Οι Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και Όλι Ρεν θέλουν από την Νέα Δημοκρατία συναίνεση. Ταυτόχρονα διαβάζουμε ότι “Ανεβάζει το πολιτικό της ποντάρισμα στο στοίχημα της συναίνεσης η κυβέρνηση.” Αλλά συναίνεση σε τι και με ποιον;
Η αξίωση για συναίνεση από την ΝΔ είναι η μόδα της εβδομάδας. Η συγκεκριμένη αξίωση αποκτά ακόμα περισσότερη ισχύ μιας και την απαιτούν οι μη εκλεγμένοι Ευρωκράτες των Βρυξελλών. Ο Όλι Ρεν μίλησε για “ζήτημα θεμελιώδους πολιτικής υπευθυνότητας.”
Φαίνεται ότι έχει περάσει ένα απίστευτο χρονικό διάστημα από την προηγούμενη εβδομάδα όπου το θέμα ήταν η έλλειψη συναίνεσης και ομοψυχίας μέσα στην κυβέρνηση. Φαίνεται ότι ήδη ξεχάσαμε τις δηλώσεις Λοβέρδου που είχαν φέρει τόσο πολύ αναστάτωση.
Στο Υπουργικό Συμβούλιο ο κ. Λοβέρδος ήταν λίγο πιο συγκεκριμένος. “... Ενημέρωσε τον Πρωθυπουργό και τους συναδέλφους του ότι στο πλαίσιο της προσπάθειας εξοικονόμησης πόρων μείωσε τις δαπάνες του υπουργείου του όχι κατά 650 εκατ. ευρώ, όπως είχε ζητήσει το υπουργείο Οικονομικών, αλλά κατά 800 εκατ. ευρώ. «Εσείς τι κάνετε;» φέρεται να ρώτησε τους παρισταμένους.”
Βέβαια το “εσείς τι κάνετε” θα μπορούσε να ήταν το ερώτημα και για τον πρωθυπουργό. Και εδώ είναι το ερώτημα για την ζητούμενη συναίνεση από Σαμαρά, σε τι ακριβώς να συναινέσει;
Να συναινέσει στα διαρκώς ανακοινωθέντα σχέδια που ποτέ δεν εφαρμόζονται; Να συναινέσει στην πολιτική που προσπαθεί να εφαρμόσει ο κ. Λοβέρδος ή στις πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυρίες Κατσέλη και Μπιρμπίλη;
Να συναινέσει σε αυτά που λέει ο πρωθυπουργός στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό; Να συναινέσει σε ένα Μνημόνιο 2 από μια κυβέρνηση που ποτέ δεν ήθελε και ποτέ δεν εφάρμοσε το Μνημόνιο 1;
Θα μπορούσαμε να κριτικάρουμε τον Αντώνη Σαμαρά για πολλά θέματα - ας πούμε για την εμμονή του να αντιπολιτεύεται λες και είναι 2004. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση για συναίνεση με μια κυβέρνηση που αρνείται μετά μανίας να εφαρμόσει το πρόγραμμα που η ίδια ψήφισε ως νόμο.
Στην πιο κρίσιμη περίοδο για την πορεία της χώρας η κυβέρνηση δεν έχει κάνει καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση και μείωση του δημοσίου τομέα. Το υπουργικό συμβούλιο μοιάζει με λέσχη λογομαχίας και στο μόνο που μπορούν να συμφωνήσουν είναι στις διαφωνίες τους. Ο πρωθυπουργός φαίνεται χαμένος και ανίκανος να επιβάλλει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση με συγκεκριμένους στόχους. Αλλά το πρόβλημα μας είναι η συναίνεση του Αντώνη Σαμαρά.
Σε αυτό το συμπέρασμα μόνο Ευρωπαίοι γραφειοκράτες θα μπορούσαν να καταλήξουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου