Μανώλης Γλέζος. Ένα όνομα-μύθος που η αριστερόστροφη μεταπολίτευση έχει δοξάσει όσο λίγους άλλους. Ένα όνομα που σήμερα όλα τα Ελληνόπουλα μαθαίνουν να τιμούν αλλά ελάχιστα γνωρίζουν για την ιστορία του, πέραν όσων η αγιογραφία του ανδρός που έχει ζωγραφίσει η καθεστωτική Αριστερά τους επιτρέπει να μάθουν. Ένας άνθωπος-επαγγελματίας αντιστασιακός, δηλωμένος οπαδός ενός απάνθρωπου ολοκληρωτικού συστήματος ο οποίος το 1959 καταδικάστηκε ως κατάσκοπος της Μόσχας σε πέντε χρόνια φυλάκιση και ο οποίος δήλωνε από τη “φωνή της αλήθειας” πως πατρίδα του είναι η Μόσχα. Ένας άνθρωπος ο οποίος από το 1974 περιφέρει την αριστεροσύνη του από κόμμα σε κόμμα και από κανάλι σε κανάλι ως αξιοζήλευτη πραμάτια την οποία έχει εξαργυρώσει με αναρίθμητες τιμές που του έχει αποδώσει η “αστική δημοκρατία”- η ίδια Δημοκρατία την οποία ονειρεύεται να ανατρέψει.
Αλήθεια, πως μπήκε στο Πάνθεον των Ελλήνων ηρώων ο Μανώλης Γλέζος, δίπλα στον Καραΐσκάκη, τον Κολοκοτρώνη και τον Παύλο Μελά; Όλα ξεκινούν την νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου του 1941, μερικές μέρες αφότου οι Γερμανοί κατακτητές έχουν εγκατασταθεί στην Αθήνα. Δύο Ελληνόπουλα, ο Μανώλης Γλέζος (μέλος της ΕΟΝ του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά) και ο Απόστολος Σάντας δεν μπορούν να κοιμηθούν, δεν μπορούν να αντέξουν πως ο Φασισμός έχει σηκώσει το λάβαρό του- τον αγκυλωτό σταυρό- στο παγκόσμιο σύμβολο της Δημοκρατίας, την Ακρόπολη. Αποφασίζουν πως πρέπει “κατι να κάνουν” πως πρέπει το μισητό ναζιστικό σύμβολο να κατέβει. Πόσο καιρό τους πήρε να λάβουν αυτή την απόφαση; Δεν ξέρουμε στα σίγουρα διότι ενώ ο Απόστολος Σάντας έλεγε πως οι δύο ήρωες της ιστορίας μας το σκέφτονταν για πέντε-έξι μέρες, ο Μανώλης Γλέζος έχει δηλώσει πως ήταν απόφαση της στιγμής. Τι σημασία έχει άλλωστε μια σχετικά ανούσια λεπτομέρεια θα μου πείτε. Νομίζω πως έχει σχέση με το επόμενο στάδιο της παράτολμης προσπάθειας δηλαδή το ανέβασμα των δύο Ελληνόπουλων στην Ακρόπολη χωρίς να περάσουν από τα Προπύλαια και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από την φρουρά των τριάντα (με βάση δήλωση των δύο) Γερμανών. Και όμως η λύση υπάρχει! Μπορεί για εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές και έχετε ανέβει στην Ακρόπολη αυτό να φαντάζει πρακτικά αδύνατο αλλά για τα δύο Ελληνόπουλα δεν είναι. Με ένα μαχαίρι και ένα φακό και με κινήσεις και δεξιότητα που θα ζήλευε και ο καλύτερος νίντζα, οι δύο ήρωες μας σκαρφαλώνουν τον απόρθητο Βράχο! Η Αριστερά άλλωστε δεν είναι αυτή που διδάσκει στους οπαδούς της πως στον κόσμο της τα πάντα είναι εφικτά;
Και φτάνουμε στο επόμενο στάδιο της παράτολμης επιχείρησης: το κατέβασμα της Ναζιστικής σημαίας. Αλλά για σταθείτε, για πιο κατέβασμα μιλάμε; Πως είναι δυνατόν εκείνη την ώρα να βρισκόταν στον ιστό η γερμανική σημαία (είχε ήδη σκοτεινιάσει όταν ανέβηκαν στην Ακρόπολη), αφού σύμφωνα με το στρατιωτικό τυπικό των περισσότερων στρατών του κόσμου, αν όχι όλων (και φυσικά και των τυπικότατων Γερμανών), με την δύση του ηλίου η σημαία θα έπρεπε ήδη να είχε υποσταλεί από τους ίδιους τους Γερμανούς; Οι ίδιοι μάλιστα οι Γερμανοί, την επόμενη μέρα στο ανακοινωθέν το οποίο εξέδωσαν μιλούν για υπεξαίρεση, όχι για υποστολή. Και κάτι ακόμα: αν όντως έγινε υποστολή, πως μπορούσαν δύο μάλλον ανεκπαίδευτοι νέοι να ανεβούν σε ένα τόσο ψηλό ιστό (εκτός βέβαια και αν ήταν σπάιντερμεν)? Οι Γλέζος και Σάντας- οι οποίοι δεν μιλιούνταν μεταξύ τους για πολλά χρόνια διότι δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν ποιός ήταν αυτός που κατέβασε τη σημαία- έχουν δηλώσει πως η επιχείρηση της υποστολής της σημαίας από τον ιστό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι του όλου εγχειρήματος.
“Και μέσα στην ένταση της σκέψης μας, σκεφτήκαμε ότι πρέπει να σπάσομε τα τρία συρματόσχοινα για να μπορέσομε να την κατεβάσομε. Αρχίσαμε τότε με τα χέρια μας, με τα δόντια μας, με ό,τι μπορούσαμε να προσπαθούμε να ξεκολλήσομε τα συρματόσχοινα απ' τους σκουριασμένους χαλκάδες με τους οποίους κρατιότανε στα γύρω μάρμαρα.”
Ιδού αγαπητοί αναγνώστες το δεύτερο μεγάλο θαύμα που μπορεί να κάνει η πίστη στην Αριστερά και στον άλλο κόσμο της: τα σύρματα κόβονται με τα δόντια!
Για να μην τα πολυλογούμε, τα δύο Ελληνόπουλα με τα δόντια-λίμες και τις δεξιότητες-νίντζα τυλίγουν τη Ναζιστική σημαία (προφανώς μεγάλων διαστάσεων), την φορτώνονται και κατεβαίνουν από τον Βράχο με τον ίδιο τρόπο που τον ανέβηκαν. Προσωπικά δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως όποτε ανεβαίνω στην Ακρόπολη με πιάνει κρύος ιδρώτας όταν κοιτώ προς τα κάτω. Βέβαια εγώ είμαι ένας στυγνός και ανάλγητος νεοφιλελεύθερος. Για έναν Αριστερό αυτά τα πράγματα, όπως η κάθοδος από την πρακτικά απροσπέλαστη Ακρόπολη, είναι αστεία πράγματα. Και τι απέγινε αλήθεια η ναζιστική σημαία; Κάποιος θα σκεφτόταν πως αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο τρόπαιο που θα είχαν οι Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας στη ζωή τους και θα το περιέφεραν όπως περίπου περιφέρουν την σημαία του Πολυτεχνείου κάθε χρόνο οι πιστοί του Αριστερού θρησκεύματος. Και όμως, η σημαία αυτή δεν υπάρχει πουθενά. Οι δύο ήρωες της ιστορίας έχουν δηλώσει πως τα κομμάτια στα οποία έκοψαν τη σημαία τα έκαψαν οι γονείς τους για να μην τα ανακαλύψουν οι Γερμανοί. Ο Γλέζος έχει υποστηρίξει πως ένα κομμάτι της σημαίας βρίσκονταν σε ένα πηγάδι όπου την είχαν πετάξει. Το παράδοξο είναι όμως ότι, μετά την Απελευθέρωση, ουδείς ενδιαφέρθηκε να την αναζητήσει (ο ίδιος ο Γλέζος, είπε ότι πήγε εκεί το 1944 για να την βρει, αλλά είχε καταρρεύσει το πηγάδι κι έκτοτε δεν ξανασχολήθηκε). Η ίδια η ιστορία του ηρωικού κατεβάσματος της σημαίας δεν έγινε γνωστή παρά μόνο 6 μήνες μετά την Απελευθέρωση, σε άρθρο που εμφανίστηκε στον Ριζοσπάστη (ανάλογο άρθρο δημοσίευσε την ίδια ημέρα και η εφήμερίδα “Ελευθερία”). Έχουμε λοιπόν μπροστά μας μια ιστορία της οποίας η αυθεντικότητα στηρίζεται στη διήγηση δύο νέων ανθρώπων, ιδεολογικά ταγμένων σε ένα συγκεκριμένο χώρο που εμφανίστηκε στην κομματική εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος όταν αυτό προσπαθούσε με τα όπλα να ανατρέψει τη Δημοκρατία στην έρμη πατρίδα μας.
Θα τελειώσω εδώ, αφήνοντας στην κρίση των αναγνωστών τα συμπεράσματα. Θα ήθελα όμως να αναφέρω κάτι τελευταίο και πολύ γενικότερο: δεν μπορούμε να μιλάμε για νέο ξεκίνημα και χτήσιμο της χώρας από την αρχή χωρίς πρώτα να αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια αυτού του τόπου. Δεν μπορούμε να μιλάμε για μια νέα Ελλάδα χωρίς πρώτα να γκρεμίσουμε τα ψεύτικα αγάλματα της Αριστερόστροφης μεταπολίτευσης. Είναι υποχρέωση μας τα νέα παιδιά αυτού του τόπου να μεγαλώσουν με τα πόδια τους να πατάνε πάνω στην Γη. Παραφράζοντας προηγούμενο άρθρο του Ναπολέοντα Λιναρδάτου σε αυτό το μπλογκ, θα ξέρουμε ότι έχουμε πετύχει όταν οι ιστορίες με τις οποίες μας τάισε για 40 χρόνια η καθεστωτική Αριστερά φαντάζουν ως ένα αστείο που γέννησε μια άλλη Ελλάδα μιας άλλης, παράξενης εποχής.
Σημείωση: κομμάτια που εμφανίζονται σε αυτό το άρθρο προέρχονται από το ακόλουθο μπλογκ:
http://www.pare-dose.net/?p=2795
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου