Όπως διαπίστωσα τις τελευταίες μέρες, ο Ντομινίκ Στρος Καν μπορεί να μην έχει αρκετούς υποστηρικτές μεταξύ των Ελλήνων πολιτών αλλά σίγουρα είναι πολύ δημοφιλής στο μικρό κύκλο των "εκσυγχρονιστών" κεντροαριστερών , οι οποίοι συνήθως δουλεύουν στα ΜΜΕ και πίνουν το καφέ τους στη Βαλαωρίτου. Αυτοί οι "σοσιαλφιλελεύθεροι της σαμπάνιας", οι οποίοι εδώ και ένα χρόνο προσπαθούν απεγνωσμένα να μας πείσουν πως το Μνημόνιο είναι η μόνη σωτηρία για τον τόπο, αποφάσισαν πως η επόμενη μεγάλη τους μάχη για τον εξευρωπαϊσμό και εκσυγχρονισμό της πατρίδας μας περνάει μέσα από την αθώωση του Ντομινίκ!
Βέβαια για να πετύχουν το σκοπό τους, αναγκάζονται να καταφεύγουν σε επιχειρήματα , που οι ίδιοι συνηθίζουν να γελοιοποιούν όταν τα χρησιμοποιούν οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι. Έτσι, οι ίδιοι άνθρωποι που χαρακτηρίζουν "επαρχιώτες" όσους διακρίνουν τους ξένους πολιτικούς σε "φιλέλληνες και "ανθέλληνες", τώρα έχουν γεμίσει τον Τύπο με άρθρα που εγκωμιάζουν τα "φιλελληνικά αισθήματα" του Στρος Καν. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούν για οπαδό του Λιακόπουλου όποιον τολμάει να υπαινιχθεί πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα λένε οι κυβερνώντες , τώρα, για χάρη του Ντομινίκ, ανακάλυψαν όψιμα τη κρυφή γοητεία των θεωριών συνωμοσίας. Το πιο σοβαρό τους επιχείρημα αφορά την εξευτελιστική, όπως λένε, μεταχείριση του Στρος Καν από τις αμερικάνικες αρχές και την καταπάτηση του τεκμηρίου της αθωότητας του κατηγορουμένου(ας σημειώσουμε βέβαια πως στην Ελλάδα αυτή η λογική εχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον για να διαιωνίσει την ατιμωρησία των ισχυρών) .Μάλιστα οι πιο διανοούμενοι των σοσιαλφιλελευθέρων, όπως ο Νίκος Δήμου, παρουσιάζουν τον Στρος-Καν ως θεματοφύλακα της "ευρωπαϊκής κουλτούρας ανοχής" κόντρα στον "αμερικάνικο πουριτανισμό". Λες και χρειάζεται να είσαι πουριτανός, για να αποδοκιμάζεις τον βιασμό...
Δε θα σχολιάσω εδώ επί της ουσίας αυτά τα επιχειρήματα.(Προσωπικά, με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό το τελευταίο άρθρο του Ναπολέοντα Λιναρδάτου). Για να εκτιμήσουμε όμως την ειλικρίνεια και τη συνέπεια των τωρινών υποστηρικτών του Ντομινίκ, αξίζει να θυμηθούμε ποιά ήταν η συμπεριφορά όλων αυτών σε ένα άλλο σεξουαλικό σκάνδαλο που εξακολουθεί να απασχολεί την κοινή γνώμη, αυτό του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αυτά για τα οποία κατηγορείται ο Ιταλός πρωθυπουργός είναι πταίσματα μπροστά στις κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο Στρος Καν . Ποτέ κανείς δεν ισχυρίστηκε πως ο Μπερλουσκόνι εξανάγκασε κάποια κοπέλα σε σεξουαλική επαφή μαζί του . Μάλιστα τον πρώτο χρόνο του σκανδάλου, η υποθεση δεν απασχόλησε καν τη δικαιοσύνη , αφού τα μόνα "εγκλήματα" του Ιταλού πρωθυπουργού , για τα οποία γινόνταν τόσος σάλος, ήταν πως πήγαινε με πόρνες και απατούσε τη γυναίκα του . Με τον "τυφώνα Ρούμπυ", τα πραγματα σοβάρεψαν αλλά και πάλι κανείς δεν ισχυρίστηκε πως ο Σίλβιο αποπλάνησε τη 17χρονη Μαροκινή. Στην υπόθεση Μπερλουσκόνι, σε αντίθεση με την υπόθεση Στρος Καν, θύμα δεν υπάρχει.
Και όμως , οι ίδιοι "προοδευτικοί" αρθρογράφοι, με τις τόσο ελευθεριακές απόψεις περί σεξ, που σήμερα προσπαθούν να βρουν χίλιες δυο δικαιολογίες για τον Στρος Καν όχι μόνο δεν έγραψαν ούτε μια γραμμή για να υπερασπίσουν το δικαίωμα του Σίλβιο στην προσωπική του ζωή αλλά συχνά είχαν το ρόλο του κατήγορου, ηθικολογώντας ακατάπαυστα και με πολιτικό λόγο που θυμίζε περισσότερο τα κηρύγματα των ηγετών της αμερικάνικης υπερσυντηρητικής Θρησκευτικής Δεξιάς, Τζέρυ Φαλγουελ και Πατ Ρόμπερτσον . Αυτοί που σήμερα μάχονται για τα ατομικά δικαιώματα του κατηγορούμενου και μιλούν για το τεκμήριο αθωότητας, δεν έδειχναν να έχουν κανένα πρόβλημα , όταν "σοβαρά" αριστερά έντυπα , όπως ο περιοδικό L’ Εspresso, η Republicca , η El Pais και ο Guardian συναγωνίζονταν σε κιτρινισμό τα χειρότερα ταμπλόιντς και δημοσιευαν κάθε λεπτομέρεια της σεξουαλικής ζωής του Ιταλού πρωθυπουργού! Και φυσικά, στις εμβριθείς αναλύσεις τους, ο Μπερλουσκόνι δεν ήταν έμβλημα της "κουλτούρας ανοχής" των Ιταλών, αλλά ένας άθλιος σεξιστής και σωβινιστής!
Η εξήγηση γι αυτό είναι απλή. Ο Μπερλουσκόνι δεν είναι δικός τους. Ανήκει στη Δεξιά, είναι πολιτικός αντίπαλος και μάλιστα από τους πιο αντιπαθείς και συν τοις άλλοις το λαϊκό, χοντροκομμένο του χιούμορ δεν ταιριάζει με τα ...υψηλά αισθητικά πρότυπα των "προοδευτικών του σαλονιού". Αντιθετα , ο Ντομινίκ Στρος Καν, όπως και ο Κλίντον παλαιότερα, αξίζει της υποστηρίξής τους ,ότι και αν κάνει, αφού είναι ένας από αυτούς, ένας κοσμοπολίτης πεφωτισμένος σοσιαλδημοκράτης.
Δυο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν, με τα κριτήρια να καθορίζονται αποκλειστικά από τις πολιτικές συμπάθειες. Όλα τα υπόλοιπα επιχείρηματα είναι απλές προφάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου