Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου
Οι πεντάλιτροι τενεκέδες χυμού ροδάκινου είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται στο κατώι του σπιτιού. Κανένα από τα μέλη της οικογένειας δεν είχε βρει κάποια χρησιμότητα σε αυτό το νέο και “δωρεάν” αγαθό από την σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Ώσπου μια μέρα είχα την φαεινή ιδέα να προσφέρω τον χυμό στην σκύλα μας, την Πιπίνα.
Αρχικά, η Πιπίνα νομίζοντας ότι βάζω κάτι πόσιμο στο μπολ της κατευθύνθηκε γεμάτη ενθουσιασμό προς το μέρος μου. Ήρθε, έσκυψε το κεφάλι της, μύρισε και μετά είχε αυτή την έκφραση, την οποία δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς, αλλά ήταν η έκφραση σκύλου που βλέπει κανείς στα διαφημιστικά φιλοζωικών οργανώσεων όταν προσπαθούν να μαζέψουν εισφορές. Ήταν μια επιπλέον απογοήτευση από το ανθρώπινο είδος. Ο λαός ήθελε, το ΠΑΣΟΚ μπορούσε, αλλά η Πιπίνα δεν αποτόλμησε.
Το ότι ο σοσιαλιστικός χυμός δεν είχε πέραση σε κανένα από τα θηλαστικά του σπιτιού θα έπρεπε να είχε χρησιμέψει ως ένα μάθημα οικονομικών. Ίσως την χρονιά εκείνη να υπήρχε μεγαλύτερη από το αναμενόμενο παραγωγή ροδάκινων και κάποιος στην κυβέρνηση της Αλλαγής είχε την καταπληκτική ιδέα για το όλο εγχείρημα.
Το όλο εγχείρημα βέβαια είναι ένα κλασικό παράδειγμα για το πως ο πλούτος μιας χώρας καταστρέφεται στις σοσιαλιστικές οικονομίες. Όταν τα υλικά και οι ανθρώπινοι πόροι που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ενός αγαθού, έχουν μεγαλύτερη αξία από το τελικό αγαθό που παράγουν, τότε έχουμε ζημιά, ή στην γλώσσα της κυβέρνησης της Αλλαγής, κοινωνικοποιημένη παραγωγή.
Βέβαια στα κατάστιχα της οικονομίας ο σοσιαλιστικός χυμός δεν καταγράφηκε ως ζημιά αλλά ως οικονομική ανάπτυξη. Αυτό συνέβη γιατί αν τα επιπλέον ροδάκινα είχαν καταλήξει σε χωματερές ή είχαν γίνει εξαγωγές στην Γερμανία σε χαμηλές τιμές αντί να βρεθούν σε χρυσαφί τενεκέδες στα σχολεία, ο οικονομικός τους κύκλος θα είχε δημιουργήσει μια μικρότερη χρηματική αξία. Η κυβέρνηση της Αλλαγής αγόρασε σε τιμές πάνω από αυτές της αγοράς τα ροδάκινα από τους παραγωγούς, μετά τα πολτοποίησε, τα συσκεύασε, τα αποθήκευσε και τα μετέφερε στα σχολεία ανά την Ελλάδα. Είμαι σίγουρος ότι σε κάθε στάδιο αυτής της διαδικασίας το κράτος πλήρωσε παραπάνω από ότι θα πλήρωνε ένας ιδιώτης (βλ. κρατικές προμήθειες.)
Λόγω όλης αυτής της διαδικασίας τα συγκεκριμένα ροδάκινα εμφανίστηκαν να “συμβάλλουν” στο εθνικό πλούτο της χώρας παραπάνω από ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν το αναμενόμενο. Βέβαια, η κυβέρνηση της Αλλαγής πέτυχε αυτό το οικονομικό θαύμα μόνο και μόνο επειδή δανείστηκε για να δημιουργήσει όλη αυτή την διαδικασία. Όταν λάβετε τον επόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ με το ειδικό τέλος ακίνητης περιουσίας να ξέρετε ότι πληρώνετε και για το σοσιαλιστικό χυμό που ακόμα και τετράποδα έκριναν απορριπτέο.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι αντιπροσωπευτικό για το τι συνέβη στην χώρα ειδικά από το 1981 και μετά. Όπως πολύ σωστά έχει λεχθεί, σ’ ένα σημαντικό βαθμό, αυτό που συνέβη τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν ήταν οικονομική ανάπτυξη αλλά ένα είδος οικονομικής μεγέθυνσης στηριζόμενη στο δανεισμό και τις εισροές από την ΕΕ.
Ο Κώστας Καλλίτσης περιγράφοντας τα χρόνια των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή (2004-09) θα δώσει μια περιγραφή που απεικονίζει επακριβώς το οικονομικό μοντέλο που καθιέρωσε οι κυβέρνηση της Αλλαγής: “κάθε χρόνο «γράφαμε» δημόσιο έλλειμμα 10 δισ. ευρώ, αυξάναμε το δημόσιο χρέος 12 δισ. και το ιδιωτικό 27 δισ. ευρώ, επιβαρύναμε τον λογαριασμό εξωτερικών συναλλαγών με 5 δισ. ευρώ, και όλα αυτά για να αυξάνουμε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν κατά…16 δισ. ευρώ – εκ των οποίων τα 6 δισ. έρχονταν συστημένα από τα ευρωπαϊκά ταμεία.”
Το οικονομικό μοντέλο του σοσιαλιστικού χυμού εξαπλώθηκε σε όλη την οικονομία. Στις αρχές της δεκαετίας του 80 με περαιτέρω κρατικοποιήσεις και αργότερα όταν οι κρατικοποιήσεις δεν ήταν πλέον στην μόδα, με μια απευθείας επέκταση του δημόσιου τομέα. Η κατεύθυνση του κράτους όλη αυτή την περίοδο θα είναι σταθερή με μοναδική εξαίρεση μερικές χρονιές της κυβέρνησης Μητσοτάκη στις αρχές του 90.
Για τριάντα χρόνια η ελληνική κοινωνία θα εκπαιδευτεί στην ιδέα ότι “λεφτά υπάρχουν” και αρκεί μόνο να υπάρχει μια φιλολαϊκή κυβέρνηση που είναι διατεθειμένη να τα μοιράσει.
Στην τελευταία σοσιαλιστική χώρα της Ευρώπης όπου ο κρατισμός θα γίνει η νέα επίσημη θρησκεία του κράτους και της πολιτικής τάξης, το κράτος δεν θα κερδίζει ηθική νομιμοποίηση λόγω της αποτελεσματικότητας του, αλλά λόγω της δυνατότητάς του να μετατρέπει όλο και περισσότερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας σε μικρές αδίστακτες συντεχνίες που καταναλώνουν φόρους και δανεικά.
Το πολιτικό προτέρημα του Παπανδρεϊκού σοσιαλισμού ήταν ότι γινόταν επί πιστώσει αντίθετα με άλλες χώρες που πλήρωναν τον σοσιαλισμό τους τοις μετρητοίς και επομένως οι καταστροφικές συνέπειες των επιλογών ήταν σύντομα εμφανείς.
Στην κοινωνία με “ανθρώπινο πρόσωπο”, με “κοινωνικές ευαισθησίες” όπου “οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς”, ξόδεψαν τότε και πληρώνουμε τώρα.
Στο ερώτημα “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” η απάντηση στην Ελλάδα φτάνει με 30 χρόνια καθυστέρηση, σοσιαλισμός ίσον βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου