνας θα μπορεί να γίνει ένας μικρός δικτάτωρ και να υποτάξει τον συμπολίτη του, εφόσον η μικρή τυραννία γίνεται στα πλαίσια κάποιου μεταπολιτευτικού κεκτημένου.

Επαναλαμβάνω, δεν εξισώνω τις δύο περιόδους. Απλά σημειώνω ότι οι υπήκοοι και των δύο εποχών έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται ιδιαίτερα απογοητευμένοι. Εδώ δεν θα με εξέπληττε αν κάποιος αυτής της γενιάς ήθελε να μου κάνει μερικά μαθήματα δημοκρατίας. Έστω και αν το πρώτο πράγμα που έκαναν στις αρχές της μεταπολίτευσης ήταν να αγκαλιάσουν τα πιο άθλια, τυραννικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα της εποχής, εφόσον είχαν το κατάλληλο ιδεολογικό πρόσημο φυσικά, και πάντα στο όνομα της ελευθερίας των λαών...
Περίεργες συνήθειες για ανθρώπους τόσο δημοκρατικά ευαισθητοποιημένους.

Σε αυτή την επέτειο του Πολυτεχνείου που μόλις πέρασε, όλοι όσοι δεν θέλουμε να ζούμε στην σκιά μιας αποτυχημένης γενιάς θα πρέπει να διακυρήξουμε το δικαίωμα μας να μην συντασσόμαστε είτε με τους μεν είτε με του δε. Το δικαίωμα να απορρίπτουμε, υπό όρους αλλά συγχρόνως, και τις δύο περιόδους. Το δικαίωμα αυτή η απόρριψη να μην επιβάλει την δήλωση μεταπολιτευτικών φρονημάτων. Το δικαίωμα να θεωρούμε την επέτειο του Πολυτεχνείου, το πρώτο και τελευταίο καλό σημάδι μιας γενιάς που έθεσε την Ελλάδα σε μια τροχιά αυτοκαταστροφής.