Είμαι σίγουρος πως αυτή την εικόνα την έχετε δει να επαναλαμβάνεται άπειρες φορές. Κάθε φορά που υπάρχει ένα πρόβλημα , πολιτικοί , δημοσιογράφοι και λοιποί opinion makers γεμίζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα και γράφουν πύρινα άρθρα , απαιτώντας από το κράτος να κάνει επιτέλους κάτι, ακόμη και αν η εμπειρία έχει αποδείξει πως τα προβλήματα που τελικά δημιουργεί η κρατική παρέμβαση είναι περισσότερα απ΄αυτά που λύνει. Η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ στη διεθνή σκηνή. Σε κάθε διεθνή κρίση, κάποιοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην θεόσταλτη επέμβαση του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ ή των ΗΠΑ, ακόμη και αν παρόμοιες επεμβάσεις τις τελευταίες δεκαετίες (από το Αφγανιστάν και το Ιράκ μέχρι το Κόσοβο) δημιούργησαν περισσότερα αδιέξοδα . Φυσικά, η Λιβυή δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα. Οι ίδιοι ,που τόσα χρόνια δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κάνουν business με τον Μουαμάρ Καντάφι , σήμερα σαν να ανακάλυψαν ξαφνικά την πραγματική φύση του καθεστώτος της Λιβύης , και άρχισαν να μιλάνε για την ανάγκη κυρώσεων ή ακόμη και για μια στρατιωτική επέμβαση.
Το να είσαι αντίθετος με μια επέμβαση στη Λιβύη , δεν σε κάνει ούτε σύμμαχο του Καντάφι,ούτε υποστηρικτή του "φαιοκόκκινου μετώπου", ούτε σημαίνει πως έχει αδυναμία σε σοσιαλαυταρχικά καθεστώτα. Από την άλλη, το να θεωρείς το καθεστώς Καντάφι εγκληματικό , δεν σε κάνει αυτόματα υποστηρικτή της διεθνούς επέμβασης. Στην πραγματικότητα, μια δυτική στρατιωτική επέμβαση αυτή τη στιγμή, θα ήταν το καλύτερο δώρο για τον δικτάτορα της Λιβυής. Θα έδινε το φιλί της ζωής στο ετοιμόρροπο καθεστώς του , αφού η κυβερνητική προπαγάνδα θα παρουσιάζε τους διαδηλωτές σαν όργανα των ξένων δυνάμεων. Σε μια χώρα με έντονα αντιδυτικά συναισθήματα, μεγάλο μέρος του λαού, θα ενώνονταν πίσω από τον ,ξεγραμμένο σήμερα, Καντάφι, για να αποκρούσουν αυτό που θα έβλεπαν σαν ξένη εισβολή.
Ακόμη όμως και επεμβάσεις πιο ήπιας μορφής , όπως το εμπάργκο, μπορεί να έχουν αρνητικά αποτελέσματα . Στο Ιράκ, ο Σαντάμ Χουσεϊν, μπόρεσε να κρατηθεί πάνω από μια δεκαετία στην εξουσία, παρά το εμπάργκο της διεθνούς κοινότητας εναντίον του. Τα τραγικά θύματα ήταν τα χιλιάδες παιδιά του Ιράκ που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της έλλειψης φαρμάκων και τροφίμων που δημιούργησε το εμπάργκο . Στην Κούβα, πάλι,ο Κάστρο, παίζει επιδέξια το αντιαμερικάνικο χαρτί και έτσι κατορθώνει να παραμένει για δεκαετίες στην εξουσία παρά (ή μάλλον εξαιτίας) του σκληρού αμερικάνικου εμπάργκο. Κάτι ξέρουν λοιπόν, οι δυνάμεις της λιβυκής αντιπολίτευσης, που δηλώνουν πως δεν έχουν επαφές με ξένες κυβερνήσεις και δεν θέλουν την επέμβασή τους στη χώρα.
Οι Λίβυοι εξεγερμένοι έχουν καταφέρει μόνοι τους, χωρίς έξωθεν βοήθεια, να ελέγχουν το ανατολικό κόμμάτι της χώρας και να καταφέρουν ένα σημαντικό πλήγμα στο απάνθρωπο καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι. Οι δυτικές δυνάμεις έχουν βλάψει αρκετά τους λαούς της περιοχής , με το να στηρίζουν ενεργά τόσα χρόνια τις αυταρχικές αραβικές κυβερνήσεις. Ακόμη μια επέμβαση δε θα λύσει κανένα πρόβλημα. Αυτή τη φορά, ας αφήσουν ,επιτέλους, το λαό της Λιβύης να πάρει το μέλλον στα χέρια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου