Είναι αξιέπαινο όταν σε κρίσιμες περιόδους πρώην πρωθυπουργοί παρεμβαίνουν στον δημόσιο διάλογο. Η πολύτιμη εμπειρία τους και η απόσταση από τα κομματικά συμφέροντα τους εξυψώνει σε «statesmen» που λένε δύσκολες αλήθειες στον λαό. Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ένα τέτοιο παράδειγμα statesman. Δυστυχώς ο Κ. Σημίτης, με το πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή δείχνει ότι απέχει από αυτό το στάδιο πολιτικής ωριμότητας.
Στο άρθρο του, ο «μακροβιότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης» (φαντάζομαι ότι αυτό είναι πια κατηγορία παρά τίτλος τιμής) μας εξηγεί ότι το χρέος πρέπει να μειωθεί, ότι η ανάπτυξη είναι πολύ σημαντική, ότι 50 δις δεν πρόκειται να βρεθούνε εύκολα και ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Τίποτα καινούριο, τίποτα που να δαγκώνει. Καμία κριτική στον χειρισμό της κυβέρνησης. Επίσης είναι πραγματικά αξιοσημείωτο ότι σε άρθρο 2.500 λέξεων για την κρίση και τον χειρισμό της δεν υπάρχει ούτε μια πρόταση, ούτε μια αναφορά, στην αυτονόητη μείωση των δαπανών του παρασιτικού κράτους. Τι άλλαξε στον άτεγκτο καθηγητή, στον εκσυγχρονιστή ηγέτη που κατατρόπωνε τα διάφορα συμφέροντα και μας έβαλε στην Ευρώπη;
Τίποτα δεν άλλαξε. Ο Κ. Σημίτης πίστευε πάντα φανατικά στο μεγάλο κράτος. Στην «εκσυγχρονιστική» θητεία του όχι μόνο δεν μείωσε, αλλά αύξησε δραματικά τις κρατικές δαπάνες. Την χρυσή περίοδο της κατακόρυφης πτώσης των επιτοκίων για την Ελλάδα που θα μπορούσαμε να είχαμε μειώσει το έλλειμμα, η κυβέρνηση του Κ. Σημίτη φρόντισε να αυξήσει τα έξοδα με ρυθμούς που θα τους ζήλευε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 81. Συγκεκριμένα, από 31.6 δις ευρώ που ήτανε οι δαπάνες γενικής διακυβέρνησης (χωρίς τοκοχρεολύσια) το 1995, εκτοξεύθηκαν στα 67.3 δις το 2004. Αύξηση που δεν υπερκαλύφθηκε από τον πληθωρισμό ή την αύξηση της οικονομίας (στην ίδια περίοδο τα έξοδα από 31.6% του ΑΕΠ ανεβήκανε στο 36.3%).
Ο κ. Σημίτης καγχάζει στο άρθρο του για τα πρωτόγεννη ελλείμματα της περιόδου του, λες και τα τοκοχρεολύσια τα πληρώνει κάποιος άλλος. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι προϋπολογισμοί των κυβερνήσεων Σημίτη, αναμφισβήτητα στην πιο ευνοϊκή οικονομική συγκυρία της μεταπολίτευσης, ήτανε ελλειμματικοί. Η καλύτερη χρονιά ήτανε το 1999 όταν το έλλειμμα έπεσε τεχνητά στο 3% για να μπούμε (μοναδικοί καθυστερημένοι) στην ΟΝΕ. Το 2004 παρέδωσε έλλειμμα 7.5%. Ο κ. Σημίτης παρέλαβε το χρέος στα 97 δις και το παρέδωσε στα 183 δις.
Για να είμαστε ειλικρινείς, πέρα από κάποια έργα που ολοκληρώθηκαν εκείνη την περίοδο, δεν έγινε κανένα άλλο βήμα μπροστά. Δεν έγινε καμία μεταρρύθμιση γιατί ο καθηγητής προτίμησε να ξοδέψει το πολιτικό του κεφάλαιο όχι για την αναδιάρθρωση του συνταξιοδοτικού, αλλά για το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα της μεταπολίτευσης, τις ταυτότητες. Τα δημόσια ταμεία αντί να εκσυγχρονιστούν, χρησιμοποιήθηκαν προεκλογικά (2000) για να στηρίξουν τεχνητά το χρηματιστήριο και την επανεκλογή της κυβέρνησης -με αποτέλεσμα τεράστιες απώλειες. Η διαφθορά, διαχρονικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, έζησε μέρες δόξας την οκταετία Σημίτη σύμφωνα με την Transparency International.
Είναι όμως άλλος ο λόγος που για εμένα η μνήμη του Κ. Σημίτη έχει σφραγισθεί μαύρη. Όπως θυμούνται οι παλιότεροι, ο εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός για δημαγωγικούς λόγους δεν δίσταζε να διεγείρει τα κατώτερα ένστικτα της παράταξης του και να προκαλεί επικίνδυνα πάθη, αναφερόμενος στην δεξιά σαν συνώνυμο του φασισμού. Χαρακτηριστικά, σε μια συζήτηση στην Βουλή τον Φεβρουάριο του 2003 για την διαφθορά, πριν ακόμα προλάβει η αντιπολίτευση να μιλήσει, άρχισε απρόκλητα (μετά από παραινέσεις προφανώς των συμβούλων του για πόλωση) να αποκαλεί την Νέα Δημοκρατία ακροδεξιά και σε μια προσχεδιασμένη κίνηση έφερε και ανέμιζε τα απομνημονεύματα του δικτάτορα Παπαδόπουλου στην Βουλή. Όπως είχε σχολιάσει κάποιος τότε, η Βουλή δεν είχε ξαναζήσει τέτοιο κατάντημα έλληνα πρωθυπουργού.
Περιμένουμε στο επόμενο άρθρο του ο Κ. Σημίτης να διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Δεν ελπίζουμε όμως και πολύ, αφού θα πρέπει πρώτα να κατανοήσει τα μοιραία λάθη της οκταετίας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου