Δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό του ο Γιάννης Τριάντης στη χθεσινή "Ελευθεροτυπία" για τη μετάλλαξη, όπως λέει, του γνωστού συντηρητικού δημοσιογράφου Τσαρλς Μουρ :
"Λοιπόν, αυτός ο Τσαρλς Μουρ είναι Εγγλέζος δημοσιογράφος, συντηρητικός, επίσημος βιογράφος της Θάτσερ, πιστός Καθολικός. Βγήκε, λοιπόν, στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ» κι άρχισε τους κεραυνούς, ως άλλος Δίας. Πήρε το ιδεολογικό του κάδρο και το 'κανε κομμάτια... Ποια ελευθερία; «Είναι μόνο η δική τους» (των πλουσίων). «Σχεδόν όλοι οι άλλοι εργάζονται τώρα πιο σκληρά και ζουν σε ανασφάλεια και λίγοι μόνο κολυμπούν στα πλούτη»... Η Δημοκρατία; Ενώ «θα έπρεπε να υπηρετεί τον λαό, γεμίζει τις τσέπες των Τραπεζιτών, των βαρόνων των ΜΜΕ και των άλλων δισεκατομμυριούχων»... Η Παγκοσμιοποίηση; «Ενώ δεν θα έπρεπε να σημαίνει τίποτε περισσότερο από το ελεύθερο εμπόριο σε παγκόσμια κλίμακα», αυτή συνδέθηκε με το ότι «οι Τράπεζες κρατάνε το κέρδος από τις διεθνείς επιτυχίες τους για τον εαυτό τους, ενώ μοιράζουν τις ζημιές στους φορολογουμένους των διαφόρων κρατών»... Λέει κι άλλα αυτός ο Μουρ, υμνητικά για την Αριστερά. Αλλά βλέπω ήδη, υποβολέα, να καγχάζουν κάτι πεφυσιωμένοι και να λένε «ποιος είναι αυτός» και τα τοιαύτα. Κι έχουν δίκιο. Δύσκολα παραδέχονται τη μετάλλαξή τους. Ιδίως οι νέοι στοιχημένοι."
Το περίεργο είναι πως κι εγώ συμφωνώ , και μάλιστα μέχρι τελευταίας λέξης, με όσα λέει ο καλός Άγγλος δημοσιογράφος , αλλά μπορώ να βεβαιώσω τον Γιάννη Τριάντη πως δεν υπέκυψα ξαφνικά στην ακαταμάχητη γοητεία της Ναόμι Κλάιν και του Αλέξη Τσίπρα. Και κάτι μου λέει πως και ο Τσαρλς Μουρ δεν αποφάσισε στα γεράματά του να γίνει μέλος του Βρετανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (αν υπάρχει κάτι τέτοιο).
Ο Τριάντης κάνει ένα λάθος που πολλοί κάνουν, είτε καλοπροαίρετα, είτε κακοπροαίρετα : ταυτίζει τον φιλελευθερισμό με την υπεράσπιση των συμφερόντων των μεγάλων εταιρειών και των πλουσίων. Όμως φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στο άρθρο του ο Μουρ πράγματι εξαπολύει τους κεραυνούς του κατά του σημερινού οικονομικού και πολιτικού σύστηματος. Έλα όμως που αυτό το σύστημα καμιά σχέση δεν έχει με την ελεύθερη αγορά και τον φιλελευθερισμό. Ο Μουρ , όπως σωστά επισημαίνει και το "Adam Smith Institute" , δεν ζητάει περισσότερο κράτος αλλά τα βάζει με τον κορπορατισμό, με την ανίερη συμμαχία του Μεγάλου Κεφαλαίου με το Κράτος , με αυτόν τον ανήθικο και ξεδιάντροπο "σοσιαλισμό των πλουσιών" ("τα κέρδη δικά μου, οι ζημιές δικές σου") που κυριαρχεί στον πλανήτη ειδικά μετά το 2008.
Ο Τσαρλς Μουρ δεν γράφει κάτι διαφορετικό από αυτά που μας λένε οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι εδώ και αιώνες, από την εποχή που ο Τόμας Τζέφερσον και ο Άνταμ Σμιθ μας προειδοποιούσαν πως οι καπιταλιστές μπορούν να γίνουν οι χειρότεροι εχθροί της ελεύθερης αγοράς, όταν συμμαχούν με το κράτος για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Ο Τσαρλς Μουρ δεν γράφει κάτι διαφορετικό από αυτά που μας λένε σήμερα οι οικονομολόγοι της "Αυστριακής Σχολής", οι οποίοι ασκούν την πιο αυστηρή κριτική στο κρατικοδίαιτο τραπεζικό σύστημα, στις Κεντρικές Τράπεζες, στους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς και στα γιγαντιαία πακέτα στήριξης. Μάλιστα, οι υποστηρικτές του laissez-faire φιλελευθερισμού ταυτίζονται σε κάτι με τους μαρξιστές. Και στους δύο δεν αρέσει το σημερινό σύστημα και θέλουν να το αλλάξουν ριζικά. Όμως για τους φιλελεύθερους αυτό δεν θα γίνει με περισσότερο κράτος και περισσότερη γραφειοκρατία, όπως προτείνει η Αριστερά, αλλά με δραστικά λιγότερο κράτος και περισσότερη ελευθερία.
Ο Γιάννης Τριάντης φαίνεται να διακατέχεται από τη γνωστή βεβαιότητα των "προοδευτικών" πως όποιος εκφράζει αντισυστημικό λόγο δεν μπορεί παρά να ανήκει στην Αριστερά. Ευτυχώς όμως οι διαδρομές των ιδεών ακολουθούν πολύ πιο ενδιαφέρουσες και κυρίως αναπάντεχες κατευθύνσεις.Αν ο Τσαρλς Μουρ έπαθε κάποια μετάλλαξη αυτή μάλλον βρίσκεται στο ότι έγινε πιο ριζοσπαστικός ως προς τη laissez-faire κριτική του στο σημερινό χρεωκοπημένο σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου