Η πολιτική τάξη τελευταία αρχίζει να γίνεται το θύμα όλων των κακών συνηθειών που εξέθρεψε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα που η βία, που συνήθως στόχευε τον μέσο πολίτη και αστυνομικό, κατευθύνεται στην δική της μεριά, έκπληκτη ανακαλύπτει ότι το φαινόμενο μπορεί να οδηγήσει σε “αντιδημοκρατική εκτροπή.”
Η βία στην μεταπολιτευτική Ελλάδα θα αρχίζει να παίζει σταδιακά όλο και πιο κεντρικό ρόλο μιας και εμμέσως πλην σαφώς είναι ένας αποδεκτός τρόπος διεκδίκησης. Από την άλλη είναι επίσης και ένας - εμμέσως πλην σαφώς - αποδεκτός τρόπος πολιτικής έκφρασης της αριστεράς.
Οι αγρότες μπορούν να κλείνουν τους δρόμους για ακόμα περισσότερες επιδοτήσεις. Οι όποιοι εργαζόμενοι του δημοσίου έχουν το δικαίωμα τα κλείνουν επίσης δρόμους και να ασκούν βία κατά ‘απεργοσπαστών’. Οι γνωστοί άγνωστοι των Εξαρχείων τα σπάνε όταν θέλουν όπως θέλουν γιατί έχουν επαναστατικές περγαμηνές.
Αυτά τα φαινόμενα κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης θεωρούνται φυσιολογικά. Το θέμα που συνήθως προκύπτει είναι αν η αστυνομία έδρασε με υπερβάλλοντα ζήλο ή όχι. Σχεδόν κανένας δεν ασχολείται με το αν μια ομάδα Χ έχει το δικαίωμα να κλείσει ένα δρόμο ή να κάνει κατάληψη σε ένα δημόσιο κτίριο. Το μόνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι αν στην σπάνια περίπτωση που η αστυνομία προσπάθησε να σταματήσει την συγκεκριμένη παρανομία, άσκησε βία ή όχι. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν γίνεται διάκριση μεταξύ νόμιμης και παράνομης βίας από το κράτος.
Οποιανδήποτε άσκηση βίας από το κράτος προς ομάδες που διεκδικούν, είναι εκ προοιμίου ‘άδικη’, ‘παράνομη’ και ‘κατασταλτική’ μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Η ατιμωρησία και η ηθική κάλυψη που παρείχαν η πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ στην βία είναι φυσικό ότι θα αύξαναν τα περιστατικά ‘πολιτικής’ βίας σταδιακά. Σύμφωνα με την αριστερά η βία (στις περιπτώσεις που δεν είναι προβοκάτσια) είναι αποτέλεσμα της απελπισίας των πολιτών και είναι αποδεκτό μέσο πίεσης.
Βέβαια η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Όσο αυξανόταν το κράτος τόσο αυξάνονταν και τα φαινόμενα βίας. Η αύξηση αυτή δεν ήταν τόσο ένδειξη απελπισίας, όσο μια απόδειξη ότι διαρκώς και περισσότερες ομάδες συμφερόντων καταλάβαιναν το πως κερδίζεις το δικό σου κομμάτι της πίτας την εποχή του μεγάλου κράτους.
Σε αυτή την περίοδο δημιουργήθηκε και ο τύπος του μαμμόθρεφτου Έλληνα. Το μαμμόθρεφτο του κράτους δεν έχει ιδέα από επιχειρηματικότητα, καινοτομία ή παραγωγή. Το μόνο που ξέρει είναι ότι το κράτος πρέπει να του παρέχει, έτσι γενικώς και αδιάκοπα. Αντίθετα με άλλους Έλληνες που εργάζονται για να ζήσουν, το νεοελληνικό μαμμόθρεφτο είναι, όπως του λένε τα ΜΜΕ, “πολιτικά συνειδητοποιημένο άτομο,” έχει μάθει να “συμμετέχει” και να διεκδικεί, να δίνει το “δυναμικό παρόν” κερδίζοντας το ένα κεκτημένο μετά το άλλο.
Το μαμμόθρεφτο επειδή δεν έχει κερδίσει τίποτε στην ζωή του με την δουλειά και την αξία του, πιστεύει ότι και όλος ο πλούτος του κόσμου έχει αποκτηθεί με τον ίδιο τρόπο που απέκτησε τον δικό του - δηλαδή μέσα από μηχανορραφίες και εκβιασμούς. Αυτός ο τρόπος σκέψης εξηγεί και την εμμονή του στην συνωμοσιολογία. Όλα τα κακά που του συμβαίνουν εξηγούνται με τις κινήσεις σκοτεινών κέντρων που τον απεχθάνονται εκ γενετής.
Αυτός είναι ο τύπος που βρίσκεται πίσω από τους προπηλακισμούς πολιτικών. Η μεταπολίτευση εξέθρεψε ένα αρκετά μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού σε μια κατάσταση παρατεταμένης εφηβείας. Άντε τώρα να πείσεις ένα κακομαθημένο δωδεκάχρονο να σέβεται τους κανόνες της δημοκρατίας όταν το μόνο που έχει μάθει είναι να τους καταπατά και να επικροτείται γι’ αυτό από την κοινωνία.
Ο πρόεδρος της ΜΚΟ που λέγεται ελληνικό κράτος, Γιώργος λεφτά-υπάρχουν Παπανδρέου, είναι αποφασισμένος να δώσει λύση στο θέμα. Επιβολή του νόμου και της τάξης; όχι. Μήπως ένα νέος νόμος που θα τιμωρεί παραδειγματικά τους τραμπούκους του αριστερού παρακράτους; ούτε και αυτό. Ο κ. Παπανδρέου “ανακοίνωσε τη σύσταση διακομματικής επιτροπής, που θα συζητήσει πολιτικές και μέτρα για τη διασφάλιση των θεσμών, τη συντεταγμένη λειτουργία του κράτους και την αποτροπή φαινομένων βίας, με στόχο την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών.”
Το ότι στο έτος 2011 ο κ. Παπανδρέου προτίθεται να στήσει μια διακομματική επιτροπή για να μην ξυλοκοπούνται Έλληνες πολίτες από ομάδες θρασύδειλων μας φανερώνει δύο πράγματα. Πρώτον, την ποιότητα των δημοκρατικών μας θεσμών - πολιτισμικά είμαστε κάπου μεταξύ Αιγύπτου και Λιβάνου. Δεύτερον, μας φανερώνει τις ηγετικές ικανότητες και την αποφασιστικότητα του ανθρώπου που έχει αναλάβει να μας βγάλει από την πιο δύσκολη και σύνθετη κρίση των τελευταίων δεκαετιών.
Καλό μας κουράγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου