του Ναπολέοντα Λιναρδάτου
Αν η Ελλάδα δεν βρισκόταν σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο το άρθρο του υπουργού Επικρατείας Ηλία Μόσιαλου στην Καθημερινή θα ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πως κάποιος μπορεί να προσπαθήσει να πει την αλήθεια χωρίς να πει όλη την αλήθεια. Όμως υπό τις υπάρχουσες συνθήκες το συγκεκριμένο άρθρο χρησιμεύει στο να καταλάβουμε γιατί ακόμα και τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου αδυνατεί να κατανοήσει που βρίσκεται και τι πρέπει να κάνει. Μερικά εδάφια από το άρθρο του Μόσιαλου αξίζουν σχολιασμού.
Ο κ. Μόσιαλος έγραψε:
"Αν δεν προωθήσουμε μεγάλες διαρθρωτικές και πολιτικές αλλαγές, γρήγορα θα γυρίσουμε στην αφετηρία που μας οδήγησε εδώ."
Αν δεν προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις ποιος; Η κυβέρνηση; η κοινωνία, η αντιπολίτευση; Εδώ ο κ. Μόσιαλος θέτει ένα ερώτημα στο οποίο δεν θέλει να απαντήσει. Το παρουσιάζει με έναν γενικό και αόριστο τρόπο γιατί μια ουσιαστική απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα καταδεικνύε αυτομάτως την γύμνια του επιχειρήματος που προσπαθεί να προωθήσει στο συγκεκριμένο άρθρο. Η πικρή αλήθεια για τον κ. Μόσιαλο είναι ότι μέχρι στιγμής το κύριο εμπόδιο στις "μεγάλες και διαρθρωτικές αλλαγές" είναι η ίδια κυβέρνηση της οποίας είναι μέλος. Είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου που επί δύο χρόνια έχει κάνει ότι είναι δυνατόν για να διασώσει το μεγάλο κράτος που δημιούργησε πριν από 30 χρόνια. Η αποτυχία αυτής της στρατηγικής συντήρησης του μεγάλου κράτους υπό τις υπάρχουσες συνθήκες έχει οδηγήσει την χώρα στο σημερινό αδιέξοδο.
Συνεχίζει ο κ. Μόσιαλος:
"Χρειάζεται άμεσα επαναδιατύπωση του πλαισίου λειτουργίας της χώρας και των κανόνων λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Οικοδομήσαμε ένα καταναλωτικό μοντέλο, που στηρίχτηκε στη δανειοδότηση και όχι στην παραγωγή. Το μοντέλο αυτό νομιμοποιούνταν από τον ισχυρό και πανταχού παρόντα κρατισμό, τον λαϊκισμό και την κομματοκρατία και επιβίωνε μεταθέτοντας τα προβλήματα."
Το καταναλωτικό μοντέλο δεν νομιμοποιήθηκε από τον κρατισμό αλλά ήταν δημιούργημα του. Ο Ανδρέας Παπανδρέου την δεκαετία του 80 δεν είπε στους Έλληνες ας καταναλώσουμε με δανεικά. Απλά υποσχέθηκε μια σοσιαλιστική οικονομία την οποία σε ένα σημαντικό βαθμό μπόρεσε να επιβάλλει. Γίναμε μια κοινωνία κατανάλωσης όταν ο Παπανδρεϊκός σοσιαλισμός διέλυσε την παραγωγική βάση της χώρας. Ο κ. Μόσιαλος αντιστρέφει την σχέση κατανάλωσης και κρατισμού γιατί απλούστατα παραμένει παρά τα λεγόμενα του - όπως και οι υπόλοιποι της κυβέρνησης Παπανδρέου - ένας αμετανόητος κρατιστής.
"Το μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολίτευσης ήταν έκδηλη η κυριαρχία του συναισθηματισμού και της ασάφειας στην πολιτική ζωή, αντί της υπευθυνότητας και των συγκεκριμένων προτάσεων για την επίλυση προβλημάτων."
Αντιλαμβάνομαι πόσος βολικό θα είναι για τον κ. Μόσιαλο να ρίξουμε την ευθύνη για ότι έχει συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες στην "κυριαρχία του συναισθηματισμού και της ασάφειας στην πολιτική ζωή." Μόνο που τα πράγματα ήταν και είναι πολύ διαφορετικά. Ο κρατισμός, πολύ πριν γίνει το ψωμοτύρι του μέσου Έλληνα, ήταν πρώτα το σχεδόν καθολικό πιστεύω των Ελλήνων διανοούμενων και αργότερα της πολιτικής τάξης. Και τις περισσότερες φορές ήταν η συγκεκριμένη λύση στην “επίλυση” συγκεκριμένων προβλημάτων, για παράδειγμα η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων τις δεκαετίες του 70 και 80.
Ο κ. Μόσιαλος προσπαθεί ίσως να επιρρίψει ευθύνες στον μεσογειακό μας χαρακτήρα αλλά οι πάσης φύσεως ειδικοί - τύπου Μόσιαλου - είναι που πρωτοστάτησαν στην εγκαθίδρυση του Παπανδρεϊκού σοσιαλισμού. Είναι οι ίδιοι ειδικοί που σήμερα προωθούν την λαθρομετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα.
“Στην Ελλάδα, λόγω των εφαρμοζόμενων εκλογικών συστημάτων, τα κόμματα είναι πολυσυλλεκτικά, αντίθετα με τη δομή των ευρωπαϊκών κομμάτων, η οποία εστιάζει σε ιδεολογικές διαφορές. Η πολυσυλλεκτικότητα μεταφέρει εντός των κομματικών σχηματισμών τις ιδεολογικές αναζητήσεις και τις εσωκομματικές συναινέσεις και αποκλείει τις διακομματικές συναινέσεις.”
Είναι σύνηθες να προσπαθήσουμε να δώσουμε τεχνικές απαντήσεις σε προβλήματα που είναι καθαρά πολιτικά. Το πρόβλημα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν ήταν η ύπαρξη δύο μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων αλλά η καθολική αποδοχή από όλα τα κόμματα της ιδεολογίας του κρατισμού. Ανεξάρτητα από τον αριθμό των κομμάτων, στην μεταπολίτευση θα έχουμε κοινοβούλια που απλά θα προσφέρουν διάφορες αποχρώσεις του κρατισμού.
Αυτή η εξέλιξη δεν ήταν τυχαία, η πολιτική σκηνή αντανακλούσε και αντανακλά ακόμα την σχεδόν απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στην Ελλάδα. Αυτό είναι το πρόβλημα και όχι η ύπαρξη μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων.
Ο κ. Μόσιαλος κλείνει προσπαθώντας να εμπλέξει την αντιπολίτευση στην αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσει μια ορθολογική πολιτική. Η πικρή αλήθεια για τον κ. Μόσιαλο είναι ότι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ λέγεται ΠΑΣΟΚ. Μια κυβέρνηση που είναι πετυχημένη ή κινείται στην σωστή κατεύθυνση προσπαθεί να καταδείξει την αδυναμία και ασημαντότητα των πολιτικών της αντιπάλων. Μόνο μια κυβέρνηση που παραπαίει προσπαθεί να επιρρίψει τις ευθύνες της σε αυτούς που δεν κυβερνούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου