Αν και ήμουν μόλις 9 χρονών, η νύχτα της 18ης Οκτωβρίου 1981 είναι πολύ έντονα αποτυπωμένη στο νου μου. Θυμάμαι τον Τέρενς Κουίκ να παρουσιάζει τα αποτελέσματα των εκλογών στην τηλεόραση- τότε που το ζάπινγκ ήταν μεταξύ ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ- τον Γεώργιο Ράλλη στο μέσο ενός άναρχου πλήθους να αποδέχεται την ήττα και τον Ανδρέα Παπανδρέου να ευχαριστεί τον ελληνικό λαό για το μέγεθος της νίκης που του έδωσε. Θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε κάνει να βλέπω την γειτόνισά μας ξαπλωμένη στη μέση του δρόμου, καλυμμένη με σημαίες του ΠαΣοΚ και ένα τεράστιο πόστερ με τη φωτογραφία του “Ανδρέα” στο μπαλκόνι της και τους γονείς μου, σοκαρισμένους να αναρωτιούνται αν θα έπρεπε να φύγουν από την Ελλάδα.
Τριάντα χρόνια αργότερα, ο λογαριασμός που μας έστειλε εκείνη η νύχτα μοιάζει ιδιαίτερα βαρύς. H Ελληνική Δημοκρατία δεν είναι απλά δημοσιονομικά χρεοκοπημένη. Άλλωστε και άλλες χώρες αντιμετωπίζουν σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα χωρίς να έχουν απολέσει τα χαρακτηριστικά που τους επιτρέπουν να συγκαταλέγονται στις φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες. Η Ελλάδα, μέσα από την παρακμιακή πορεία που δρομολόγησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, είναι μια χώρα που πάνω από όλα έχει χρεοκοπήσει ηθικά, πνευματικά και πολιτιστικά. Και στη ρίζα αυτής της χρεοκοπίας πρωταρχική θέση κατέχει η ισοπέδωση της Παιδείας και ειδικότερα της ανώτερης και ανώτατης Παιδείας που έχουν ως αποστολή να παρέχουν τα Πανεπιστήμια και Τεχνολογικά Ιδρύματα της χώρας.
Η επίθεση της νεατερντάλιας “Αλλαγής” στην ανώτερη Παιδεία με ξεκάθαρο σκοπό την απαξίωση της εκδηλώθηκε πολύ νωρίς, με τον αμαρτωλό νόμο-πλαίσιο του 1982. Το κυρίαρχο στοιχείο αυτού του νόμου ήταν η καθιέρωση, για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά και ως παγκόσμια πρωτοτυπία, του λεγόμενου Πανεπιστημιακού Ασύλου σύμφωνα με το οποίο “Για την κατοχύρωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας, της ελεύθερης επιστημονικής αναζήτησης και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, αναγνωρίζεται το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Το Πανεπιστημιακό Άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους των ΑΕΙ και συνίσταται στην απαγόρευση επέμβασης της δημόσιας δύναμης στους χώρους αυτούς χωρίς την πρόσκληση ή άδεια του αρμόδιου οργάνου του ΑΕΙ”
Για να είμαστε ειλικρινείς, το Πανεπιστημιακό Άσυλο δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Οι διαδικασίες εγκαθίδρυσεώς του είχαν ξεκινήσει αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας το καλοκαίρι του 1974, καθώς μια συμπλεγματική Δεξιά με εμβρυώδη ως ανύπαρκτη πολιτική σκέψη άρχισε να ενσωματώνει όλες ανεξαιρέτως τις αριστερές παραδοχές που δημιούργησαν το σημερινό Μεταπολιτευτικό τέρας. Μερικές προσπάθειες των Υπουργών Παιδείας των κυβερνήσεων του Κωνσταντίνου Καραμανλή (Ράλλη, Βαρβιτσιώτη) να επιβάλλουν μια στοιχειώδη ευταξία στον Πανεπιστημιακό χώρο (ο νόμος 815 του 1978 ήταν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα) δεν είχαν παράγει κάποιο απτό αποτέλεσμα καθώς η λυσσαλέα αντίδραση των κομματικών νεολαιών σύσσωμης της Αριστεράς και του ΠαΣοΚ είχαν μπλοκάρει κάθε προσπάθεια. Παρ’όλα αυτά, η Αστυνομία είχε ακόμα το νόμιμο και αυτεπάγγελτο δικαίωμα επέμβασης στον χώρο των Πανεπιστημίων, όπως άλλωστε και έκαναν στην Νομική τον Οκτώβριο του 1978. Αυτό άλλαξε με την θριαμβευτική άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία, όταν ο ιδεολογικά κυρίαρχος Ανδρέας Παπανδρέου ανέλαβε να θεσμοθετήσει το Πανεπιστημιακό Άσυλο και νομικά, υπηρετώντας τον αριστερόστροφο (αλλά ανειλικρινή) λόγο του. Θα μπορούσε εύλογα κάποιος να αναρωτηθεί γιατί να κάνει κάτι τέτοιο, τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος αθέτησε ένα σωρό άλλες υποσχέσεις που έδωσε στην Αριστερά κλείνοντας της το μάτι προεκλογικά (έξοδος από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, πλήρης κρατικοποίηση της οικονομίας και τόσα άλλα). Η απάντηση δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε απλή. Κατά την άποψή μου, μπορεί να δοθεί μόνο εφόσον κάποιος μπορέσει να καταλάβει τους πραγματικούς στόχους και φιλοδοξίες του Ανδρέα Παπανδρέου. Και με βάση τις εμπειρίες και αφηγήσεις των συνεργατών του, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα πως ο Παπανδρέου ήταν πάνω απ΄όλα ένας αδίστακτος πολιτικός. Ο Δαμιανός Βασιλειάδης, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠαΣοΚ γράφει πως για τον Ανδρέα Παπανδρέου η κατάκτηση και νομή της εξουσίας ήταν αυτοσκοπός.
“Αυτό προϋπέθετε για να εφαρμοστεί τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, δηλαδή την πλήρη διαφθορά και καταρράκωση οποιουδήποτε συστήματος κοινωνικών, πολιτικών και ηθικών αξιών της κοινωνίας, με τελικό στόχο την αποκτήνωση της”.
Για τον Ανδρέα Παπανδρέου το Πανεπιστημιακό άσυλο, οι φοιτητικοί σύλλογοι και παντός είδους συνδικάτα ήταν εργαλεία χρήσιμα για την πόλωση της Ελληνικής κοινωνίας, τη συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ και την άνοδό του στην εξουσία. Ο βαθιά διχαστικός του λόγος και ο μανιχαϊσμός που εισήγαγε τόσο έντονα στην πολιτική ζωή του τόπου βρήκαν στο Πανεπιστημιακό άσυλο άλλη μια ευκαιρία να ενοχοποιήσουν στο φαντασιακό των Ελλήνων τη Δεξιά. Δεν δίστασε να τα χρησιμοποιήσει αν και γνώριζε (κανείς άλλωστε δεν αμφισβητεί την ευφυΐα του) πως ήταν καταστροφικά για τον τόπο. Για κάποιους αυτός είναι και ένας από τους λόγους που σήμερα χαρακτηρίζουν τον Ανδρέα Παπανδρέου ως τον Μαστροπό του Έθνους. Προσωπικά εξακολουθώ να επιμένω πως ο τυχοδιωκτισμός του ανδρός επιτρέπει τον χαρακτηρισμό που του επιφύλαξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα Αρχεία του, αυτόν του “κοινού απατεώνα”.
Η απαξίωση των ελληνικών Πανεπιστημίων στα χρόνια που ακολούθησαν την ψήφιση του νόμου 1268/1982 υπήρξε ραγδαία. Νομίζω πως οι περισσότεροι αναγνώστες έχουν προσωπικά βιώματα και έχουν γνωρίσει από πρώτο χέρι τον κομματισμό, την πλήρη αποσάθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τους κουκουλοφόρους που κρύβονται στους χώρους των Πανεπιστημίων, τις κλοπές και τους βανδαλισμούς σε σχολές και εργαστήρια έως τις επιθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο. Το Πανεπιστημιακό Άσυλο εξελίχθηκε σε ένα Άσυλο Αλητείας και Ανομίας, και έχει μετατρέψει την Ανώτατη Παιδεία σε ένα χώρο όπου ο νόμος της ζούγκλας και της ωμής βίας έχουν αντικαταστήσει τον ανθρώπινο Λόγο. Τα σημερινά Πανεπιστήμια ενώ θα έπρεπε να λειτουργούν ως ναοί του ορθολογισμού και ως οι παράγωγοι χώροι καινοτομιών, βοηθώντας έτσι στο να γίνει η κοινωνία μας πιο ανταγωνιστική, έχουν μετατραπεί, με την καθιέρωση του Πανεπιστημιακού ασύλου σε φυτώρια ανομίας όπου παραβατικές συμπεριφορές όχι μόνο προστατεύονται αλλά καθαγιάζονται στο όνομα της “αγνής” Αριστεράς. Η συν-διοίκηση των Πανεπιστημίων από τις κομματικές νεολαίες έχει βλάψει ανεπανόρθωτα τη σχέση διδάσκοντος-διδασκόμενου και έχει οδηγήσει σε στασιμότητα τον χώρο ο οποίος θα έπρεπε να είναι ο πλέον δυναμικός και πρωτοπόρος στην κοινωνία μας. Έτσι, τα σημερινά Ελληνικά Πανεπιστήμια δεν είναι κέντρα παραγωγής γνώσης και έρευνας αλλά άντρα παραφροσύνης. Δεν είναι τυχαίο πως μόνο ένα (1) ελληνικό Πανεπιστήμιο καταφέρνει σήμερα να φιγουράρει ανάμεσα στα 250 καλύτερα του κόσμου, βλέποντας την πλάτη του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες της χρεοκοπημένης Αργεντινής, πανεπιστημίων από το πρώην ανατολικό μπλοκ (Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβενία, Τσεχία) αλλά και πανεπιστημίων των Φιλιππίνων, της Κολομβίας, του Λιβάνου, της Χιλής (2), του Καζακστάν (2), του Ομάν και του Πακιστάν!
Είναι ευχής έργο πως μόλις πριν από μερικές εβδομάδες το ανοσιούργημα που νομοθέτησε ο Ανδρέας Παπανδρέου πριν από σχεδόν 30 χρόνια καταργήθηκε, κατά τραγική ειρωνεία από το κόμμα που ο ίδιος δημιούργησε (με την συνετή σύμπραξη και ύστερα από απαίτηση της Νέας Δημοκρατίας). Το πρόβλημα όμως εξακολουθεί να παραμένει όπως διαπιστώνουν χιλιάδες φοιτητές καθημερινά και όπως είχα και ο ίδιος την ευκαιρία να διαπιστώσω πρόσφατα σε μια επίσκεψή μου στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών. Και θα παραμένει για όσο καιρό οι Πρυτανικές αρχές φοβούνται να εφαρμόσουν τον νόμο και αρνούνται να επιτρέψουν την είσοδο της Αστυνομίας στους Πανεπιστημιακούς χώρους. Έχει πλέον έρθει ο καιρός να απαλλαγούμε από τα τοτέμ, τα είδωλα και τις ψευδείς εικόνες μιας εποχής και μιας γενιάς που έχουν ξεπεραστεί εδώ και πολλά χρόνια. Μιας γενιάς που τα μαρξιστικά της απωθημένα μας βύθισαν στο τέλμα, μιας γενιάς που αποθέωσε τον Αριστερισμό οδηγώντας την χώρα στην ανυποληψία και στην απαξίωση, αφήνοντάς την απογοητευμένη χωρίς ελπίδα, χωρίς όραμα, χωρίς μέλλον. Πάνω απ΄όλα, και αν θέλουμε πραγματική αλλαγή σε αυτόν τον τόπο, έχει έρθει πλέον ο καιρός να κατεβάσουμε από το βάθρο τον πρωτεργάτη της σημερινής κατάντιας μας, τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως περίπου γκρέμιζαν τα αγάλματα του Λένιν οι απελευθερωμένοι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης το 1989. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν καταργώντας και στην πράξη το ορόσημο της Μεταπολιτευτικής παρακμιακής πορείας μας, το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Γιατί η Ελλάδα και οι νέοι της αξίζουν ένα μέλλον πολύ καλύτερο από αυτό που της επιφύλαξε κάποτε ένας απατεώνας, ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου