Ας γυρίσουμε το χρόνο λίγους μήνες πίσω και ας φανταστούμε ...ένα εναλλακτικό παρελθόν. Η "σωτήρια" συμφωνία της 21ης Ιουλίου , που όπως μας διαβεβαίωναν τότε οι Ευρωκράτες και ο Γιώργος Παπανδρέου θα έβαζε τέρμα στην κρίση, έχει μόλις υπογραφεί. Ο πρωθυπουργός αποφασίζει να τη θέσει στην κρίση των Ελλήνων πολιτών και διεξάγει δημοψήφισμα. Οι κάλπες στήνονται αμέσως μετά τα μπάνια του λαού, στις αρχές Σεπτεμβρίου και η ετυμηγορία των πολιτών είναι ένα μεγάλο "ναι". Η κυβέρνηση πανηγυρίζει πως η πολιτική της δικαιώθηκε. Οι εγχώριοι εκσυγχρονιστές ξεφυσούν από ανακούφιση επειδή διασφαλίστηκε ο "ευρωπαϊκός προσανατολισμός" της Ελλάδας.
Ας ξαναγυρίσουμε στο παρόν. Όπως όλοι γνωρίζουμε σήμερα, αν ο πρωθυπουργός είχε ακολουθήσει αυτό το δρόμο πριν κάποιους μήνες, ο ελληνικός λαός θα διαπίστωνε πολύ σύντομα πως εκείνη η ψήφος του δεν είχε απολύτως κανένα νόημα αφού η συμφωνία της 21ης Ιουλίου πολύ γρήγορα ξεπεράστηκε από την ίδια την πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης. Πολύ φοβάμαι πως και το δημοψηφίσμα που εξήγγειλε χθες ο Γιώργος Παπανδρέου θα έχει την ίδια τύχη . Μπορεί οι Βρυξέλλες και η ελληνική κυβέρνηση να μας διαβεβαιώνουν γι αλλή μια φορά πως η τελευταία συμφωνία θα είναι και η "οριστική" , αλλά ποιός τους πιστεύει πια; Όπως γράφαμε πριν λίγες μέρες , η συμφωνία της προηγούμενης Τετάρτης θα ξεπεραστεί πολύ γρήγορα γιατί ακολουθεί την ίδια αποτυχημένη συνταγή όλων των προηγούμενων "οριστικών λύσεων" που έδωσε η Ε.Ε. στην οικονομική κρίση μέχρι τώρα : και αυτή η συμφωνία συνεχίζει την αδιέξοδη λογική των bailouts που δημιουργούν περισσότερο χρεος και εμπόδιζουν τις μεταρρυθμίσεις, ενώ το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους είναι ανεπαρκές και σύντομα θα χρειαστεί και άλλο. Κυρίως όμως, με τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ,γι άλλη μια φορά, επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ : στρουθοκαμηλίζουν. Δεν έχουν το θάρρος να δουν κατάματα αυτό που γνωρίζει η πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών και που παραδέχονται πια οι περισσότεροι οικονομολόγοι όλων των σχολών , είτε Κεϋνσιανοί είναι αυτοί , είτε "Αυστριακοί", είτε μονεταριστές : το ευρώ, το μεγάλο ουτοπικό σχέδιο των Ευρωπαίων γραφειοκρατών και πολιτικών, που έβαλε την πολιτική πάνω από την οικονομία, με μόνο σκοπό να επιτυχει την πραγματοποίηση του μύθου των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, όχι μόνο έχει αποτύχει αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο και για τη σημερινή κρίση. Δεν είναι λοιπόν η απόφαση Παπανδρέου να προκηρύξει δημοψήφισμα που διαλύει την ευρωζωνή, όπως μας λένε σήμερα ντόπιοι εκσυγχρονιστές και ευρωπαϊστές. Τα προβλήματα του ευρώ είναι εγγενή και ανυπέρβλητα και δεν οφείλονται σε μια μικρή χώρα στην άκρη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Έαν λοιπόν, διεξαχθεί τελικά το περιβόητο δημοψηφίσμα και δεν μας προλάβουν άλλες οικονομικές ή πολιτικές εξελίξεις, το "ναι" είτε θα δώσει στην Ελλάδα το περιθώριο να "σέρνεται" λίγους μήνες ακόμη, εξαρτημένη από τα δανεικά της Ε.Ε. είτε δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα, αφού τον προσεχή Ιανουάριο που θα στηθούν οι κάλπες η Συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου μπορεί να μας φαίνεται τόσο εκτός τόπου και χρόνου , όσο μας φαίνεται σήμερα η συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Από την άλλη μεριά, το "όχι" θα φέρει , με καθυστερηση 1,5 χρόνου , τη λύση που δίνει η αγορά σε τέτοιες περιπτώσεις , τη λύση που οι Ευρωπαίοι είχαν την ψευδαίσθηση πως θα αποφύγουν με τα συνεχή πακέτα διάσωσης : την επίσημη στάση πληρωμών της Ελλάδας και το ξήλωμα του ουτοπικού σχεδίου του ευρώ. Η πτώχευση θα είναι επώδυνη, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πια ανώδυνες λύσεις για τη χώρα μας. Μια πτώχευση θα μας έβγαζε εκτός αγορών για κάποια χρόνια και αφού κανείς δεν θα μας δάνειζε, θα ανάγκαζε τις ελληνικές κυβερνήσεις να μειώσουν τις δαπάνες και να προχωρήσουν στις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου